Η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη [Φρυνίχου 14, Πλάκα]. Τον σκοτεινό ρόλο της Κλυταιμνήστρας ντύνεται η Εβελίνα Παπούλια. Με την αγαπημένη ηθοποιό, μιλήσαμε.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Η «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη [Φρυνίχου 14, Πλάκα].
Όσο οι πληγές της ματώνουν ακόμα, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει. Ώσπου να στραγγιστεί εντελώς, όλο το μαύρο σκοτάδι της νύχτας. Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει. Τα ατελείωτα τραγούδια της οργής, θ’ ακούγονται συνέχεια από εκείνη. Για τον φόνο του πατέρα της. Του σκίσαν το κεφάλι με μια πέλεκυ. Η μάνα της κι ο άνανδρος ο εραστής της. Πώς να συζεί με τους φονιάδες; Πώς να αφήσει τη ζωή της να χαθεί; Πώς μια γυναίκα σαν εκείνη; Πώς αλλιώς να κάνει; Πώς θα φυτρώσει μέσα της, ένα κλωνάρι αγαπημένο; Αν δεν αστράψει απάνω απ’ τους φονιάδες. Αν δεν μεσουρανήσει πάνω απ’ τους γελαστούς εχθρούς. Άμα δεν λύσει με ορμή το σκοτάδι.
Πώς μια γυναίκα σαν εκείνη; Πώς αλλιώς να κάνει;
Η αρχαία τραγωδία παρουσιάζεται μέσα σε μία ταυτόχρονα θεατρική και μουσική διάσταση. Η ρυθμικότητα του κειμένου μεταβολίζεται σε θεατρική δράση. Με όχημα τη μουσική, δημιουργείται μια δυναμική πλατφόρμα αναπαράστασης και αναδεικνύεται το συγκινησιακό πεδίο αυτής της τόσο παλιάς μα πάντα επίκαιρης ιστορίας.
Τον σκοτεινό ρόλο της Κλυταιμνήστρας ντύνεται η Εβελίνα Παπούλια. Με την αγαπημένη ηθοποιό, μιλήσαμε.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση;
«Το έργο είναι η “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή, σε διασκευή Άρη Μπινιάρη. Για να μην αναφερθώ στην υπόθεση του έργου, που όλοι λίγο πολύ τη γνωρίζουν, θα πω πως η ματιά και η θέση της παράστασης -απέναντι στο γεγονός του πατρικού φόνου που διέπραξε η Κλυταιμνήστρα με τον Αίγισθο- είναι υπέρ της Ηλέκτρας. Χωρίς ίχνος ψυχικής ή συναισθηματικής δικαιολογίας για την αποτρόπαιη πράξη τους. Βλέπουμε τον πόνο της Ηλέκτρας για τον χαμό του πατέρα της από την κακιά μητριά -όπως αναφέρεται για την Κλυταιμνήστρα, και την εμμονή της για εκδίκηση! Στο συγκεκριμένο έργο, η “εκδίκηση” σήμαινε δικαίωση -αποκατάσταση της ισορροπίας. Η μουσική συνοδεύει το δρώμενο, άλλες φορές υπονομεύοντας αυτό που γίνεται επί σκηνής και άλλες φορές υπογραμμίζοντάς το».
Ποια κεντρικά θέματα συναντάμε στον πυρήνα της;
«Το παιχνίδι είναι αρχετυπικό. Είναι η μάχη του καλού και του κακού. Του σωστού και του λάθους, της τιμωρίας και της δικαίωσης».
Ερμηνεύετε την Κλυταιμνήστρα. Μια περιγραφή σας για αυτήν;
«Υπηρετώ ως Κλυταιμνήστρα την αδυσώπητη, αυταρχική, φιλόδοξη, βαθιά εγωκεντρική και κακιά φύση της. Καλή όψη ή αντικρουόμενες απόψεις δεν θα αγγίξουν τον θεατή. Είναι ένα πλάσμα απόκοσμο. Επικίνδυνο και ανελέητο».
