Την έκθεσή της, με τίτλο «Play-Fantasy World», παρουσιάζει η καλλιτέχνις Βασιλική Κούκου, στο πλαίσιο της ετήσιας έκθεσης Σύγχρονης Τέχνης «Rooms2020», που συνεχίζεται έως τις 15 Φεβρουαρίου, στην αίθουσα τέχνης Καππάτος (Kappatos Gallery) [Αθηνάς 12, Μοναστηράκι, Αθήνα].
Την έκθεσή της, με τίτλο «Play-Fantasy World», παρουσιάζει η καλλιτέχνις Βασιλική Κούκου, στο πλαίσιο της ετήσιας έκθεσης Σύγχρονης Τέχνης «Rooms2020», που συνεχίζεται έως τις 15 Φεβρουαρίου, στην αίθουσα τέχνης Καππάτος (Kappatos Gallery) [Αθηνάς 12, Μοναστηράκι, Αθήνα].
Ο επιμελητής της έκθεσης, Πάνος Κουτούλιας, μεταξύ άλλων, αναφέρει: «Στο “ Play-Fantasy World ” της Βασιλικής Κούκου, η έννοια του παιχνιδιού διαδραματίζει ρόλο πρωταρχικό. Άκρως πεπεισμένη για τη σημαντικότητά του, για την αναζωογονητική και σχεδόν μαγική του ουσία, η καλλιτέχνης καταδύεται στις παιδικές αναμνήσεις της και αντλεί από αυτές, ανασυνθέτοντάς τες δυναμικά.
Χρώματα λαμπερά και έντονα, διαφορετικές τεχνικές και ποικίλα υλικά επιστρατεύονται και σαρκώνουν πανηγυρικά έναν κόσμο, όπου δεκάδες ετερόκλητα φανταστικά όντα συνυπάρχουν αρμονικά. Παίζοντας και η ίδια, η Κούκου προσκαλεί και τον θεατή να παίξει, να ανακαλύψει και να επινοήσει τα δικά του παιχνίδια, τις δικές του ιστορίες· προ πάντων, να μη λησμονήσει την πηγαιότητα και τον απελευθερωτικό χαρακτήρα του παιχνιδιού».
Η ίδια η εικαστικός αναφέρει: «Το αέναο παιχνίδι, σαν μια παιδική ανάμνηση. Που πήγαν οι μέρες που έπαιζα στο πάτωμα με τη μητέρα μου; Πλάθαμε ιστορίες με φανταστικά πλάσματα και ονειρευόμασταν μια άλλη πραγματικότητα. Όταν ήμουν παιδί κάθε μέρα έπαιζα με τα παιχνίδια μου και ονειρευόμουν. Το βράδυ για να κοιμηθώ, η μητέρα μου, μου έλεγε ιστορίες είτε από βιβλία είτε από το μυαλό της μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Παίζοντας ανακαλύπτουμε νέους κόσμους και το αντίστροφο. Η αλήθεια είναι πως η ενηλικίωση με φοβίζει. Δημιούργησα το ‘’Fantasy World’’ σαν μια παιδική ανάμνηση.
Το εξωστρεφές παιδικό παιχνίδι έχει γίνει πλέον ένα εσωτερικό παιχνίδι ενηλικίωσης. Δεν θέλω ποτέ να σταματήσω να παίζω γι’ αυτό δημιουργώ καινούργια παιχνίδια και ιστορίες με φανταστικά πλάσματα, μερικές φορές με μεγάλα και μικρά κέρατα που δηλώνουν ασφάλεια και προστασία.
Με τα κέρατα τα όντα μου προστατεύουν τον εαυτό τους και το ένα το άλλο. Ο κόσμος μου δεν είναι επιθετικός, όλα τα όντα ζούνε αρμονικά μεταξύ τους, χωρίς ένταση, όπως οι ιστορίες που έπλαθα στο μυαλό μου μικρή. Η ένταση βγαίνει μόνο μέσα από τα χρώματα. Με βαραίνει που πλέον δεν μπορώ να παίξω με τα παλιά μου παιχνίδια. Ήταν μια καθημερινότητα για εμένα όταν ήμουν μικρή.
Είμαι άνθρωπος που δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στις αλλαγές. Δημιουργώ τα δικά μου παιχνίδια από την αρχή, εξωπραγματικά όντα, με λαμπερά και καθαρά χρώματα, όπως τα παιδικά βιβλία και κινούμενα σχέδια που έβλεπα μικρή και με εντυπωσίαζαν. Δεν θα σταματήσω ποτέ να παίζω και να δημιουργώ ιστορίες. Το παιχνίδι είναι η διαφυγή μου από τη σκληρή πραγματικότητα.
Οι αναμνήσεις μας δεν σβήνονται αλλά μπορεί να τις παραμερίσουμε, προσωπικά δεν θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο. Θα συνεχίσω να δημιουργώ τον δικό μου φανταστικό κόσμο, ώστε να μην αφήσω να θαφτεί ποτέ μέσα μου η ανάμνηση του παιχνιδιού. Δεν θα σταματήσω να παίζω ποτέ, εσείς;».