Η προχθεσινή διεθνής χρηματιστηριακή κατρακύλα, με απώλειες που έφθαναν στο 8%, δείχνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο διεθνές χρηματοπιστωτικό βασίλειο..., γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Η προχθεσινή διεθνής χρηματιστηριακή κατρακύλα, με απώλειες που έφθαναν στο 8%, δείχνει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο διεθνές χρηματοπιστωτικό βασίλειο... Ο πόλεμος τιμών για το πετρέλαιο ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία και τη Ρωσία, ο πανικός από τον ολοκληρωτικό αποκλεισμό της Ιταλίας λόγω του πολλαπλασιασμού των κρουσμάτων του κορονοϊού, η ταχεία εξάπλωση του τελευταίου και το πάγωμα στη δραστηριότητα κρίσιμων τομέων της παγκόσμιας οικονομίας (ναυτιλία, εμπόριο, τουρισμός) εξηγούν εν μέρει τον πανικό.
Τα διεθνή χρηματιστήρια μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης του κορονοϊού, ακόμη και όταν αυτή κατακυρίευε την Κίνα, κάλπαζαν, χωρίς ακόμη και τα προ του κορονοϊού οικονομικά δεδομένα να είναι ό,τι καλύτερο... Μεγάλες οικονομίες φλέρταραν με την ύφεση, η κινεζική «ατμομηχανή» ήταν ήδη προβληματική, ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας δέσποζε, ενώ οι διεθνείς σχέσεις κάθε άλλο από πνεύμα διεθνούς συνεργασίας διακατέχονταν...
Οι αλλεπάλληλες ποσοτικές χαλαρώσεις, τα μηδενικά και αρνητικά επιτόκια, δεν έκαναν τίποτα άλλο από το 2008 και μετά παρά να τρέφουν τον Μινώταυρο της χρηματιστηριακής φούσκας, δημιουργώντας την εντύπωση ότι κρίσεις όπως εκείνη που ακολούθησε την κατάρρευση της Lehman Brothers ή την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη έχουν πλέον ξεπεραστεί...
Την ώρα που αφειδώς δίνονταν λεφτά για τη στήριξη των χρηματοπιστωτικών συστημάτων, με το μάρμαρο να το πληρώνει η πλειονότητα των απλών ανθρώπων στον πλανήτη, οι περικοπές σε δημόσια αγαθά όπως η υγεία παρέμεναν στην ημερήσια διάταξη ως... πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης.
Χρειάστηκε ένας ιός, τα θύματα του οποίου διεθνώς δεν ξεπερνούν αυτά της απλής γρίπης, με τα περισσότερα να αφορούν την ηπειρωτική Κίνα, για να αποδειχθεί ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Τα όσα διαβάζουμε για το «κρασάρισμα» του ιταλικού εθνικού συστήματος υγείας, όπου γίνεται επιλογή του ποιος έχει προτεραιότητα ίασης από την επιδημία, είναι ενδεικτικά της απαξίωσης του αγαθού της δημόσιας υγείας, σε χώρες οι οποίες κατά τα άλλα είναι έτοιμες να ρίξουν και άλλα δισεκατομμύρια στην αγορά.
Η παγκόσμια «καραντίνα» της οικονομίας δείχνει πως η διεθνής απάντηση δεν μπορεί να έχει γνώμονα τον... Dow Jones, αλλά τις πρωταρχικές ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας. Είναι καιρός η δημόσια υγεία, η πρόληψη και η έρευνα για το κοινό καλό να ξαναμπούν ψηλά στη διεθνή ατζέντα.