O Γκορ δεν μπορεί να ξεχάσει ότι το 2000, οι επαγγελματίες που είχε προσλάβει για συμβούλους τον είχαν πείσει να μη δώσει μεγάλη έμφαση στο περιβάλλον.
Σήμερα, θα πρέπει να είναι ικανοποιημένος. Εχει ήδη ένα Νόμπελ Ειρήνης, μια ταινία που έχει κερδίσει Οσκαρ (σημ. το ντοκιμαντέρ «Μια άβολη αλήθεια») και ένα εγγόνι που το λένε Οσκαρ. Ποιος θα μπορούσε να ζητήσει κάτι περισσότερο; Ισως ο Αλ Γκορ.
Θα αξιοποιήσει άραγε την «πράσινη» κυριαρχία του για να κερδίσει τις γαλάζιες πολιτείες (αυτές που ψηφίζουν Δημοκρατικούς δηλαδή) και να διεκδικήσει τον Λευκό Οίκο; Την περασμένη Τετάρτη δημοσιεύτηκε καταχωρημένη έκκληση στην εφημερίδα «New York Times» με 136.000 υπογραφές που ζητούσε από τον Αλ Γκορ να θέσει υποψηφιότητα.
Σε ένα συνέδριο όπου παρέστη κάποτε, άκουσε να λένε ότι «υπάρχουν ιδέες που έχουν ωριμάσει, ιδέες που ωριμάζουν, ιδέες που είναι ήδη ξεπερασμένες και ιδέες που δεν έχουν ανατείλει ακόμη». Η ταξινόμηση αυτή του άρεσε. Κι όπως εξηγούσε πέρυσι, «πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής μου σταδιοδρομίας υπερασπιζόμενος ιδέες που δεν έχουν ανατείλει ακόμη. Αυτό ήταν το λάθος μου».
Παρατηρώντας οι Δημοκρατικοί αυτόν τον χοντρούλη με το σμόκιν Ραλφ Λόρεν -έγραφε η Μορίν Ντόουντ στους «Νew Υork Times»- αναρωτιούνται αν αποτελεί μια ιδέα ώριμη ή ξεπερασμένη. Αν θέλει πάντως να διεκδικήσει την προεδρία της χώρας του, πρέπει να αδυνατίσει. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι της Χίλαρι κοιτούν με αγωνία τη ζώνη του πρώην αντιπροέδρου, προσπαθώντας να προβλέψουν τις επόμενες κινήσεις του.
Οπως σημειώνει η αρθρογράφος, ο Γκορ ήταν το καλό παιδί που ανατράφηκε για να γίνει πρόεδρος, αλλά του έκλεψε τη δόξα ένας άνθρωπος που δεν ήξερε ούτε πώς λέγεται ο στρατηγός που κυβερνά το Πακιστάν. Θα πρέπει να ήταν αφόρητο να χάσει την προεδρία ενώ στην πραγματικότητα είχε κερδίσει, επειδή το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να διακόψει την επανακαταμέτρηση των ψήφων, και στη συνέχεια να είναι αναγκασμένος να παρακολουθήσει τον Τζόρτζ Μπους και τον Ντικ Τσέινι να οδηγούν την Αμερική σε μια σειρά καταστροφών.
Ο κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης μελετά τις επόμενες κινήσεις του. Θα παρουσιαστεί στους συμπατριώτες του ως ο επίδοξος σωτήρας της μετα-μπουσικής εποχής ή θα αφήσει αυτό το έργο στην κόρη του, την Καρίνα, τη μητέρα του Οσκαρ;