Την περασμένη Παρασκευή συνέβη ένας ακρωτηριασμός. Η Ευρωπαϊκή Ένωση απώλεσε για πρώτη φορά ένα μέλος της. Πριν από μερικά χρόνια θεωρούνταν αδύνατο αν όχι και αδιανόητο να αποχωρήσει ένα κράτος-μέλος από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Πολλώ δε μάλλον ένα πανίσχυρο κράτος όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο αποτελούσε την τρίτη ισχυρότερη οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διέθετε τη δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στην Κοινότητα και βρισκόταν φυσικά στην πρώτη θέση ως προς την κατάταξη των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της γηραιάς ηπείρου, γράφει ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Την περασμένη Παρασκευή συνέβη ένας ακρωτηριασμός. Η Ευρωπαϊκή Ένωση απώλεσε για πρώτη φορά ένα μέλος της.
Πριν από μερικά χρόνια θεωρούνταν αδύνατο αν όχι και αδιανόητο να αποχωρήσει ένα κράτος-μέλος από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Πολλώ δε μάλλον ένα πανίσχυρο κράτος όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο αποτελούσε την τρίτη ισχυρότερη οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διέθετε τη δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στην Κοινότητα και βρισκόταν φυσικά στην πρώτη θέση ως προς την κατάταξη των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της γηραιάς ηπείρου.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, παρά κοινή λογική για να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο αποδυναμώνεται το κοινό ευρωπαϊκό εγχείρημα από το Brexit. Κι όμως! Εάν διατρέξει κανείς το μεγαλύτερο μέρος της αρθρογραφίας και των πολιτικών δηλώσεων των τελευταίων ημερών, σχηματίζει την εντύπωση ότι αυτό που συνέβη αποτελεί μια καταστροφή αποκλειστικά και μόνον για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης δεν βρίσκεται το μέλλον της Ευρώπης, αλλά το τι θα συμβεί στη Βρετανία. Πώς θα τα βγάλει πέρα; Τι προβλήματα θα αντιμετωπίσει ο Τζόνσον; Ποιες από τις βρετανικές πολιτικές δυνάμεις φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη δυσάρεστη εξέλιξη; Με άλλα λόγια όλοι συζητούμε για την κατάσταση και το μέλλον του ακρωτηριασμένου μέλους, παραγνωρίζοντας το πληγωμένο σώμα.
Αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβη, αποφεύγουμε τον αναστοχασμό και φυσικά αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Αρκούμαστε στο, δίκαιο πράγματι, ανάθεμα στη δημαγωγία του Φάρατζ και του Τζόνσον για να μην αναγκαστούμε να παραδεχτούμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει να βρεθεί σε αδιέξοδο.
Η μεταδημοκρατική συνθήκη που επιτρέπει τη συγκέντρωση εξουσίας σε πρόσωπα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, η εμμονή σε ατελέσφορες πολιτικές όπως αυτές που επεξέτειναν την οικονομική κρίση και γιγάντωσαν το προσφυγικό δείχνουν να προδιαγράφουν ένα αβέβαιο μέλλον. Το μόνο που φαίνεται να αφθονεί είναι η δυνατότητα να εντοπίζουμε ενόχους. Όμως, αν δεν αλλάξει κάτι γρήγορα, σε μερικά χρόνια ίσως βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να συζητάμε τι θα συμβεί στο επόμενο μοναχικό ταξίδι… της Ιταλίας ή της Γαλλίας.