Κάποιες από τις ψηφιακές αναδημιουργίες του Μπαγεστέρ διατηρούν ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας: στον πίνακα του Γκόγια «Η 3η Μαΐου του 1808», έργο του 1814, το έδαφος έχει βάψει από το αίμα των εκτελεσμένων, αλλά απουσιάζουν τόσο αυτοί όσο και το εκτελεστικό απόσπασμα.
Οικεία μοιάζουν στις ημέρες της πανδημίας τα έργα του Χοσέ Μανουέλ Μπαγεστέρ. Για να εμποδίσουμε τη μετάδοση του ιού, πλέον, τηρούμε αυστηρά αποστάσεις ασφαλείας ο ένας από τον άλλον, και ο Μπαγεστέρ αναδημιουργεί, ψηφιακά, κλασικά έργα ζωγραφικής όπως το έργο του 1498 του Λεονάρντο ντα Βίντσι «Ο Μυστικός Δείπνος», πιστά αλλά χωρίς μια καθοριστικής σημασίας λεπτομέρεια: την ανθρώπινη παρουσία. Ειδικά αυτό το «remake» που υπογράφει ο Μπαγεστέρ είναι, σήμερα, viral στο Διαδίκτυο.
Κάποιες από τις ψηφιακές αναδημιουργίες του Μπαγεστέρ διατηρούν ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας: στον πίνακα του Γκόγια «Η 3η Μαΐου του 1808», έργο του 1814, το έδαφος έχει βάψει από το αίμα των εκτελεσμένων, αλλά απουσιάζουν τόσο αυτοί όσο και το εκτελεστικό απόσπασμα.
Στον πίνακα του Γιοχάνες Βερμέερ «Η Αλληγορία της Ζωγραφικής», έργο του 1668, απουσιάζει τόσο ο ζωγράφος όσο και το μοντέλο, αλλά το καβαλέτο με το ημιτελές πορτρέτο είναι εκεί. Σε άλλα έργα δεν υπάρχει καν ανθρώπινο ίχνος -στην «Γκουέρνικα», έργο του 1937 του Πικάσο, δεν υπάρχει ούτε ανθρώπινη ούτε ζωική παρουσία, στη «Γέννηση της Αφροδίτης», έργο του 1486 του Σάντρο Μποτιτσέλι, απουσιάζουν και η θεά και οι άλλες φιγούρες.
Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Bored Panda, ο Μπαγεστέρ είχε πει ότι συχνά αντιμετωπίζουν τη σειρά έργων του με την επωνυμία «Συγκεκαλυμμένοι Χώροι» ως χιουμοριστική, αλλά τα έργα έχουν πολλαπλή σημασία. «Με μια προσεκτική ματιά, δεν είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς την υπέρβαση και τις πολλαπλές πιθανές ερμηνείες, και ως καινούργια έργα και ως προς τη σχέση τους με τα πρωτότυπα» είχε πει.
«Ένα από τα πλέον σαφή θέματα σε αυτή τη σειρά, είναι ο τρόπος με τον οποίον μπορούμε να κατανοήσουμε την τέχνη από την οπτική γωνία κάθε ιστορικής περιόδου -η οποία έχει έναν μοναδικό τρόπο να βλέπει και να κατανοεί την πραγματικότητα που μοιράζονται οι καλλιτέχνες, που αναπτύσσουν τη δημιουργικότητά τους μέσα στις αξίες της κάθε περιόδου, και συνδέονται με ιδέες και καθολικές αρχές, απλωμένες στον χρόνο» είχε εξηγήσει.