Κάποιο σχόλιό σας για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Άρη Μπινιάρη;
«Είμαι ευτυχισμένη που τον έχω γνωρίσει! Εξ’ αρχής γνώριζε τι ήθελε από τον καθένα μας και αυτό έκανε την πρόβα ξεκούραστη. Τον έχω βάλει μέσα στην καρδιά μου. Για εμένα είναι ένας σπουδαίος νέος σκηνοθέτης, με όραμα!».
Θα μας πείτε μια ατάκα, έναν διάλογο ή μια σκηνή από το έργο; Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Άτεκνη, βασανισμένη, άγαμη / έτσι θα πορεύεσαι / χωρίς ανάπαυση / βρεγμένη απ’ τα δάκρυα / και η βαριά σου μοίρα θα αργεί να τελειώσει”. Εδώ, η Κλυταιμνήστρα παίζει με τον πόνο της ψυχής της κόρης της».
Μια σκέψη, κάποιο συναίσθημα από την επαφή σας με το έργο;
«Το έργο είναι σπουδαίο! Όταν άρχισα να ερμηνεύω τον ρόλο και μιλούσα με τόσο σκληρά λόγια στην Ηλέκτρα σοκαρίστηκα, ταράχτηκα. Είχα μια άρνηση γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ αυτή την ακραία ψυχοσύνθεση. Όχι ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας, απλά εγώ προσωπικά τους αποφεύγω».
Θα μοιραστείτε μαζί μας κάποια ανάμνηση από την πλούσια καλλιτεχνική σας διαδρομή;
«Η παράσταση “Ματωμένος γάμος”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Ήταν μια παράσταση που πέρασε πολύ μεγάλη ταλαιπωρία. Βρεθήκαμε χωρίς θέατρο και παραγωγό, με μισοτελειωμένο από πρόβες έργο και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Όλοι οι ηθοποιοί είχαμε γίνει ένα. Πεισμώσαμε, και με τον Γιάννη Κακλέα οδηγό μας, καταφέραμε να ξεπεράσουμε τις αντιξοότητες και να ανεβάσουμε την παράσταση. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα στο θέατρο τόση απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη. Αυτούς τους ανθρώπους πάντα θα τους έχω στην καρδιά μου, ως κάτι ξεχωριστό!».
Μια χρήσιμη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
«Να συμβαδίζω με τα δώρα (ταλέντα) που μου έδωσε ο Θεός και να μην προτρέχω! Ό,τι δυνατότητες μου έδωσε να τις κάνω σπουδή».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Ο χρόνος με τον εαυτό μου, η μουσική και το διάβασμα».
Κάτι που σας τη χαλά;
«Η κίνηση στους δρόμους, που συνοδεύεται από την αγένεια των οδηγών».
Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Το καληνύχτα στην κόρη μου».
Ένας αγαπημένος προορισμός;
«Ερμιόνη».
Μια αγωνία σας;
«Να μπορέσω και να προλάβω να εξερευνήσω κι άλλο τον εαυτό μου, για να τον πλάσω ακριβώς όπως θέλω εγώ».
Μια ευχή σας;
«Να είναι όλος ο κόσμος καλά, ακόμη και αυτοί που θεωρούμε εχθρούς μας. Ίσως, γιατί αυτοί τελικά μας κάνουν καλύτερους! Υγεία πάνω απ’ όλα και σε όλους».
Ταυτότητα Παράστασης
Διασκευή βασισμένη στη μετάφραση του Γ. Χειμωνά: Άρης Μπινιάρης
Σκηνοθεσία/ Δραματουργία: Άρης Μπινιάρης
Μουσική σύνθεση: Χρήστος Γεωργόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Άρης Μπινιάρης, Ιωάννα Τουμπακάρη
Σκηνικός χώρος: Κωστής Καραντάνης
Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Διανομή
Ελένη Μπούκλη: Ηλέκτρα
Εβελίνα Παπούλια: Κλυταιμνήστρα
Δημήτρης Μανδρινός: Ορέστης
Λένα Μποζάκη: Χρυσόθεμις
Άρης Μπινιάρης: Παιδαγωγός
Νίκος Τσολερίδης: Αίγισθος
Τάσος Κορκός: Χορός
Λεωνή Ξεροβάσιλα: Χορός
Δώρα Ξαγοράρη: Χορός
Κατερίνα Δημάτη: Χορός
Μουσικός επί σκηνής: Χρήστος Γεωργόπουλος