To 2020 με την πανδημία του κορονοϊού δεν μας έμαθε κάτι διαφορετικό από αυτό που όλοι γνωρίζαμε. Απλά ήρθε να μας θυμίσει ότι τίποτε δεν ελέγχουμε επί της ουσίας και ότι όλα είναι πιθανά, γράφει η Έφη Τριήρη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
To 2020 με την πανδημία του κορονοϊού δεν μας έμαθε κάτι διαφορετικό από αυτό που όλοι γνωρίζαμε. Απλά ήρθε να μας θυμίσει ότι τίποτε δεν ελέγχουμε επί της ουσίας και ότι όλα είναι πιθανά.
Η ανισότητα, η φτώχεια, η ανεργία, τα χαμηλά εισοδήματα, οι εμπορικές εντάσεις, η γεωπολιτική ήταν ήδη εδώ. Η πανδημία τα μεγέθυνε και τα έκανε να φαίνονται τεράστια. Οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο έχουν απελευθερώσει τρισεκατομμύρια δολάρια για να στηρίξουν οικονομίες και πολίτες, με τις ΗΠΑ να είναι έτοιμες και για νέες δαπάνες ακόμη ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων.
Οι εκδόσεις χρέους έχουν εκτιναχθεί στα ύψη, καθώς οι κυβερνήσεις βγαίνουν στις αγορές για να χρηματοδοτήσουν τα τεράστια πακέτα βοήθειας, με διεθνείς οργανισμούς να κρούουν συνεχώς τον κώδωνα του κινδύνου για αύξηση του χρέους και για δημιουργία φούσκας. Και το κυριότερο, ο κορονοϊός ήρθε μία στιγμή που, όπως όλοι διατείνονταν, χρήματα δεν υπήρχαν. Η Παγκόσμια Τράπεζα προειδοποιεί ότι η πανδημία θα ωθήσει επιπλέον 60 εκατ. άτομα στα όρια της εξαθλίωσης.
Όμως και προτού ξεσπάσει η πανδημία, μόλις πριν από δύο έτη, η Παγκόσμια Τράπεζα είχε επισημάνει ότι 800 εκατ. άτομα ζουν με λιγότερα από 1,9 δολ. ημερησίως.
Επίσης, προτού ξεσπάσει η πανδημία, το 2019, 47 εκατομμύρια παιδιά σε διεθνές επίπεδο υπέφεραν από τις συνέπειες του υποσιτισμού, ακραία απώλεια βάρους και αδυναμία, σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Τώρα, ένας άγριος πόλεμος υποβόσκει ανάμεσα σε φαρμακοβιομηχανίες και κυβερνήσεις που επιδίδονται σε αγώνα δρόμου για την παραγωγή του εμβολίου κατά του Covid-19 με φόντο μία εξοντωτικά αντιφατική και κουραστική ενημέρωση των πολιτών τόσο για την εξέλιξη της πανδημίας όσο και για τις ενδεδειγμένες συμπεριφορές και τακτικές κατά του ιού.
Την προηγούμενη δεκαετία, όμως, οι δαπάνες υγείας μειώθηκαν σημαντικά στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. σε βάρος των εθνικών συστημάτων, σε συνδυασμό με μειώσεις μισθών και επιδομάτων. Και ο κατάλογος είναι μακρύς. Οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη θα μπορούσαν να εξαλείψουν τη φτώχεια, όπως έχουν κατά καιρούς δείξει διάφορες έρευνες.
Όμως, εμείς ακόμη και στο μέσον της πανδημίας, εξακολουθούμε να εστιάζουμε στα υπέρογκα κέρδη στα διεθνή χρηματιστήρια, όπως έδειξαν τα νούμερα του δεύτερου τριμήνου, εν μέσω αρκετών στρεβλώσεων, καθότι τον τελευταίο καιρό ριψοκίνδυνο και ασφαλές ενεργητικό φαίνεται να συμπορεύονται.
Με την ποιότητα της ζωής να λιγοστεύει και να μας συμπαρασύρει σε μία δίνη ανασφάλειας και φόβου για τα οικονομικά, την εργασία και την υγεία μας. Εάν οι συνθήκες ήταν καλύτερες, θα αντιμετωπίζαμε καλύτερα και την κρίση, την όποια κρίση.