Τα νοσοκομεία λυγίζουν κάτω από το βάρος της πανδημίας. Γιατροί και νοσηλευτές εξαντλούνται. Πολλοί έχουν νοσήσει. Όσοι δίνουν καθημερινή μάχη καλούνται να αποφασίσουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.
Όταν άρχισε ο βήχας, η Πατρίτσια Νούνιεθ ήταν ήδη εξοικειωμένη με τον βασανιστικό αυτό ήχο. Τον άκουγε επί εβδομάδες στους θαλάμους έκτακτων περιστατικών του νοσοκομείου της Μαδρίτης, όπου εργάζεται. «Είχα βαρθεί να τον ακούω. Και ήξερα ότι είναι θέμα χρόνου να τον κολλήσω» δηλώνει η 32χρονη νοσηλεύτρια στο Associated Press.
Μιλώντας μέσω βίντεο κλήσης από το σπίτι της, η Nιούνεθ τονίζει πως θέλει όταν αναρρώσει να επιστρέψει για να βοηθήσει τους συναδέλφους της που εργάζονται ατελείωτες ώρες υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Ο νέος κορωνοϊός έχει εξαπολύσει «πόλεμο» κατά των εργαζομένων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά πουθενά δεν κερδίζει περισσότερες μάχες αυτήν τη στιγμή από ό, τι στην Ιταλία και στην Ισπανία, όπου ο προστατευτικός εξοπλισμός και τα τεστ δεν επαρκούν όπως καταγγέλουν πολλοί.
Όπως επισημαίνεται στο αναλυτικό ρεπορτάζ του Associated Press το καθολικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Ισπανίας αποτελεί πηγή εθνικής υπερηφάνειας και συχνά χαιρετίζεται ως ο ένας από τους βασικούς παράγοντες για τη θρυλική μακροζωία των πολιτών της. Η πανδημία ωστόσο ήρθε να αποκαλύψει και τις αδυναμίες του, μερικές από τις οποίες είναι αποτέλεσμα ετών περικοπών στον προϋπολογισμό για τις δαπάνες υγείας.
Τα νοσοκομεία της χώρας λυγίζουν κάτω από το βάρος της πανδημίας: Τα βίντεο και οι φωτογραφίες από δύο νοσοκομεία στην ισπανική πρωτεύουσα έδειξαν ασθενείς με συσκευές οξυγόνου να γεμίζουν τους διαδρόμους και τις αίθουσες έκτακτης ανάγκης.Κάποιοι ήταν ξαπλωμένοι στο πάτωμα, καθώς περίμεναν ένα κρεβάτι για ημέρες.
Έως και την Τετάρτη ο αριθμός των μολυσμένων ιατρών ήταν περίπου 6.500 σε εθνικό επίπεδο, σύμφωνα με τις υγειονομικές αρχές, αντιπροσωπεύοντας το 13,6% των 47.600 συνολικά περιπτώσεων και περίπου το 1% του εργατικού δυναμικού του συστήματος υγείας. Τουλάχιστον τρεις εργαζόμενοι του τομέα υγείας έχουν πεθάνει.
«Καταρρέουμε. Χρειαζόμαστε περισσότερο προσωπικό» δηλώνει η Λίδια Περέρα, νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο de la Paz της Μαδρίτης, το οποίο διαθέτει 1.000 κλίνες. Αυτή τη βδομάδα, 11 από τους 14 ορόφους του νοσοκομείου είναι αφιερωμένοι στη φροντίδα για όσους πάσχουν από το COVID-19 και δεν υπάρχει αρκετός χώρος: Οι ασθενείς με λιγότερο σοβαρές περιπτώσεις της νόσου τοποθετούνται στο γυμναστήριο του νοσοκομείου ή σε μεγάλη σκηνή εξω απο.
Οι εκτεταμένες λοιμώξεις μεταξύ των εργαζομένων στον τομέα της υγείας αντικατοπτρίζουν την καθολική δυσκολία να εξαλειφθεί η εξάπλωση της πανδημίας. Ο Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας κάνει λόγο για εξαιρετικά ανησυχητικά δεδομένα. «Ακόμα κι αν κάνουμε οτιδήποτε άλλο σωστό, αν δεν δίνουμε προτεραιότητα στην προστασία των εργαζομένων στον τομέα της υγείας, πολλοί άνθρωποι θα πεθάνουν επειδή ο εργαζόμενος στον τομέα της υγείας που θα μπορούσε να έχει σώσει τη ζωή τους είναι άρρωστος» τόνισε. δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Tedros Adhanom Ghebreyesus.
Στην Ιταλία, όπου σχεδόν το ένα δέκατο των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων είναι γιατροί και νοσηλευτές ζητούν καθημερινά από την κυβέρνηση να παρέχει περισσότερες μάσκες, γάντια και γυαλιά.
«Μην μας εγκαταλείπετε: Βοηθήστε μας να σας βοηθήσουμε» γράφει η Φρανσέσκα ντε Γκενάρο σε ανοικτή επιστολή εκ μέρους των γιατρών. Διευθύνει μια ιδιωτική ιατρική κλινική στο σκληρά χτυπημένο Μπέργκαμο - όπου περίπου 90 από τους 460 εργαζόμενους είναι θετικοί στον ιό.
Στην Ιταλία 33 γιατροί έχουν πεθάνει από τον Covid19. Δεν υπήρχαν άμεσα διαθέσιμα στοιχεία για τις λοιμώξεις μεταξύ των εργαζομένων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε το Ιράν ούτε η Γαλλία αποκαλύπτουν αυτά τα στοιχεία.
Αλλά στην Κίνα, όπου ξεκίνησε η επιδημία και όπου περισσότεροι από 80.000 άνθρωποι μολύνθηκαν σε τρεις μήνες, πιστεύεται ότι πάνω από 3.000 ιατροί είχαν νοσήσει έως τα τέλη Φεβρουαρίου.
Σε ρεπορτάζ του Bloomberg εν τω μεταξύ οι γιατροί της Ισπανίας, όπως και οι συνάδελφοί τους στην Ιταλία, εξηγούν πως πρέπει πια να αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Δεν υπάρχει προσωπικό και χρόνος για τη φροντίδα όλων των ασθενών. Ο γιατρός είναι εκείνος που καλείται να αποφασίσει ποιος έχει τις περισσότερες ελπίδες να νικήσει τον ιό.