Οι «Μουσικές Ιστορίες» του σπουδαίου, παγκόσμιας καταξίωσης συνθέτη Στέφανου Κορκολή και της εξαιρετικής ερμηνεύτριας Σοφίας Μανουσάκη συνεχίζουν την άκρως επιτυχημένη πορεία τους και βρίσκουν την ιδανική στέγη στις «Γραμμές», για τα Σάββατα του Δεκεμβρίου και τις ημέρες των εορτών [Κωνσταντινουπόλεως 111, Κεραμεικός].
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Οι «Μουσικές Ιστορίες» του σπουδαίου, παγκόσμιας καταξίωσης συνθέτη Στέφανου Κορκολή και της εξαιρετικής ερμηνεύτριας Σοφίας Μανουσάκη συνεχίζουν την άκρως επιτυχημένη πορεία τους και βρίσκουν την ιδανική στέγη στις «Γραμμές», για τα Σάββατα του Δεκεμβρίου και τις ημέρες των εορτών [Κωνσταντινουπόλεως 111, Κεραμεικός].
Σε ένα πρόγραμμα θα συναντηθούν ο Γιάννης Σπανός με το Μάνο Λοΐζο, ο Μίκης Θεοδωράκης με το Θάνο Μικρούτσικο, ο Μάνος Χατζιδάκις με τον Σταύρο Ξαρχάκο.
«Σκόνη και θρύψαλα», «Δεν είσαι εδώ», «Στους πέντε ανέμους», «Ο άγγελός μου», «Κάθε φορά που με κοιτάζεις», «Σ’ έχω ερωτευτεί», «Λατέρνα», «Εκατό φορές κομμάτια», «Θες», «Σβήσε το φεγγάρι», «Κάποιες φορές»…
Όλα μουσικά «παιδιά» του Στέφανου, που το καθένα κρύβει και μια μουσική ιστορία που συναρπάζει και που θα μοιραστεί μαζί μας.
Όλα ενώνονται σε ένα πρόγραμμα με έντονο το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο, τη διάδραση, τις απρόσμενες μουσικές εναλλαγές, και με σκοπό, πάνω από όλα, ακροατές και μουσικοί να γίνουν ένα!
Ο διαχρονικά αγαπημένος Στέφανος Κορκολής μίλησε μαζί μας.
Το κοινό έχει αγκαλιάσει τις Μουσικές Ιστορίες. Θα θέλατε να δώσετε ένα στίγμα σε όσους δεν τις έχουν, ακόμα, απολαύσει;
«Οι Μουσικές Ιστορίες είναι οι δικές μου μουσικές ιστορίες, δηλαδή μία περιγραφή με νότες, που περιλαμβάνει όλες τις μουσικές μου ιδιότητες, ξεκινώντας από την ιδιότητά μου ως σολίστ του πιάνου, περνώντας μέσα από την τραγουδοποιία μου -είτε ερμηνεύοντας ο ίδιος τα τραγούδια μου είτε μεγάλοι ερμηνευτές, και καταλήγοντας σε μουσικές που έχουν αφήσει ιστορία. Για να γίνω πιο σαφής, σ’ αυτή μου την περιγραφή θα ακουστούν δικά μου τραγούδια, που έχω ερμηνεύσει ο ίδιος, κομμάτια, που έχω δώσει σε μεγάλους ερμηνευτές, εκ των οποίων κάποια θα ερμηνεύσει η Σοφία Μανουσάκη και κάποια εγώ, καθώς, επίσης, πανέμορφα τραγούδια συναδέρφων μου, στα οποία έχω “επέμβει” είτε ενορχηστρωτικά είτε παίζοντας πιάνο, αλλά και τραγούδια, που όλοι έχουμε αγαπήσει και χορέψει, κυρίως από τις δεκαετίες του ’80 και ’90, όχι μόνο από το ελληνικό αλλά και από το ξένο ρεπερτόριο. Όλες αυτές οι ιστορίες καταλήγουν σε τραγούδια των μεγάλων μας συνθετών, όπου εκεί πραγματικά είναι σαν να γυρνάμε τον χρόνο πίσω, στις παλιές μπουάτ, με την αγνότητα και την αλήθεια που τις διέκριναν».
Λίγα λόγια σας για τη σκηνική σας συντροφιά, τη Σοφία Μανουσάκη;
«Τι να πω για τη Σοφία; Εγώ πλέον καμαρώνω, που είχα την τύχη να πρωτοακούσω τη Σοφία Μανουσάκη και αυτό διότι αυτός ο νέος άνθρωπος έχει κατορθώσει πράγματα πολύ σπουδαία σε τόσο λίγο χρόνο -συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στην Όπερα του Καΐρου, στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, στη Βαρσοβία, στο Παρίσι, στην Κολωνία κ.α.-, έχοντας εισπράξει εξαιρετικές κριτικές από πολύ “δύσκολους” ανθρώπους του χώρου. Ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης την έχει αποκαλέσει “αποκάλυψη μεγατόνων” και η Μαρία Φαραντούρη την χαρακτήρισε ως “το τέλειο μουσικό όργανο”. Αλλά για μένα, το πιο σημαντικό είναι η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει το κάθε έργο – τραγούδι, η καθαρότητα της εκφοράς του λόγου και, βέβαια, η πολύ μεγάλη φωνητική της έκταση. Και όλα αυτά, κρατώντας χαμηλό προφίλ, με προτεραιότητα τη γνώση και την ταπεινότητα και όχι την επίδειξη και την εφήμερη αναγνωρισιμότητα».
