Η καραντίνα την οποία ζούμε πλέον όλοι μας σε πλανητικό επίπεδο λόγω κορονοϊού αναπόφευκτα γεννά ορισμένες σκέψεις, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Η καραντίνα την οποία ζούμε πλέον όλοι μας σε πλανητικό επίπεδο λόγω κορονοϊού αναπόφευκτα γεννά ορισμένες σκέψεις.
Η πανδημία του κορονοϊού δεν αφήνει καμία χώρα ανεπηρέαστη. Ακόμη κι αυτές που πιθανότατα θα τη βγάλουν με μικρότερο ανθρώπινο κόστος, είναι βέβαιο πως θα επηρεαστούν από το ολικό οικονομικό μπλακάουτ.
Αν κάτι μας διδάσκει η πρωτοφανής αυτή περιπέτεια που παρακολουθούμε ενεοί, είναι πως όλοι βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα. Όπως δείχνουν οι εξελίξεις από τον Δεκέμβριο και μετά που ξεκίνησε η επιδημία από την Κίνα, ο κορονοϊός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί παρά μόνο με διεθνή συνεργασία.
Αν κάτι μας διδάσκει όλη αυτή η περιπέτεια, είναι ότι κανένα μεγάλο πρόβλημα σήμερα, από τις επιδημίες όπως αυτή του Covid-19 μέχρι την κλιματική αλλαγή, τις προσφυγικές κρίσεις και πολλά άλλα, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί κατά μόνας.
Θα αλλάξουν άραγε τα πράγματα όταν όλο αυτό τελειώσει; Ίδωμεν.
Την ώρα που με σχετική αγωνία περιμένουμε τη χαρμόσυνη εκείνη είδηση ότι ανακαλύφθηκε επιτέλους το απαραίτητο εμβόλιο, καλό είναι να θυμόμαστε: Σε δεκάδες φτωχές χώρες της Αφρικής και όχι μόνο, δεν έχουν ακόμη «ανακαλυφθεί» τα εμβόλια ρουτίνας στα οποία όλοι υποβαλλόμαστε πλέον από παιδιά, λόγω έλλειψης πόρων, διεφθαρμένων κυβερνήσεων, αλλά και τεράστιων οικονομικών συμφερόντων που παίζονται γύρω από την παγκόσμια βιομηχανία φαρμάκων.
Θυμάστε τον πόλεμο για τις πατέντες όταν η Νότιος Αφρική επιχείρησε να αντιμετωπίσει με δικά της φθηνότερα φάρμακα την επιδημία του AIDS;
Σε μία εποχή απαξίωσης της έννοιας του δημόσιου και κοινωνικού αγαθού, όλοι ανακαλύπτουν το πόσο σημαντικό είναι να έχεις ισχυρές δημόσιες υποδομές για την αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων και όχι μόνο.
Μόνο που μέχρι χθες η «δημόσια υγεία» θεωρούνταν παθητικό για τα δημοσιονομικά, με το περιώνυμο κράτος πρόνοιας -όπου αυτό υπήρχε- να δίνεται βορά στο όνομα του ανταγωνισμού και της ανάπτυξης.
Τέλος, θα ήθελα να κλείσω με μια ελεγεία προς τους εργαζόμενους όλου του κόσμου. Από τους νοσηλευτές και γιατρούς των δημόσιων νοσοκομείων, μέχρι τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ ή τον ντελιβερά που καλείται να σπάσει τη μονοτονία του εγκλεισμού με μια πίτσα ή έναν καφέ, η αυτοθυσία των εργαζομένων σε ένα κάθε άλλο παρά φιλεργατικό περιβάλλον διεθνώς, είναι αυτή που κρατά την οικονομία όρθια, την ώρα που οι έχοντες οδηγούν τα χρηματιστήρια στην κατάρρευση…