Με τον ζωγράφο Γ. Χρονόπουλο είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε. Αφορμή για την κουβέντα μας, η συμμετοχή του στην έκθεση «Η απήδαλος ναύς» που παρουσιάζεται στην Κέρκυρα, με έργα εμπνευσμένα από το ομηρικό, πολυθρύλητο «πλοίο χωρίς πηδάλιο» των Φαιάκων που υπακούει μόνο του στις επιθυμίες του καπετάνιου του, για το οποίο μιλά ο ναυαγός στο νησί Οδυσσέας.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Με τον ζωγράφο Γιώργο Χρονόπουλο είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε. Αφορμή για την κουβέντα μας, η συμμετοχή του στην έκθεση «Η απήδαλος ναύς» που παρουσιάζεται στην Κέρκυρα έως τις 26 Σεπτεμβρίου, με έργα εμπνευσμένα από το ομηρικό, πολυθρύλητο «πλοίο χωρίς πηδάλιο» των Φαιάκων που υπακούει μόνο του στις επιθυμίες του καπετάνιου του, για το οποίο μιλά ο ναυαγός στο νησί Οδυσσέας [The Attic Gallery, Ριζοσπαστών Βουλευτών 1 & Στ. Δεσύλλα].
Θα θέλατε να ξεκινήσουμε, δίνοντάς μας ένα στίγμα της καλλιτεχνικής σας ταυτότητας; «Θεωρώ πως η καλλιτεχνική ταυτότητα δεν μπορεί να φέρει πλαστικοποίηση, δεν μπορεί να παραμένει σταθερή. Αλλάζει όπως αλλάζουν οι εποχές για τον καλλιτέχνη, είναι σαν ένα μεγάλο φυλλοβόλο δέντρο όπου οι σταθερές και αναλλοίωτες ρίζες του αποτελούν τα θεμέλια της ταυτότητας τα οποία μάς ακολουθούν πάντα, ενώ τα φύλλα ανθίζουν, μαραίνονται, ζουν με την εποχή. Ως εκ τούτου, θα μπορούσα απλά και γενικά να πω πως έχω μια διπλή καλλιτεχνική ταυτότητα, αυτή του μουσικού και αυτή του ζωγράφου, η οποία και στα δύο σκέλη της ακολουθεί την εποχή και τα συναισθήματα αυτής».
Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τη ζωγραφική;«Όπως το βλέπω τώρα ήταν μια ανάγκη. Μια ανάγκη έκφρασης λίγο μακρύτερα από την μουσική. Είχα καταλάβει από μικρός ότι μπορούσα να εκφράσω κάποια πράγματα με τη ζωγραφική αλλά έμεινε για πολλά χρόνια στο ράφι. Ξεπρόβαλε ξεκάθαρα και με πάθος στην ενήλικη ζωή -αν και αρκετά καθυστερημένα- η αίσθηση αυτής της ανάγκης που είχα και προσπαθώ να έχει μοναδικό στόχο την ικανοποιητική έκφραση των συναισθημάτων της στιγμής μακριά από οποιαδήποτε επαγγελματικότητα».
Ως νέος καλλιτέχνης –με την ενασχόλησή σας να ξεκινά, επίσημα, το 2016- πώς θα περιγράφατε αυτή την τετραετή πορεία σας στον χώρο; Κάποιες ομοιότητες και διαφορές των πρώιμων έργων σας και των δημιουργιών της παρούσας φάσης;«Θα την περιέγραφα σαν ιδιαίτερα δημιουργική, εκπαιδευτική και διδακτική. Είναι, επίσης, μεγάλη η έκπληξη και η ικανοποίηση όταν καταλαβαίνεις ότι αποτύπωσες αποτελεσματικά ένα συναίσθημα σε ένα χαρτί. Είναι σαφείς και μεγάλες οι διαφορές στα έργα με την πάροδο του χρόνου, με τον ίδιο παρονομαστή όμως. Όπως το φυλλοβόλο δέντρο με τις ρίζες του. Επί του παρόντος μιλώντας, λοιπόν, θα έλεγα ότι προσπαθώ να κάνω πιο ρευστή την εικόνα της πρώιμης περιόδου. Να αφαιρέσω πράγματα αλλά να παραμένω ειλικρινής με τον θεατή».
