H κατάσταση είναι σοβαρή. Σοβαρή, όμως, στα δημόσια συστήματα υγείας ήταν και πριν την πανδημία, αλλά έγνοια καμία. Οι αυστηροί με το κομπιουτεράκι στο ένα χέρι και το αντισηπτικό στο άλλο θα πουν ότι πουθενά στον κόσμο τα συστήματα υγείας δεν σχεδιάζονται για μία επιδημία, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
H κατάσταση είναι σοβαρή. Σοβαρή, όμως, στα δημόσια συστήματα υγείας ήταν και πριν την πανδημία, αλλά έγνοια καμία. Οι αυστηροί με το κομπιουτεράκι στο ένα χέρι και το αντισηπτικό στο άλλο θα πουν ότι πουθενά στον κόσμο τα συστήματα υγείας δεν σχεδιάζονται για μία επιδημία. Είναι σαν τις τράπεζες, αν πάνε όλοι ταυτόχρονα να σηκώσουν τα λεφτά τους.
Ακούγεται λογικό, άλλωστε κανένα σχέδιο δεν επιβιώνει στην πρώτη επαφή με τον εχθρό, αλλά δεν απαντά στο πραγματικό. Γιατί η Γαλλία, η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, διαθέτει έναν ανεπαρκή αριθμό συσκευών ανάνηψης; Πολιτική επιλογή ή αναπόφευκτη παγκόσμια έλλειψη όταν ο αριθμός των ασθενών αυξάνεται παντού;
Όλο το 2019, οι απεργίες των επαγγελματιών της υγείας διαδέχονταν η μία την άλλη, με πιο δυναμική την απεργία στα επείγοντα. Στο διάγγελμά του, το πολεμικό, της 16ης Μαρτίου, ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων δεν ανήγγειλε ούτε ένα ευρώ για να υποστηρίξει τους «στρατιώτες» του κατά του κορονοϊού, που στερούνται εξοπλισμού και καλούνται να αντισταθμίσουν την έλλειψη ανθρωπίνων και οικονομικών πόρων όπως και όσο μπορούν, μερικές φορές με σακούλες απορριμμάτων αντί για ιατρικές μπλούζες. Ναι, το διάβασα κι αυτό στον ωκεανό των πληροφοριών.
Η κρίση της δημόσιας υγείας στη Γαλλία -με παραλλαγές και αλλού- δεν ήταν «εξαφνική, ραγδαία». Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, σε ανοιχτή επιστολή τους 660 νοσοκομειακοί γιατροί εξέπεμψαν «SOS». Τα δημόσια νοσοκομεία πεθαίνουν στη Γαλλία, ανέφεραν και προειδοποιούσαν ότι οι περικοπές στον βωμό της δημοσιονομικής προσαρμογής και η έλλειψη προσωπικού οδηγούν σε κλείσιμο κλινών. Στις αρχές Φεβρουαρίου, πάνω από τριακόσιοι γιατροί σε μεγάλες πόλεις υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους από διευθυντικά πόστα και περιορίστηκαν μόνο στα ιατρικά τους καθήκοντα, θέλοντας να καταδείξουν την κρισιμότητα της κατάστασης.
Τελικά, ο απρόσκλητος επισκέπτης μάς αναγκάζει να θέτουμε τα ερωτήματα που δεν μπορούμε πλέον να καταχωνιάζουμε. Σύμφωνοι, δεν υπάρχει μαγικό χρήμα για τα νοσοκομεία, όπως είχε πει ο Γάλλος πρόεδρος.
Υπάρχει, όμως, ένα ευρύτερο πολιτικό ζήτημα, το οποίο αφορά τον ρόλο των δημόσιων υπηρεσιών σε μια ευάλωτη κοινωνία. Αυτή είναι η δική μας κατάσταση ανάγκης, μετά τη δοκιμασία.