«Είμαστε σε πόλεμο», είναι η φράση που υπογράμμισε έξι φορές ο Γάλλος πρόεδρος. «Είμαστε σε πόλεμο και ο εχθρός είναι αόρατος και άπιαστος». Μόνη λύση «ένα συμπαγές φράγμα κατά της διάδοσης του ιού, μένοντας στο σπίτι», γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Είμαστε σε πόλεμο», είναι η φράση που υπογράμμισε έξι φορές ο Γάλλος πρόεδρος. «Είμαστε σε πόλεμο και ο εχθρός είναι αόρατος και άπιαστος». Μόνη λύση «ένα συμπαγές φράγμα κατά της διάδοσης του ιού, μένοντας στο σπίτι».
«Η επιβολή αποκλεισμού φέρνει τις οικονομίες μας σε κατάσταση που αντιστοιχεί σε πόλεμο» δήλωσε ο πρόεδρος του Eurogroup και ο Έλληνας πρωθυπουργός για κίνδυνο που θα γιγαντώνεται το επόμενο δίμηνο και πόλεμο με αόρατο, αλλά όχι ανίκητο εχθρό έκανε λόγο.
Πόλεμος, όπου εχθρός είναι ο εαυτός μας -ως υποψήφιος φορέας και της νόσου διανομέας- και η εκτός οικίας δράση ό,τι χειρότερο σ’ αυτήν τη φάση.
Αφού δεν υπάρχει εναλλακτική λύση εκτός, βέβαια, από τη μαζική νάρκωση ή την εφαρμογή ενός Σχεδίου Μάρσαλ στο γενετικό μας υλικό, ας μιλήσουμε για το οικονομικό.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή είναι μια διαφορετικού είδους κρίση. Το πάγωμα της οικονομικής δραστηριότητας κόβει την αλυσίδα και σκορπίζει τους κρίκους της. Κλειστά σύνορα, επιχειρήσεις, απλήρωτοι εργαζόμενοι, φόροι, λογαριασμοί. Κι όλα αυτά σε αδιανόητες ποσότητες και ποιότητες. Δεν είναι εύκολη η θεραπεία, γιατί δεν υπάρχει manual για τέτοια ιστορία.
Αυτό δεν σημαίνει πως η ασθενής παγκόσμια οικονομία, ακόμη και στην εντατική, δεν χρειάζεται τονωτικές ενέσεις. Τι είδους, όμως; Έχουμε να κάνουμε με μία οικονομία στην οποία κανείς δεν μπορεί ή δεν έχει διάθεση να ρίξει το χρήμα που διαθέτει.
Καλές οι απαλλαγές και οι διευκολύνσεις σε επιχειρήσεις, καλές και οι χρηματοδοτήσεις, αλλά δεν λείπει το φθηνό χρήμα.
Η συμβατική θεωρία λέει πως με επιτόκια στα πατώματα, οι όγκοι του χρέους μπορούν να αυξηθούν με σχετική ατιμωρησία, διότι θα εξυπηρετούνται με ευκολία.
Ωστόσο, η απειλή -που πλησιάζει τη βεβαιότητα- μιας παγκόσμιας ύφεσης διαλύει αυτή τη θεωρία. Συνδυάστε το με την εκτίμηση του IIF τον Ιανουάριο -προ κορονοϊού- για το συνολικό παγκόσμιο χρέος, που στο τέλος του α’ τριμήνου θα φτάσει στα 257 τρισ. δολάρια, 50% απ’ όσο ήταν το 2008, και έχετε το remake της κρίσης.
[