Μία από τις (ολιγάριθμες) θετικές επιπτώσεις που επέφερε η μνημονιακή περίοδος στην ελληνική πολιτική κουλτούρα ήταν το τέλος της πελατοκεντρικής πρακτικής που ήθελε τον εκάστοτε πρωθυπουργό να εμφανίζεται στη ΔΕΘ ως «μάγος με τα δώρα», προαναγγέλλοντας σημαντικές φορολογικές απαλλαγές, εντυπωσιακές οικονομικές ενισχύσεις και αθρόες προσλήψεις. Συνέπεια της νέας κατάστασης είναι πλέον το ενδιαφέρον να μη στρέφεται τόσο στο τι εξαγγέλλει ο πρωθυπουργός στους κοινωνικούς και παραγωγικούς φορείς, αλλά στο τι αποκαλύπτεται από τις ερωτήσεις των Μέσων Ενημέρωσης στη συνέντευξη Τύπου, γράφει ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Μία από τις (ολιγάριθμες) θετικές επιπτώσεις που επέφερε η μνημονιακή περίοδος στην ελληνική πολιτική κουλτούρα ήταν το τέλος της πελατοκεντρικής πρακτικής που ήθελε τον εκάστοτε πρωθυπουργό να εμφανίζεται στη ΔΕΘ ως «μάγος με τα δώρα», προαναγγέλλοντας σημαντικές φορολογικές απαλλαγές, εντυπωσιακές οικονομικές ενισχύσεις και αθρόες προσλήψεις. Συνέπεια της νέας κατάστασης είναι πλέον το ενδιαφέρον να μη στρέφεται τόσο στο τι εξαγγέλλει ο πρωθυπουργός στους κοινωνικούς και παραγωγικούς φορείς, αλλά στο τι αποκαλύπτεται από τις ερωτήσεις των Μέσων Ενημέρωσης στη συνέντευξη Τύπου. Υπό αυτή την οπτική, αν ο πολίτης έγινε για κάτι σοφότερος από τη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού στη Helexpo είναι ότι τα πάντα θα είναι «ανοιχτά» τους επόμενους μήνες.
Στο πεδίο των Οικονομικών η πρωθυπουργική αναφορά ότι βιώνουμε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από το 1929, αλλά η Ελλάδα τα πηγαίνει «λιγότερο άσχημα» σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Όμως, μπορεί να αναγνωστεί ως προπομπός τόσο πρωτοβουλιών στήριξης της οικονομίας όσο και επικείμενων μέτρων λιτότητας.
Στον τομέα της Άμυνας η εξαγγελία, έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, ενός ευμεγέθους προγράμματος εξοπλισμών συνοδεύτηκε από τη ρητή δέσμευση του κ. Μητσοτάκη ότι δεν προτίθεται να εμπλέξει τη χώρα σε μια νέα «κούρσα εξοπλισμών». Ωστόσο, χωρίς σαφή στοιχεία σχετικά με την ετήσια επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού είναι πολύ δύσκολο να προβλέψει κανείς τον αντίκτυπο που θα έχουν οι εξοπλιστικές δαπάνες στην οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή. Στο σκέλος της Υγείας η πορεία των πραγμάτων δείχνει ακόμη πιο ασαφής. Από τη φύση τους οι πανδημίες είναι φαινόμενα που δεν επιτρέπουν ρεαλιστικές προβλέψεις ως προς το ανθρώπινο ή οικονομικό κόστος τους. Όμως, η αναφορά ότι «τα έχουμε πάει καλύτερα στο δεύτερο κύμα της πανδημίας από ό,τι τα είχαμε πάει στην πρώτη φάση» προκαλεί εύλογα ερωτήματα για το αν το κράτος προετοιμάζεται για ανάσχεση ή νέα έξαρση των κρουσμάτων.
Επομένως, καθίσταται προφανές ότι τα «δώρα» της Θεσσαλονίκης του 2020 θα ανοιχτούν τελικά μετά από πολλούς μήνες.