Όλο και πιο βαθιά χώνεται στη Συρία η Τουρκία, απειλώντας με χτυπήματα τις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις -που πασχίζουν να εκκαθαρίσουν την Ιντλίμπ από τους τελευταίους τζιχαντιστές-, διακυβεύοντας ακόμη και τις σχέσεις της με τη Μόσχα, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Όλο και πιο βαθιά χώνεται στη Συρία η Τουρκία, απειλώντας με χτυπήματα τις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις -που πασχίζουν να εκκαθαρίσουν την Ιντλίμπ από τους τελευταίους τζιχαντιστές-, διακυβεύοντας ακόμη και τις σχέσεις της με τη Μόσχα. Βέβαια πολλές φορές οι σχέσεις Άγκυρας-Μόσχας έφθασαν στο ναδίρ με επίκεντρο τη Συρία, με αποκορύφωμα την κατάρριψη ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους από τουρκικά μαχητικά το 2015. Η επιδείνωση των σχέσεων ήταν τέτοια που όχι τυχαία το αγγλόφωνο ρωσικό κανάλι RT πλημμύριζε με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ για τις ύποπτες σχέσεις Άγκυρας-Ισλαμικού Κράτους.
Όλα αυτά ξεχάστηκαν... και οι σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας τα τελευταία χρόνια είναι κάτι περισσότερο από καλές, με την Άγκυρα να έρχεται σε αντιπαράθεση με το ΝΑΤΟ με την απόφασή της να αγοράσει ρωσικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους S-400.
Η ρωσο-τουρκική συνεργασία ήταν αυτή που οδήγησε στη συμφωνία του Σότσι, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία δημιούργησε θέσεις παρατήρησης στην Ιντλίμπ, «επιτρέποντας» στις υποστηριζόμενες από τη Ρωσία συριακές στρατιωτικές δυνάμεις να δράσουν με σχετική άνεση, μέχρι τα πρόσφατα επεισόδια και τον ακήρυχτο πόλεμο Άγκυρας-Δαμασκού.
Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από την Ιντλίμπ επιβεβαιώνουν για μία ακόμη φορά το ότι η Συρία έχει μετατραπεί σε πεδίο βολής και σύγκρουσης αντιμαχόμενων περιφερειακών συμφερόντων.
Από το 2011 που ξέσπασε ο συριακός εμφύλιος, οι περιφερειακές δυνάμεις, η Τουρκία, το Ιράν, το Ισραήλ και η Ρωσία παίζουν το δικό τους παιχνίδι επιρροής, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε την παρουσία-απουσία των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Το πιο ανησυχητικό από την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών είναι η πρόβλεψη για επιπλέον 700.000 πρόσφυγες λόγω των συγκρούσεων στην Ιντλίμπ.
Αλλά και στο ζήτημα αυτό η ειδησεογραφία εστιάζει στον... κίνδυνο οι προσφυγικές ροές να έρθουν στην Ευρώπη, και όχι σε αυτή καθαυτή την ανθρώπινη τραγωδία των χιλιάδων ξεσπιτωμένων, που άγνωστο αν ποτέ μπορέσουν να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Ακόμη και αν με ένα μαγικό ραβδί έπαυαν αύριο κιόλας οι εχθροπραξίες στη Συρία, θα χρειάζονταν χρόνια για να υπάρξει επιστροφή στην ομαλότητα και να ανοικοδομηθεί η χώρα.
Σαν να μην έφθαναν τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην καθημαγμένη Συρία, η Λιβύη κινδυνεύει να εξελιχθεί σε «νέα Συρία». Και ημείς άδομεν...