Τον Φεβρουάριο του 2019, ο Τζέρι Λι Λιούις είχε υποστεί εγκεφαλικό, που του άφησε προβλήματα κινητικότητας. Πριν από περίπου έναν μήνα, στα τέλη Ιανουαρίου, μπήκε στο στούντιο -για πρώτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια- για να δει αν μπορούσε, ακόμη, να κάνει μουσική.
Τον Φεβρουάριο του 2019, ο Τζέρι Λι Λιούις είχε υποστεί εγκεφαλικό, που του άφησε προβλήματα κινητικότητας.
Πριν από περίπου έναν μήνα, στα τέλη Ιανουαρίου, μπήκε στο στούντιο -για πρώτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια- για να δει αν μπορούσε, ακόμη, να κάνει μουσική: ένα άλμπουμ με γκόσπελ, τραγούδια που τα ήξερε πριν συντελέσει στο ξεκίνημα του ροκ εντ ρολ με επιτυχίες σαν το «Whole Lotta Shakin' Goin' On» και το «Great Balls Of Fire».
Αν και ζήτησε να μην υπάρχει πιάνο στην αίθουσα, άφησαν εκεί ένα πιάνο. Δεν συγκρατήθηκε και έβαλε το δεξί του χέρι στα πλήκτρα. Προς μεγάλη του έκπληξη, τα δάχτυλά του άρχισαν να κινούνται. «Πίστευα ότι δεν θα ξανάπαιζα ποτέ πια» λέει και, πολύ χαρούμενος, μιλά στο Rolling Stone για την εμπειρία του αυτή, για το εγκεφαλικό και για τη ζωή του τώρα, αλλά και για το μέλλον.
«Δεν μπορούσα να το πιστέψω, δεν μπορούσα να το πιστέψω» λέει ο Λιούις για εκείνη τη στιγμή. «Ποτέ δεν είχα ζήσει κάτι τέτοιο. Να που έπαιζα πιάνο με το δεξί μου χέρι. Πίστευα ότι δεν θα ξανάπαιζα ποτέ πια», προσθέτει.
Με τη γυναίκα του, Τζούντιθ, να κάθεται δίπλα του, ο Λιούις επί δύο μέρες ετοίμαζε τραγούδια με μια μπάντα στην οποία συμμετείχαν οι κιθαριστές Κένι Λόβλεϊς -παίζει μαζί με τον Λιούις από το 1966, και Τζέιμς Μπέρτον και το θρυλικό φωνητικό των γκόσπελ McCrary Sisters.
Για την περίοδο που σταμάτησε να γράφει χιτς αναφέρει: «πίστευα ότι απλά θα αποχωρούσα, και θα κάνω χώρο για κάποιον άλλον». Δεν μπορεί να μη αναφερθεί στον πόνο της περσινής χρονιάς. «Ποτέ δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο» λέει για το εγκεφαλικό. «Ήταν μεγάλη πρόκληση, και ήταν μια πολύ συναισθηματική εμπειρία. Δεν ήξερα τι συνέβαινε. Ξύπνησα στο νοσοκομείο». Σκεφτόταν τον θάνατο: «Έριξα μερικές βαρβάτες προσευχές, και προσπάθησα να επανέλθω στο σωστό μονοπάτι».
«Στην πραγματικότητα, η υγεία του τώρα είναι καλύτερη απ’ ό,τι τα τελευταία πέντε έξι χρόνια» συμπληρώνει η Τζούντιθ.
Πια, δεν χρειάζεται επιπλέον οξυγόνο, όπως συνέβαινε την τελευταία τριετία, αλλά το στρες από το Σαββατοκύριακο στο στούντιο στη Νάσβιλ του έφερε μεγάλο πονοκέφαλο. «Τα συναισθήματά του είναι εκατό φορές αυτά ενός απλού ανθρώπου, αυτό που αισθάνεται, γιατί είναι μια ευφυΐα. Κι αυτό κάνει πιο έντονα τα συναισθήματά του» διευκρινίζει.
Μετά την επιτυχημένη επιστροφή στα στούντιο, ο Τζέρι Λι Λιούις έχει βάλει έναν άλλο στόχο στο μυαλό του: την είσοδό του στο Country Music Hall of Fame -τα νέα μέλη ανακοινώνονται τον Μάρτιο. Έχει, ήδη, σχεδόν δυο δωδεκάδες κάντρι επιτυχίες στο Top Ten και λέει: «θα ήθελα να γίνει. Δεν βλέπω λόγο να μην γίνει. Δεν μπορείς να είσαι πιο κάντρι από μένα. Πιστεύω ότι ανέκαθεν ήμουν μουσικός της κάντρι. Το “Whole Lotta Shakin' Goin' On” ήταν Νο 1 στην κάντρι. Το ίδιο και το “Great Balls Of Fire”».
Αυτές τις ημέρες, ο Λιούις περνά τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι με τη σύζυγό του, χαλαρώνοντας. «Α, ως επί το πλείστον αράζω και ξεκουράζομαι, παρακολουθώ παλιά προγράμματα στην τηλεόραση, κάνω τις ασκήσεις μου και όλα αυτά που πρέπει» εξομολογείται. Καμιά φορά, παίρνει τηλέφωνο τον Little Richard, τον μοναδικό άλλο εν ζωή καινοτόμο του ροκ εντ ρολ. «Από καιρό σε καιρό, μιλάω με τον Ρίτσαρντ.
Μιλάμε για τις παλιές εποχές, και τις καλές εποχές, και τι γίνεται με την υγεία μας. Είναι καλός μου φίλος» λέει. Μιας και ζει κοντά στη Μέμφις, πού και πού περνάει από το Sun Records Studio, όπου ο ίδιος, ο Σαμ Φίλιπς, ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο Τζόνι Κας, ο Καρλ Πέρκινς και άλλοι ξεκίνησαν μια μουσική επανάσταση, ο απόηχος της οποίας φτάνει μέχρι τις μέρες μας. «Περνάω από εκεί, περιστασιακά» αναφέρει. Και τι έρχεται στον νου του; «Πολύτιμες αναμνήσεις» είναι η απάντηση.
Το περσινό εγκεφαλικό τον υποχρέωσε να ακυρώσει μια διεθνή τουρνέ, στην οποία περιλαμβάνονταν μεγάλα shows σαν το New Orleans Jazz Fest. Ο Λιούις σκέφτεται να ανέβει μια μέρα και πάλι στη σκηνή. «Το σκεφτόμαστε. Το αν θα γίνει ή όχι, δεν το ξέρω» λέει. Για την ώρα, είναι ευγνώμων που μπορεί και παίζει ξανά. «Είναι σα να είμαι σπίτι μου», καταλήγει.