Περιμένοντας το τέλος της επιδημίας, ο νους των περισσοτέρων είναι στην επόμενη μέρα. Η ζημιά που έχει ήδη αφήσει στην οικονομία σε παγκόσμιο επίπεδο ο αποκλεισμός είναι τεράστια, με όλους μας σε Ανατολή και Δύση να προσπαθούμε να ιχνηλατήσουμε το μέλλον, όταν όλα τελειώσουν, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Περιμένοντας το τέλος της επιδημίας, ο νους των περισσοτέρων είναι στην επόμενη μέρα. Η ζημιά που έχει ήδη αφήσει στην οικονομία σε παγκόσμιο επίπεδο ο αποκλεισμός είναι τεράστια, με όλους μας σε Ανατολή και Δύση να προσπαθούμε να ιχνηλατήσουμε το μέλλον, όταν όλα τελειώσουν. Θα αλλάξουν οι προτεραιότητες της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής ελίτ ή θα επιστρέψουμε στο καθεστώς «business as usual»;
Η επιδημία του κορονοϊού ανέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο το πόσο πολύτιμη είναι η υγεία. Όχι μόνο η ατομική, του καθενός, αλλά η δημόσια υγεία, αφού σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αυτή που δίνει τη μάχη στην πρώτη γραμμή για την αντιμετώπιση υπό πρωτοφανείς συνθήκες του «αόρατου εχθρού». Αξίες όπως η υγεία για όλους, οι αξιοπρεπείς συντάξεις σε εύλογη ηλικία, η δημόσια παιδεία και επιστημονική έρευνα δέχθηκαν τα τελευταία χρόνια απηνή επίθεση στις αναπτυγμένες χώρες.
Το κοινωνικό θυσιάστηκε στο ατομικό.
Δεν είναι ωστόσο μόνο η δημόσια υγεία και η αξιοπρεπής ιατρική και κοινωνική ασφάλιση για όλους που πρέπει να μπει ξανά στις πολιτικές προτεραιότητες στη μετά Covid-19 εποχή. Με τεράστιο τμήμα του πλανήτη να έχει οδηγηθεί στην ανεργία λόγω του διεθνούς οικονομικού μπλακάουτ που έχει προκαλέσει η πανδημία, με εκατοντάδες εργαζόμενους να είναι αυτοί που κρατούν κοινωνίες σε λειτουργία, προσφέροντας πολύτιμο έργο, οι εργασιακές σχέσεις δεν μπορούν να επανέλθουν στη ζούγκλα των τελευταίων ετών.
Οι ΣΣΕ που χάθηκαν υπό την πίεση των «μνημονιακών μεταρρυθμίσεων», αποτελούσαν στοιχειώδη άμυνα στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Ένα από τα φαινόμενα των τελευταίων ετών στον αναπτυγμένο κόσμο ήταν οι εργαζόμενοι φτωχοί. Εργαζόμενοι δηλαδή που αν και αμείβονται, οι αποδοχές τους δεν αρκούν για να βγάλουν τον μήνα.
Η απαξίωση της εργασίας, η συμπίεση των αμοιβών, οι χωρίς όριο απολύσεις, όλα είναι ζητήματα που πρέπει να επανεξεταστούν σε ολόκληρο τον κόσμο την επόμενη μέρα. Η επιδημία του Covid-19 έδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Βορράς και Νότος, μικρά και μεγάλα, περισσότερο και λιγότερο αναπτυγμένα κράτη, όλοι πληρώνουμε μεγάλο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος.
Ακόμη κι αν «η αδελφοσύνη των ανθρώπων» που τραγουδούσε ο ονειροπόλος Τζον Λένον φαντάζει ουτοπία, η κρίση του νέου κορονοϊού έδειξε το πόσο απαραίτητη είναι μία μίνιμουμ διεθνής συνεργασία: από την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής μέχρι τις αναρίθμητες πολεμικές συρράξεις.