Οργανώνουμε συνεχώς μια άμυνα που δεν φτάνει. Διεθνώς. Στη Βρετανία, αλλά και σ’ όλη την Εσπερία το σούπερ μάρκετ και το χαρτί υγείας ήταν η γραμμή απελπισίας. Ίδιες συμπεριφορές, ίδιες συζητήσεις, ίδια ανακλαστικά, στην Ιταλία βρίσκονται μερικά βήματα μπροστά. Στις καμπύλες της επιδημίας, στον χορό της δοκιμασίας.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Οργανώνουμε συνεχώς μια άμυνα που δεν φτάνει. Διεθνώς. Στη Βρετανία, αλλά και σ’ όλη την Εσπερία το σούπερ μάρκετ και το χαρτί υγείας ήταν η γραμμή απελπισίας. Ίδιες συμπεριφορές, ίδιες συζητήσεις, ίδια ανακλαστικά, στην Ιταλία βρίσκονται μερικά βήματα μπροστά. Στις καμπύλες της επιδημίας, στον χορό της δοκιμασίας.
Όταν επιβλήθηκε καραντίνα στη Λομβαρδία και σε άλλες δώδεκα μεγάλες πόλεις της Ιταλίας, πολλοί έσπευσαν να επιβιβαστούν σε τρένα με προορισμό τον Νότο. Στιγμές έντασης, συνωστισμός, «να γυρίσουμε σπίτι μας, αισθανόμαστε σαν πρόσφυγες», άλλοι φύγαν οδικώς, κινούμενος πανικός.
Δεν έχει αλλάξει και πολύ από τα χρόνια του Βοκάκιου το σκηνικό. Στην αρχή της πρώτης μέρας του «Δεκαήμερου», το 1348 στη Φλωρεντία, όταν χίμηξε η θανατηφόρα επιδημία, τα νεκροταφεία δεν επαρκούσαν για όλους τους ενταφιασμούς.
Έτσι, έσκαβαν μεγάλους λάκκους στους οποίους έριχναν τα πτώματα, όπως στο αμπάρι στοιβάζονται τα εμπορεύματα.
Ωστόσο, μέσα σε αυτό τον πανικό εφτά κυρίες και τρεις νέοι, θα αποφασίσουν, πάνω στην κορύφωση της απελπισίας τους, να φύγουν από την πόλη και να συγκατοικήσουν σ’ έναν πύργο στους λόφους του Φιέζολε.
Εδώ κίνησαν για τα χωριά και τα νησιά, μέχρι να τους σταματήσουν μέτρα περιοριστικά. Αυξημένη κίνηση στα διόδια και τα λιμάνια. Εαρινή απόδραση. Από τι; Από τον ιό; Όλος ο κόσμος ένα πεδίο μάχης, όλη η Γη ένα μέτωπο, όπου κάθε αδέσποτος βήχας ακούγεται σαν ένας χαιρετισμός από το φάντασμα της Mary Malon, εκείνης της Ιρλανδής μαγείρισσας super-spreader του τύφου στη Νέα Υόρκη το 1906, καθώς ήταν ασυμπτωματική.
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός για να καταλάβει ότι, ενώ οι επιστήμονες λένε πως πρέπει να μείνεις μέσα όσο μπορείς περισσότερο για να περιοριστεί η εξάπλωση, δεν παίρνεις τα παιδιά, «βόμβες» ιικού φορτίου, για να πας στο νησί ή στον παππού και τη γιαγιά. Πόσο μάλλον όταν εκεί δεν υπάρχουν νοσοκομεία κι όπου υπάρχουν δεν έχουν υποδομές για τέτοια τρικυμία, ενώ μία κακοκαιρία μπορεί να αποβεί μοιραία και για την αεροδιακομιδή.
Δεν πάτε. Αν τους αγαπάτε. Του ιού οι εκδρομείς δεν (τους) βοηθάτε.