Θα έχετε προσέξει ασφαλώς πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι όταν μια σοβαρή ασθένεια πέφτει «ραγδαία επάνω τους, κι ανέτοιμους -πού πια καιρός- τους συνεπαίρνει». Μεταλλάσσονται, χωρίς να μπορούν καλά - καλά να το καταλάβουν. Ο ακοινώνητος ανοίγει, άλλος καταφεύγει στον κήπο του Επίκουρου, άλλος κάνει μαθητεία στους στωικούς ή λούζεται στο φως πλησίον της Δαμασκού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Θα έχετε προσέξει ασφαλώς πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι όταν μια σοβαρή ασθένεια πέφτει «ραγδαία επάνω τους, κι ανέτοιμους -πού πια καιρός- τους συνεπαίρνει». Μεταλλάσσονται, χωρίς να μπορούν καλά - καλά να το καταλάβουν. Ο ακοινώνητος ανοίγει, άλλος καταφεύγει στον κήπο του Επίκουρου, άλλος κάνει μαθητεία στους στωικούς ή λούζεται στο φως πλησίον της Δαμασκού.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι γραμμικά και οι άνθρωποι δεν λειτουργούν μηχανικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που όταν ξεβραστούν στ’ άγνωστα, σκληραίνουν, κλείνονται και από τις ρωγμές τους χολή χύνεται. Η αυτού μεγαλειότης ο φόβος, «όφις προγενέστερος /και πιο φανατικός /απ’ τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας» όλους τους αρπάζει, πλην αλλιώς τους χαράσσει.
Γι’ αυτό και απορώ, όταν ακούω και διαβάζω τα «καλολογικά» για την επόμενη ημέρα της πανδημίας που θα μας βρει όλους μαζί, να ανακαλύπτουμε της αλληλεγγύης την αρχή.
Δέκα χρόνια στης κρίσης τα θρανία και δύο και κάτι μήνες στου ιού τη βασιλεία, είδαμε και τι δεν είδαμε. Όταν, δε, σάλεψε κάποιος λεπτοδείκτης, η κίνηση δεν ήταν χρόνος, μα κάποιων ελπίδων ψευδορκίες. Ύστερα από κάθε μεγάλο σοκ, προσδοκίες Αναγέννησης -αλλά και Προφητείες Αποκάλυψης- βρίσκουν γόνιμο έδαφος.
«Νομίζω ότι στην Ευρώπη διδάχθηκαν από την κρίση ή είναι σε αυτήν τη διαδικασία, ότι μόνο του το κάθε κράτος δεν μπορεί και δεν πρόκειται να δαμάσει την επιδημία και ότι κολυμπάμε προς την ίδια κατεύθυνση. Ίσως αυτή η κρίση να είχε αυτό ως τελικό αποτέλεσμα. Ίσως μετά την κρίση να γίναμε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι Ευρωπαίοι».
Ίσως, κ. Γιούνκερ. Το στοίχημα είναι ανοιχτό. Εμείς είμαστε λίγο πιο κλειστοί, γιατί έχουμε πολλάκις διαψευστεί. Είναι αλήθεια ότι, μετά την αναιμική απάντησή τους στα αρχικά στάδια, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και η γερμανο-γαλλική μηχανή ανέλαβαν πρωτοβουλίες. Ωστόσο, πάλι έτρεχαν πίσω από τα γεγονότα.
Δεν περιμένουμε τον Αϊ-Βασίλη στην πόρτα, ούτε ο (ολλανδικός) κυνισμός να αλλάξει ρότα. «Όταν ζητούν τη βοήθειά μας, πρέπει τουλάχιστον να ρωτήσουμε: Τι θα κάνετε, για να εξασφαλίσετε ότι θα σωθείτε μόνοι σας την επόμενη φορά;».