Στην εποχή των social media ο πλανητάρχης επιβεβαιώνει με ανάρτησή του στο Twitter, όπου είναι κορυφαίος influencer, ότι οι αμερικανικές δυνάμεις σκότωσαν τον αρχιτέκτονα των ιρανικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό, αλλά και μία από τις πλέον επιδραστικές προσωπικότητες, έναν αστέρα του Instagram, στη Μέση Ανατολή, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Στην εποχή των social media ο πλανητάρχης επιβεβαιώνει με ανάρτησή του στο Twitter, όπου είναι κορυφαίος influencer, ότι οι αμερικανικές δυνάμεις σκότωσαν τον αρχιτέκτονα των ιρανικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό, αλλά και μία από τις πλέον επιδραστικές προσωπικότητες, έναν αστέρα του Instagram, στη Μέση Ανατολή. Τιτιβίσματα και αναρτήσεις στο Facebook εξελίσσονται σε εργαλείο παρατήρησης και ανάλυσης για ηγέτες, υπουργεία Εξωτερικών, διεθνολόγους, πολιτικούς σχολιαστέs, traders στις αγορές πετρελαίου και μετοχών.
Παρά την υπερρεαλιστική νότα (και την επακόλουθη ψευδαίσθηση ελαφρότητας) που δίνουν στις εξελίξεις η χρήση των νέων μέσων και η twiplomacy, τα όσα συμβαίνουν είναι επικίνδυνα γνώριμα. Η εμπειρία της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν δεν είναι δα τόσο μακρινή. Τα όσα «γέννησε» τα ζει ο κόσμος ακόμη. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα εάν η απόφαση του Αμερικανού προέδρου ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο με πολύ συγκεκριμένους στόχους ή ένα… ατύχημα, μία παρόρμηση της στιγμής. Η διαταγή εκτέλεσης του Σουλεϊμανί διχάζει το Κογκρέσο, την αμερικανική και διεθνή κοινή γνώμη, αλλά -ό,τι κι αν κρύβεται από πίσω- ο φόβος είναι κοινός: Το αποτέλεσμά της μπορεί να είναι ένας νέος πόλεμος.
Κι όμως. Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ακόμη ο Τραμπ διεκδικούσε το προεδρικό αξίωμα, δεν γνώριζε καν ποιος ήταν ο Κασέμ Σουλεϊμάνι. Και όταν ο δημοσιογράφος Χιου Χιούιτ του εξηγούσε πως είναι ο επικεφαλής της δύναμης Κουντς, νόμιζε πως ήταν… Κούρδος. Το απόσπασμα εκείνης της συνέντευξης αποτέλεσε πρωτίστως αντικείμενο τρολαρίσματος στα νέα μέσα προσδίδοντας και πάλι μία ελαφρότητα σε κάτι που ίσως θα έπρεπε να βλέπουμε πιο σοβαρά.
Τα μέσα που στηρίζουν την τακτική Τραμπ, όπως η συντηρητική WSJ, εξέφραζαν την πεποίθηση πως η μετα-Σουλεϊμανί εποχή στη Μέση Ανατολή οδηγεί σε έναν κόσμο πιο ασφαλή, αφού ο στρατηγός ευθυνόταν πράγματι για τον θάνατο εκατοντάδων. Αυτό εφόσον όμως φρόντιζε η Ουάσιγκτον να έρθει πιο κοντά σε δυνάμεις, που αμφισβητούν το αυταρχικό καθεστώς στο Ιράν και τη δράση της Χεζμπολάχ σε χώρες όπως ο Λίβανος. Ή έστω εφόσον φρόντιζε να δείξει ο Τραμπ αυτοσυγκράτηση στο… Twitter. Τα ίδια μέσα δεν είναι πια τόσο σίγουρα.
Σε νεότερο editorial η WSJ εκφράζει φόβους ότι με τις απειλές για χτυπήματα σε μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς ή για κυρώσεις στο Ιράκ ο πρόεδρος πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο: να στηρίξει τις δυνάμεις που πολεμά. Στον κόσμο του Τραμπ η ελαφρότητα περισσεύει, αλλά οι βεβαιότητες δεν χωρούν.