Το μάθημα της Συρίας

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας προέτρεψε τους Ευρωπαίους να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να εντείνουν τις προσπάθειές τους για την αναζήτηση λύσης, ώστε να τερματιστεί η ένοπλη σύρραξη στη Λιβύη. «Αν η κατάσταση επιδεινωθεί», προειδοποίησε, «εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν και εργάζονται στη Λιβύη μπορεί να κινηθούν προς την Ευρώπη».

Το προσφυγικό είναι αυτό που καίει και την καγκελάριο, οικοδέσποινα της Διάσκεψης του Βερολίνου. Στην περίπτωση της Συρίας, η Γερμανία έμεινε να παρακολουθεί από μακριά τις εξελίξεις και όταν το 2015 οι πρόσφυγες χτύπησαν κατά χιλιάδες την πόρτα της, ήταν ήδη πολύ αργά. Τα πολιτικά τραύματα είναι ακόμη ανοικτά. 

Η συνεργασία της Ε.Ε. με τη λιβυκή ακτοφυλακή δεν είναι λύση καθαρή. Θυμηθείτε τις δραματικές αποκαλύψεις για το σκλαβοπάζαρο και την τρομακτική βία που ασκούν οι διάφορες ένοπλες ομάδες της Λιβύης στους Αφρικανούς που θέλουν να περάσουν στην Ευρώπη. Θυμηθείτε τους χιλιάδες έγκλειστους σε στρατόπεδα που διαχειρίζονται ένοπλες λιβυκές ομάδες, τις οποίες η Ε.Ε. χρηματοδοτεί, προκειμένου να ελέγξουν τη ροή της μετανάστευσης. 

Λόγω δε της κατάστασης ακραίας ανασφάλειας, η επαναπροώθηση προσφύγων στη χώρα δεν είναι δυνατή. Εκτός αυτού, Μαυριτανία, Σενεγάλη, Γκάμπια, Μπουρκίνα Φάσο και Νίγηρας έκαναν σαφές ότι χωρίς πολιτική λύση στη Λιβύη, η σταθερότητα στις χώρες τους ξαργεί.  

Η Γερμανία και ειδικά η καγκελαρία, που ενδιαφέρεται κυρίως για την υστεροφημία, αποδίδει στο προσφυγικό μεγάλη σημασία. Πλέον, μπορεί να συζητείται στην Ευρώπη, μόνο όταν κάτι ξημερώνει -αφού οι ροές παρακάμπτουν τη δική τους επικράτεια με τα μέτρα σφράγισης των εθνικών τους συνόρων- αλλά από το δεύτερο εξάμηνο του 2020 έρχεται λύση, που πολύ φοβάμαι ότι μόνους θα μας αφήσει. Τι θα γίνει με την Ελλάδα;

Θα (ξανα)έχει υπουργείο για το μεταναστευτικό. Είθε να είναι και λειτουργικό.