Καλλιτέχνες ή ρεύματα που έχουν επιδράσει ή επιδρούν στη δουλειά σας;«Πάντα θαύμαζα τα έργα των μεγάλων ιμπρεσιονιστών ζωγράφων και σίγουρα έχουν επηρεάσει την ματιά μου. Το ίδιο συμβαίνει και με σύγχρονους ακουαρελίστες που παρακολουθώ, όπως o Joseph Zbukvic, o Alvaro Castanet, ο Herman Pekel κ.ά.».
Αγαπημένα θέματα, χρώματα;
«Ακόμα και το “αγαπημένο” αλλάζει με τον χρόνο. Θα έλεγα ότι περνάω μια “γκρίζα” περίοδο. Πειραματίζομαι πολύ με τους τόνους του και την θερμότητα του γκρίζου. Τα θέματα επίσης έχουν και αυτά τις εποχές τους, σαν ενότητες αλλά και μεμονωμένα. Έχω ασχοληθεί κατά περιόδους με πορτραίτα, θαλασσογραφίες, τοπία υπαίθρου, αστικά τοπία κ.ά.».
Πώς λειτουργεί σε εσάς η «έμπνευση» -τι προηγείται της απόφασής σας να ξεκινήσετε κάποιο έργο;
«Λειτουργεί καθοριστικά. Χωρίς αυτήν δεν μπορείς να κάνεις βήμα. Η έμπνευση δεν πηγαίνει χέρι χέρι με τον ελεύθερο χρόνο. Είναι μια αόρατη, πολύ μεγάλη δύναμη, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε ρουφήξει και να σε αφήσει χωρίς αίσθηση του χρόνου. Η έμπνευση θα έλεγα πως είναι το σύνολο των αποφάσεων που παίρνεις για να απεικονίσεις το μυαλό σου στο χαρτί. Είναι μια μακρά διαδικασία, η οποία διαρκεί πολλαπλάσιο χρόνο από την εκτέλεση του ίδιου του έργου, αλλά έχει όλη την ευθύνη του αποτελέσματος».
Θα μας δώσετε ένα στίγμα των συναισθημάτων που είναι παρόντα κατά την ολοκλήρωση ενός έργου;
«Και τα συναισθήματα διαφέρουν πολύ ανάλογα με το έργο, με το τι απεικονίζει, με τι κίνητρο έγινε, και φυσικά πάλι με την εποχή. Είναι φανερό πάντως πως είναι ανάμεικτο και ευρύ το φάσμα των συναισθημάτων όταν ένα μελαγχολικό έργο μπορεί να σου χαρίσει αίσθημα χαράς αλλά και το αντίθετο. Κατά την ολοκλήρωση προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από τον ρόλο του δημιουργού, ώστε να μπορέσω να λάβω τα συναισθήματα ως θεατής, ένας τρίτος ανάμεσα στο έργο και εμένα».
Αυτή την περίοδο συμμετέχετε στην 4η διοργάνωση της σειράς εκθέσεων «Χρώμα σε Νερό» με θέμα τον Ομηρικό μύθο της Απηδάλου Νεώς, και έργα εμπνευσμένα από το πολυθρύλητο «πλοίο χωρίς πηδάλιο» των Φαιάκων, που πραγματοποιείται στην Κέρκυρα. Μιλήστε μας για την έκθεση και για τη δική σας παρουσία.