Κάποιο σχόλιο για την επαφή σας με το κοινό, όταν είστε επί σκηνής;
«Πρώτα απ’ όλα δεν το θεωρώ κοινό, τους θεωρώ φίλους, διότι έρχονται από επιλογή να μας ακούσουν. Άρα η επαφή είναι άκρως φιλική, ανθρώπινη, παρεΐστικη -ας μου επιτραπεί η έκφραση, κάτι που το επιτείνει και ο διαδραστικός χαρακτήρας της παράστασης, καθώς, ναι μεν, διηγούμαι με νότες αλλά ταυτόχρονα αφηγούμαι και με λόγια. Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενό μου, να γίνουμε μια όμορφη παρέα, να τραγουδήσουμε μαζί και στο τέλος να φύγουμε όλοι με μία γλυκιά αίσθηση συναισθημάτων».
Μέσα από τις πολλές συνεργασίες σας, κάποια ή κάποιες που ξεχωρίζετε;
«Όλες οι συνεργασίες που έχω κάνει, είχαν κοινό γνώμονα τις διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν θα μπορούσα δηλαδή ποτέ να δώσω τραγούδια ή να συνεργαστώ επί σκηνής με άτομα, που μου ήταν ψυχικά αδιάφορα. Γι’ αυτόν τον λόγο μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια από αυτές».
Πώς νιώθετε που δημιουργίες σας τραγουδιούνται για χρόνια και αγαπιούνται τόσο πολύ;
«Αφενός πολύ χαρούμενος, αφετέρου θα τολμούσα να πω και λίγο δικαιωμένος, υπό την έννοια ότι κάποια από τα τραγούδια, κυρίως της δεκαετίας του ’90, τα οποία μέμφθηκαν, αγαπιούνται μέχρι και σήμερα, ερμηνεύονται σ’ επανεκτελέσεις από πολύ νέους ανθρώπους και παίζονται στα ραδιόφωνα, κάτι που αποδεικνύει πως ο μόνος κριτής είναι ο χρόνος».
Τελικά, τι βρίσκεται πίσω από τις μεγάλες επιτυχίες; Υπάρχει «συνταγή»;
«Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά εμένα, όχι, δεν υπάρχει συνταγή. Όταν βάζω έναν στίχο ή, εν πάση περιπτώσει, ένα γραπτό στο αναλόγιο του πιάνου μου και η μελωδία προκύπτει αμέσως, ξέρω εκ των προτέρων πως αυτό κάτι σημαίνει. Η πρωτογενής έμπνευση δεν είναι συνταγή, ενδεχομένως κάποιες “συνταγές” να κάνουν επιτυχίες αλλά σίγουρα αυτές οι επιτυχίες είναι βραχυπρόθεσμες».
Θα μοιραστείτε μαζί μας μια γλυκιά ανάμνηση από την πλούσια, παγκόσμια καλλιτεχνική σας διαδρομή;
«Γλυκές αναμνήσεις έχω πάρα πολλές και μου είναι πολύ δύσκολο αυτή τη στιγμή να ξεχωρίσω κάποια. Θα θυμηθώ, όμως, τα λόγια, που είπε για μένα δημόσια ο μέγιστος Μίκης Θεοδωράκης, σε μια συναυλία μου σε έργα του, παρόντος του ιδίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Κι επειδή δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, αυτά τα λόγια είναι καταγεγραμμένα σε δελτίο ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης. Και μιας και θίξαμε το κεφάλαιο Θεοδωράκης, μπορώ να πω ότι είναι ο άνθρωπος, που από τη στιγμή που τον γνώρισα, άλλαξε η ζωή μου».
Μια χρήσιμη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
«Ο μέγιστος σολίστ του πιάνου Βλαντιμίρ Χόροβιτς, με τον οποίο είχα την τεράστια τύχη να μαθητεύσω για λίγο καιρό δίπλα του, μου είχε πει ότι πρέπει να είμαστε υπηρέτες της μουσικής και όχι να χρησιμοποιούμε τη μουσική για την αυτοπροβολή μας. Αυτή η συμβουλή είναι το πρώτο πράγμα, που λέω σε νέους μουσικούς, όταν εκείνοι θελήσουν να με συμβουλευτούν».
Μια αγαπημένη συνήθεια;
«Να παίζω πιάνο;….».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Να βλέπω χαμογελαστούς ανθρώπους».
Κάτι που τη χαλά;
«Το ψέμα και η βαρβαρότητα απ’ όπου κι αν προέρχονται».
Κάποιο μελλοντικό σας σχέδιο;
«Δεν συνηθίζω να κάνω, πλέον, μακροπρόθεσμα σχέδια. Προς το παρόν, λοιπόν, επικεντρώνομαι στις επερχόμενες παραστάσεις μας, στη μουσική σκηνή Γραμμές».
Ένας στίχος που αγαπάτε –όποιος σας ήρθε πρώτος στον νου;
«“Κι εγώ σαν άνεμος θα φύγω θα χαθώ”, αλλά θα… ξαναρθώ!».
Μια σκέψη σας για τη χρονιά που φεύγει;
«Στο καλό!».
Και μια ευχή σας για τη νέα;
«Να επικρατήσει η ευγένεια, η αλληλεγγύη και όχι η μισαλλοδοξία κι ο εγωισμός».
Συντελεστές
Σοφία Μανουσάκη: τραγούδι
Βασίλης Δεφίγγος: σαξόφωνο, φλάουτο, κρουστά, πλήκτρα
Ρόλη Γιαμοπούλου: τύμπανα, κρουστά, τραγούδι
Σπύρος Γεωργαντάς: κιθάρες, τραγούδι
Βίκτωρ Κουλουμπής: μπάσο
Στέφανος Κορκολής: πιάνο, ενορχηστρώσεις, διασκευές, τραγούδι.