Τον περασμένο Ιούνιο, ο ΠΟΥ προειδοποιούσε ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια νέα φάση, στην οποία οι μεγάλες επιδημίες, όπως αυτή του ιού Έμπολα, θα αποτελούν κανονικότητα και ότι οι χώρες θα πρέπει να προετοιμαστούν, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τον περασμένο Ιούνιο, ο ΠΟΥ προειδοποιούσε ότι ο κόσμος εισέρχεται σε μια νέα φάση, στην οποία οι μεγάλες επιδημίες, όπως αυτή του ιού Έμπολα, θα αποτελούν κανονικότητα και ότι οι χώρες θα πρέπει να προετοιμαστούν.
Το κακό ήταν στο Κονγκό -κατά μέσο όρο θέριζε τους μισούς από όσους προσβάλλονταν- και κανείς δεν ασχολούνταν μ’ αυτό. Έλεγε και ξανάλεγε ο ΠΟΥ ότι εισερχόμαστε σε μια νέα φάση επιδημιών μεγάλης επιρροής και αυτό δεν περιορίζεται στον Έμπολα, αλλά ποιος ακούει όταν η προετοιμασία αντιμετωπίζεται σαν χούι.
Έξι και κάτι μήνες μετά, ένας κορονοϊός γύρισε τον κόσμο ανάποδα. Πόσο θα τον αλλάξει, τι θα μας διδάξει; Η πανώλη επί Ιουστινιανού συνέτριψε τα σχέδιά του για επανένωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προκαλώντας τεράστιες οικονομικές απώλειες.
Ο «μαύρος θάνατος», που τον 14ο αιώνα αφάνισε το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης, λειτούργησε ως μηχανισμός αφύπνισης που την έβγαλε από το σκοτάδι του Μεσαίωνα.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου όλοι είναι συνδεδεμένοι, o Covid-19, αυτός ο άγνωστος, την αντιστροφή της παγκοσμιοποίησης -για λίγο;- πετυχαίνει.
Σε μια θάλασσα πληροφορίας ξανοιγμένοι, στους ίδιους φόβους συντονισμένοι και ταυτόχρονα κλεισμένοι, περιορισμένοι, από ταξίδια αποκλεισμένοι. Εκπαιδευτική, οικονομική, πολιτιστική, εργασιακή, κοινωνική ζωή σε αναστολή, με απρόβλεπτου εισβολέα εντολή. Στην Ιταλία δοκιμάζεται έντονα και η ηθική. Αναγκάζονται να διαμορφώνουν πρωτόκολλα ιεράρχησης για το ποιοι ασθενείς έχουν προτεραιότητα.
Μέχρι να λειτουργήσει του 21ου αιώνα η ιατρική, τα μέτρα δημόσιας υγείας των αρχών του 20ού αιώνα αποτελούν δοκιμασμένη επιλογή. Στην ισπανική γρίπη του 1918, το προληπτικό κλείσιμο σχολείων στις ΗΠΑ έσωσε ζωές, λέει ο καθηγητής του Yale, Ν. Χρηστάκης. Στο Σεντ Λούις, όπου τα σχολεία έκλεισαν μία ημέρα πριν από την κορύφωση της επιδημίας και για 143 ημέρες, η θνησιμότητα ήταν μόλις το ένα τρίτο της αντίστοιχης στο Πίτσμπουργκ, όπου τα σχολεία έκλεισαν με καθυστέρηση και μόνο για 53 ημέρες.
Δεν είναι φοβέρες, έρχονται αδέσποτες μέρες. Όλοι κρινόμαστε, με ευθύνη εμβολιαζόμαστε.