«Ο άλλος», το πρώτο έργο του Φλοριάν Ζελλέρ, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, ανεβαίνει στο θέατρο Μικρό Χορν, σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου [Αμερικής 10, Αθήνα]. Ο πρωταγωνιστής της παράστασης Λεωνίδας Καλφαγιάννης μίλησε μαζί μας.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
«Ο άλλος», το πρώτο έργο του Φλοριάν Ζελλέρ, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, ανεβαίνει στο θέατρο Μικρό Χορν, σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου [Αμερικής 10, Αθήνα].
Μία ιστορία για το παράδοξο των σχέσεων, των σκέψεων, της φθοράς, της απιστίας και του αγνώστου «άλλου». Ο πρωταγωνιστής της παράστασης Λεωνίδας Καλφαγιάννης μίλησε μαζί μας.
Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την υπόθεση του έργου;
«Είναι ο Εκείνος. Είναι η Εκείνη. Γνωρίζονται. Αποφασίζουν να παντρευτούν. Να ζήσουν ευτυχισμένοι. Ένα μοντέρνο παραμύθι. Ωστόσο, όπως σε όλα τα παραμύθια, υπάρχει και δράκος. Αυτός είναι ο Άλλος. Το τρίτο πρόσωπο. ΄Ισως. Ή όχι; Ο Άλλος θα έρθει ανάμεσά τους όχι για να τους χωρίσει, αλλά για να τους ενώσει. Θα τα καταφέρει; Το όνειρο ή η πραγματικότητα θα κερδίσει; Ο άνθρωπος ή ο εαυτός του θα βγει αληθινός; Εκείνος ή Εκείνη θα επιβεβαιωθεί; Πόσο μπορεί ο καθένας να αντέξει, όταν η αλήθεια φορά το κοστούμι του Άλλου;».
Ποια θέματα συναντάμε στον πυρήνα του;
«Έρωτας. Συμβίωση. Φθορά. Μοναξιά. Αγάπη. Φόβος. Απιστία. Ενοχή. Εγώ. Εσύ. Αλήθεια. Ψέμα. Όλα όσα γνωρίζει ο άνθρωπος στο “μαζί”, υπάρχουν στο έργο αυτό... Ακόμα και το άγνωστο του “χωρίς” που έρχεται... αλλά και που προϋπάρχει από την παιδική μας ηλικία».
Μια περιγραφή του ρόλου σας;
«Ο Άλλος είναι ο κάθε “άλλος” που ανατρέπει την επίπλαστη πραγματικότητα της ζωής μας. Είναι αυτός που εμφανίζεται και φαίνεται να ήρθε για να χωρίσει δύο ανθρώπους, αλλά στην ουσία ήρθε για να τους ενώσει με τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι ο τρίτος ανάμεσα στους δύο. Είμαι η αφορμή για δύο ανθρώπους να σκεφτούν και να πράξουν με βάση την αλήθεια, όχι αυτή που κάποτε επέλεξαν να κατασκευάσουν, αλλά αυτήν που είναι άκτιστη μέσα τους και που επιθυμεί να ξαναζωντανέψει. Έστω και αν χρειάζεται να αυτοτιμωρηθούν».
Και μία περιγραφή των χαρακτήρων που ερμηνεύουν οι συμπρωταγωνιστές σας;
«Η Μαριάννα Πολυχρονίδη είναι η Εκείνη. Ο Κωνσταντίνος Κάππας ο Εκείνος. Δυο άγνωστοι που γίνονται γνωστοί, ερωτεύονται, ονειρεύονται και αποφασίζουν να ζήσουνε μαζί. Εκείνη στέλεχος εταιρείας με πολλές προοπτικές. Εκείνος συγγραφέας χωρίς έργο. Δυο διαφορετικοί κόσμοι. Μία σύγκρουση αναπόδραστη που εμπεριέχει τόσο την τραγικότητα όσο και τη γελοιότητα της ζωής όπως την έφτιαξαν. Της ζωής όπως τη φαντάστηκαν, μα ποτέ δεν είδαν, να βγαίνει αληθινή».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο ή περιγράψτε μας μια σκηνή του έργου. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
« -Εκείνος: “Εδώ, ο έρωτας δε θα τελειώσει”.
