Μπορεί στόχος στη Διάσκεψη του Βερολίνου την προσεχή Κυριακή να είναι ο τερματισμός της σύγκρουσης στη Λιβύη και η εξεύρεση πολιτικής λύσης, ωστόσο Ευρωπαίοι αξιωματούχοι τοποθετούν τον πήχη απλά στην επίτευξη μίας βιώσιμης εκεχειρίας. Το ερώτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο οι δύο πλευρές είναι διατεθειμένες να ρίξουν νερό στο κρασί τους και κατά κύριο λόγο πώς θα καταστεί εφικτός ο «αποκλεισμός» των εξωγενών παραγόντων που σπεύδουν στη Γερμανία με τη δική τους ατζέντα. Η ευρωπαϊκή διπλωματία, στην οποία η Ελλάδα εναποθέτει τις «ελπίδες» της και οι πιθανοί νικητές.
Του Γιώργου Φωκιανού
[email protected]
Μπορεί στόχος στη Διάσκεψη του Βερολίνου την προσεχή Κυριακή να είναι ο τερματισμός της σύγκρουσης στη Λιβύη και η εξεύρεση πολιτικής λύσης, ωστόσο Ευρωπαίοι αξιωματούχοι τοποθετούν τον πήχη απλά στην επίτευξη μίας βιώσιμης εκεχειρίας. Το ερώτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο οι δύο πλευρές είναι διατεθειμένες να ρίξουν νερό στο κρασί τους και κατά κύριο λόγο πώς θα καταστεί εφικτός ο «αποκλεισμός» των εξωγενών παραγόντων που σπεύδουν στη Γερμανία με τη δική τους ατζέντα.
Καταρχάς στο Βερολίνο έχουν προσκληθεί οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Κίνα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Τουρκία, η Δημοκρατία του Κονγκό, η Ιταλία, η Αίγυπτος, η Αλγερία και τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αφρικανική Ένωση και ο Αραβικός Σύνδεσμος, ενώ «φυσικά» θα είναι και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές Χαφτάρ - Σάρατζ που να μεν σημειώνουν πως θέλουν την ειρήνη, όμως οι υποστηρικτές τους φαίνεται να έχουν θέσει τις δικές τους «κόκκινες γραμμές».
Από τη μία η Τουρκία που ενισχύει την στρατιωτική της παρουσία στη Λιβύη στο πλευρό του πρωθυπουργού Σάρατζ, κάνει πιο δύσκολη την επιτυχία της διάσκεψης στον στόχο επίτευξης βιώσιμης εκεχειρίας.
Από την άλλη ο Χάφταρ στηρίζεται από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο, τη Γαλλία, τη Σαουδική Αραβία και τη Ρωσία και θεωρείται δεδομένο πως ένας από τους βασικούς στόχους των υποστηρικτών είναι ο έλεγχος των πετρελαιοφόρων κοιτασμάτων της Λιβύης.
Με βάση αυτά, έρχεται και το δεύτερο ερώτημα που αφορά την Ελλάδα και δεν είναι άλλο από την απουσία της ελληνικής κυβέρνησης. Όπως ανέφεραν και ξένα ΜΜΕ, η Ελλάδα, αν και είναι ο πιο κοντινός γεωγραφικά εταίρος της Λιβύης από ευρωπαϊκή σκοπιά, δεν κάθεται στο τραπέζι. Μάλιστα, διερωτήθηκαν εάν ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν υπαγόρευσε στην οικοδέσποινα καγκελάριο Μέρκελ τον κατάλογο των προσκεκλημένων, ωστόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του Βερολίνου, Στέφεν Ζάιμπερτ απάντησε αρνητικά.
Η ευρωπαϊκή διπλωματία, στην οποία η Ελλάδα εναποθέτει τις όποιες «ελπίδες» για τη στήριξη των θέσεων περί τουρκολιβυκών Μνημονίων, δεν φαίνεται να μπορεί να καταφέρει πολλά, αν και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε τηλεφωνική επικοινωνία με την Γερμανίδα καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ, εκφράζοντας δυσαρέσκεια και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας δήλωσε ότι περιμένει από τη Γερμανία, την οικοδέσποινα χώρα της διάσκεψης, «να αποτελέσει τον θεματοφύλακα της ευρωπαϊκής θέσης», η οποία «αναγνωρίζει την ακυρότητα των μνημονίων που υπέγραψε η Άγκυρα με την κυβέρνηση της Τρίπολης».
Τέτοιες διασκέψεις σπάνια φέρνουν «νίκες» για μία από τις δύο πλευρές, παρά μόνο αν κάποιος πει ότι «νίκες» μπορεί να μετατραπούν και κάποιες ισοπαλίες. Αρκεί τα συμφωνηθέντα να τηρηθούν και οι περισσότεροι (;) θα είναι ευχαριστήμενοι.