Ας μου εξηγήσει κάποιος τι είναι η κανονικότητα και πού απαντάται. Δεν είναι ο άρρωστος και ο υγιής το ίδιο κανονικοί; Ήταν κανονικά όσα συνέβαιναν χρόνους πολλούς ή μήπως ήταν φυσικά για τους τρελούς; Τρέλα είναι, αν το καλοσκεφτείς, ότι κάποιους τους έχει χτυπήσει μέσα σε μια πυκνή δεκαετία πυρκαγιά, πλημμύρα, οικονομική κρίση, λιμός και πανδημία και νομίζουν ότι φταίει το κακό μάτι ή μια παγκόσμια συνωμοσία, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ας μου εξηγήσει κάποιος τι είναι η κανονικότητα και πού απαντάται. Δεν είναι ο άρρωστος και ο υγιής το ίδιο κανονικοί; Ήταν κανονικά όσα συνέβαιναν χρόνους πολλούς ή μήπως ήταν φυσικά για τους τρελούς; Τρέλα είναι, αν το καλοσκεφτείς, ότι κάποιους τους έχει χτυπήσει μέσα σε μια πυκνή δεκαετία πυρκαγιά, πλημμύρα, οικονομική κρίση, λιμός και πανδημία και νομίζουν ότι φταίει το κακό μάτι ή μια παγκόσμια συνωμοσία. Τα τελευταία 20 χρόνια είχαμε την εμπειρία δύο κορονοϊών, αν και η εξάπλωσή τους ήταν σχετικά περιορισμένη, και τη γρίπη του 2009. Η πιθανότητα μιας πανδημίας ήταν, λοιπόν, γνωστή, μόνο το ραντεβού δεν είχε οριστεί;
Η ιστορία του SARS-CoV2 δεν είναι τόσο απλή όσο επιχειρείται να προβληθεί. Το όλο θέμα, πέρα από την τεράστια υγειονομική του σημασία, έχει κολοσσιαίες οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές διαστάσεις. Τούτη η κρίση ξεκίνησε ως υγειονομική, αλλά θα αποδειχθεί βαθύτατα διαρθρωτική.
Τι κάνει το σώμα στην κατάσταση που ονομάζεται κρίσιμη; Λαμβάνει μία απόφαση. Είτε ακολουθεί μία άλλη οδό και θεραπεύεται, είτε αποχαιρετά. Η ανάρρωση σημαίνει ότι δεν επανέρχεται το σώμα στα παλιά, υποδεικνύει μια νέα φάση, μια διαφορετική οργάνωση. Μιλούμε καταχρηστικώς για αποκατάσταση της υγείας, γιατί η επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση θα επαναλάμβανε, εν είδει κύκλου, μια εξέλιξη προς την κατεύθυνση της κρίσης.
Αφού, λοιπόν, είναι κρίση, ξεχνάμε τις επιστροφές και τις επανενάρξεις. Ας μην προσποιούμαστε. Είναι ξεχωριστή περίπτωση και όπως κάθε εξαίρεση, κατά τον Γερμανό πολιτειολόγο Καρλ Σμιτ, «αποδεικνύει τα πάντα. Δεν επιβεβαιώνει απλώς τον κανόνα, παρά ο κανόνας ζει από την εξαίρεση και μόνο... Η εξαίρεση εξηγεί το γενικό και τον εαυτό της... τα φανερώνει όλα πολύ πιο ξεκάθαρα απ’ ό,τι το ίδιο το γενικό. Τελικά, αηδιάζει κανείς την ασταμάτητη φλυαρία για το γενικό. Υπάρχουν εξαιρέσεις. Αν δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε, τότε δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ούτε το γενικό. Συνήθως, δεν παρατηρούμε τη δυσκολία, γιατί το γενικό ούτε καν το στοχαζόμαστε με πάθος, παρά με μια βολική επιφανειακότητα. Αντίθετα, η εξαίρεση στοχάζεται το γενικό με ενεργό πάθος».
Μέχρι το επόμενο λάθος.