- Εκείνη: “Πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος;”.
- Εκείνος: “Πρέπει να βρούμε τους κανόνες, αυτό είναι όλο”.
- Εκείνη: “Τους κανόνες;”.
- Εκείνος: “Ναι. Τους κανόνες ώστε να μην τελειώσει ο έρωτας. Για να μη γίνει θυσία στη συμβίωση. Να χαράξουμε με τρόπο ξεκάθαρο κι οριστικό τα όρια της αυτοκρατορίας του καθενός μας. Ναι. Τους κανόνες να βρούμε. Κι όλα θα πάνε καλά”.
- Εκείνη: “Ποιους κανόνες;”.
- Εκείνος: “Τα περιοριστικά μέτρα”.
- Εκείνη: “Ποια περιοριστικά μέτρα;”.»
Κάποιες δικές σας σκέψεις για τις σχέσεις, τη φθορά, την απιστία, τον άγνωστο «άλλο»;
« - “Δεν είναι αυτό που λέμε. Αλλά αυτό που ζούμε. Δεν είναι αυτό που ζούμε αλλά αυτό που είμαστε.”,
- “Και μόνος και μαζί με τους άλλους. Αυτή είναι η χρυσή τομή. ΄Οχι για μένα. Μα για την ίδια την διάνοια του σύμπαντος.”,
- “Είμαστε ολίγον χαζούληδες στο πλήστον της ζωής μας. Εκλαμβάνουμε το φθαρτό για αθάνατο. Και το Αθάνατο για ανύπαρκτο.”,
- “Πρέπει να φυλαγόμαστε από το αίσθημα ιδιοκτησίας. Τίποτα δεν μας ανήκει.”,
- “Λίγα λόγια. Πολλή αγάπη. Σε όλους. Ασχέτως ποιοι είναι.”».
Κάποια στιγμή ή κάποια πρόσωπα που ξεχωρίζετε από την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
«Η διαδρομή μου είναι μικρή. Ωστόσο, πολλά τα σημεία και τα πρόσωπα που τα κρατώ σφιχτά ως τώρα στο μέρος της καρδιάς. Τόσα ακριβά για μένα. Όλα.»
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Τα παιδιά του κόσμου».
Κάτι που τη χαλά;
«Οι μεγάλοι του κόσμου».
Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Να γνωρίζω. Να συναντώ. Να παίζω. Με τα υλικά. Λέξεις, χρώματα, υφές, άνθρωποι, εικόνες... Η σύνθεσή τους μου ανοίγει καθημερινά παράθυρα σε καινούριες συνήθειες, καινούριους αναπόφευκτους (γλυκούς) μπελάδες.
Ένας στίχος αγαπημένου τραγουδιού;
«Από ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού:
“Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους.
Τα θεριά ν’ αγαπάς και τα’ ανήμερα,
τα νησιά, τα ποτάμια, τα’ αστέρια.
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα
φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια”».
Μια ευχή σας;
«Ειρήνη. Μέσα μας. Και έξω μας».
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Νίκος Γιαλελής
Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου
Σκηνικά: Alexander Gunnarsson
Κοστούμια : Μάριος Ράμμος
Πρωτότυπη Μουσική: Χριστίνα Κωστέα & Θάνος Καραγεωργίου
Σχεδιασμός Φωτισμών και Ήχου: Κωστής Μουσικός
Βοηθός Σκηνοθέτη: Φάνης Μιλλεούνης
Υπεύθυνη Παραγωγής: Όλγα Γουναρά
Πρωταγωνιστούν (αλφαβητικά): Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Κωνσταντίνος Κάππας, Μαριάννα Πολυχρονίδη