Η πολεμική ορολογία κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο παγκοσμίως, υπό την παραδοξότητα ασφαλώς ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν εν καιρώ ειρήνης. Στη χώρας τα επίσημα χείλη επαναλαμβάνουν πως «τα δύσκολα είναι μπροστά», «οι επόμενες εβδομάδες θα είναι καθοριστικές». Στρέφοντας το βλέμμα στη γειτονική Ιταλία μπορούμε όλοι να σχηματίσουμε μια εικόνα για το πώς ακριβώς θα είναι αυτά τα δύσκολα για τα οποία μας προειδοποιούν οι ειδικοί.
Της Αλεξίας Σωτηρίου
[email protected]
«Τα δύσκολα είναι μπροστά», «οι επόμενες εβδομάδες θα είναι καθοριστικές». Φράσεις που επαναλαμβάνονται σε όλους τους τόνους από τα πιο επίσημα χείλη τις τελευταίες μέρες, καθώς παρακολουθούμε τον απολογισμό της πανδημίας να βαραίνει και στη χώρα μας. Στρέφοντας το βλέμμα στη γειτονική Ιταλία μπορούμε όλοι να σχηματίσουμε μια εικόνα για το πώς ακριβώς θα είναι αυτά τα δύσκολα για τα οποία μας προειδοποιούν οι ειδικοί.
Αυτό που μοιάζει αδύνατο είναι να φανταστούμε πόσο άσχημα θα είναι τα πράγματα όταν τα δύσκολα στο σκέλος της αναχαίτισης της πανδημίας θα έχουν περάσει και ο ιός θα έχει ηττηθεί στα εργαστήρια των επιστημόνων. Πόσο βαρύ θα είναι το αποτύπωμά του στις ζωές μας, στον οικογενειακό και κοινωνικό μας κύκλο, στην οικονομία στην εργασία, στα συστήματα υγείας.
Πολλοί παραλληλίζουν την κατάσταση με πόλεμο.
Και όσο και αν ένας αόρατος δια γυμνού οφθαλμού ιός μοιάζει άτοπο να συγκριθεί με στρατεύματα κατοχής ή ολοκληρωτικά καθεστώτα που απεργάζονται δεινά, οι χιλιάδες νεκροί που αφήνει πίσω της η πανδημία είναι εκεί για να μας θυμίσουν ότι ο εχθρός - αν και αόρατος - είναι ισχυρός.
Κάθε πόλεμος αφήνει πίσω του θύματα, αφήνει συντρίμμια που θα πρέπει να ξαναχτιστούν, κατεστραμμένες δομές και οικονομίες που θα πρέπει να ξαναορθωθούν, ανοιχτές πληγές στον ψυχισμό των ανθρώπων που θα πρέπει να επουλωθούν. Αφήνει ωστόσο και κάτι ακόμη: μνήμες που λειτουργούν ως οδηγός για το μέλλον, ως πυξίδα για να αποφύγουμε τον κίνδυνο να διολισθήσουμε στα ίδια λάθη.
Όσο παροδικές και να αποδειχθούν οι συνέπειες του ιού, η μνήμη του πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή, αφυπνίζοντας τις πολιτικές ηγεσίες που οφείλουν να μην κωφεύουν στις ανάγκες στήριξης της δημόσιας υγείας. Πρέπει να λειτουργεί ως υπόμνηση για τα οικονομικά κέντρα αποφάσεων που οφείλουν να διαθέτουν ισχυρά αντανακλαστικά σε έκτακτες συνθήκες, αλλά και για την παγκόσμια συνείδηση που θα πρέπει να παραμερίσει την ατομικότητα και να συναισθανθεί την αξία της συλλογικότητας.
Και όπως σε κάθε ταραχώδη στιγμή της ιστορίας, η εμπειρία του ιού πρέπει να μας θυμίζει ότι τίποτε και ποτέ δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Διότι η νηνεμία μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να δώσει τη θέση της στο χάος.