«Η έκθεση η “απήδαλος ναύς” σε επιμέλεια του Πάρη Καπράλου και της Sasha Chaitow αποδείχτηκε πως ήταν μια πολύ δημιουργική διαδικασία για μένα. Η εργασία σε ένα συγκεκριμένο θέμα και πόσο δε σε ένα θέμα σαν και αυτό σε κάνει να αναζητήσεις βαθιά τις σκέψεις σου για τα θέματα, την απεικόνιση αλλά και την εκτέλεση αυτών. Σαν ένα παιχνίδι γνωριμίας με τον εαυτό σου. Στην έκθεση συμμετέχουν 24 καλλιτέχνες που ασχολούνται με την υδατογραφία σε υψηλό επίπεδο και, ανάμεσά τους, κάποιοι που ξεχωρίζω και θαυμάζω όπως ο Fotis Kllogjeri, ο Κώστας Μίσσιος κ.ά.».
Καλλιτεχνικά σχέδιά σας για το επόμενο διάστημα;
«Τα καλλιτεχνικά σχέδια είναι σε “καραντίνα” αυτή την εποχή. Πέραν της συμμετοχής μου με την ελληνική ομάδα στο Fabriano in Αquarello τον Μάιο του 2021 στο Fabriano της Ιταλίας, δεν σκοπεύω να προγραμματίσω κάτι άλλο, αλλά δουλεύω για την πρώτη μου ατομική έκθεση σε κάποια θέματα που έχω αρχίσει εδώ και καιρό να πειραματίζομαι».
Κάποιες σκέψεις σας για την εισβολή του νέου κορωνοϊού στη ζωή μας;
«Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε πολύ νωρίς είναι ότι θα χαθεί ο έρωτας, σκεπτόμενος τα νέα παιδιά και τη δυσκολία της ανθρώπινης επαφής που αποτελεί θεμέλιο του έρωτα. Η ίδια δυσκολία αναπαράγεται σε πολλές μορφές κοινωνικής δραστηριότητας και, δυστυχώς, όπως βλέπουμε σε όλες τις μορφές των τεχνών. Οι άνθρωποι παρόλα αυτά δεν γίνεται να υπάρχουν χωρίς έρωτα, ούτε χωρίς τέχνη και ελπίζω ότι στοχευμένα θα δώσουνε τη μάχη όσο διαρκέσει αυτό».
Ασχολείστε επαγγελματικά με τη μουσική και τη διδασκαλία της. Μιλήστε μας και για τη σχέση σας με αυτή την τέχνη.
«Έχει υπάρξει και αυτή μια σχέση μεγάλου πάθους. Ασχολούμαι με τη μουσική από μικρή ηλικία, φοίτησα στο Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο Παλλήνης, δουλεύω ως μουσικός πολλά χρόνια, αλλά η μουσική με έκανε να “χάνω τον ύπνο μου” ψάχνοντας και ανακαλύπτοντας συνέχεια νέα πράγματα, τα οποία εφάρμοσα και στη μέθοδο διδασκαλίας της κιθάρας. Είμαι ευτυχής που και στο κομμάτι αυτό έχω δημιουργήσει έναν δικό μου τρόπο μετάδοσης της γνώσης, με αφορμή και οδηγό το πάθος μου για τη μουσική. Γιατί χωρίς το πάθος, η τέχνη γίνεται εκτιμητέα, ενώ στ’ αλήθεια είναι ανεκτίμητη».
Κάποιοι μουσικοί που αγαπάτε ιδιαίτερα;
«O Tchaikovsky, ο Debussy, ο Bill Evans, o Django Reinhardt, ο Μανώλης Χιώτης, ο Μπάμπης Γκολές και πολλοί πολλοί άλλοι».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Η θάλασσα».
Κάτι που τη χαλά;
«Η ηλιθιότητα».
Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Συναντήσεις με φίλους».
Να κλείσουμε με στίχους ενός τραγουδιού;
«“Πικρό βασανιστήριο που ειν’ αυτός ο έρως, / αχ, δύσκολα ξεμπερδεύεται, αν μπλέξεις σ’ ένα μέρος / Δύσκολα είναι στους γιατρούς, να βγούνε κερδισμένοι, / αχ και να γιατρέψουνε καρδιά ερωτοπληγωμένη”» - Γιάννης Παπαϊωάννου».