Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Οι φορείς της εξουσίας δεν επιτρέπεται να υποδεικνύουν κυρώσεις εναντίον δημοσιογράφων, ζητώντας ακόμη και την απόλυσή τους, επειδή εκφράζουν τη γνώμη τους. Τελεία.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Οι φορείς της εξουσίας δεν επιτρέπεται να υποδεικνύουν κυρώσεις εναντίον δημοσιογράφων, ζητώντας ακόμη και την απόλυσή τους, επειδή εκφράζουν τη γνώμη τους. Τελεία.
Υπάρχει και κάτι άλλο, όμως, σε όλη αυτή τη φασαρία, που εκτυλίσσεται σε διαφορετικά πεδία. Η ιατρικοποίηση της αντιπαράθεσης. «Υποκείμενο που δεν αποκλείεται να έχει πρόβλημα σεξουαλικό, ψυχοπαθολογικό, ή κοινωνικό κόμπλεξ ή να πάσχει από εντελώς αναίτιο ναρκισσισμό ή μεγαλομανία», ένα άλλο κείμενο φροϋδικό για τα κακάκια και τα παιδάκια, για να πουλήσει ψυχαναλυτικώς τα βελάκια, η απάντηση στην κυρία με την πρώτη ευκαιρία «πάσχει από βαρειά ψυχωσική συνδρομή... που χρήζει μακράς νοσηλείας σε κλειστό ψυχιατρικό τμήμα. Παιδικά τραύματα, κακοποίηση, στέρηση, ανικανοποίητες επιθυμίες;;;».
Το έχω γράψει και πολύ φοβάμαι ότι θα το ξαναγράψω. Αφήστε τις ψυχιατρικές διαγνώσεις έξω από την κριτική και την πολιτική. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνη λογική και διά του παραδείγματος των δημοσίων προσώπων αποκτά δυναμική.
Δεν είναι η πρώτη φορά, βέβαια, που η ιατρική γίνεται όπλο, και οι όροι της το newspeak μιας θλιβερής διάδοσης, με παράπλευρη απώλεια τους ψυχικά ασθενείς.
Άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς ψυχοπαθολογίας ως κατηγορητήριο στο πολιτικό ακροατήριο. Για να εξευτελίσουν και να πονέσουν τους αντιπάλους τους, για να σμικρύνουν τον λόγο όσων έχουν άλλη άποψη, για να αποδομήσουν το πρόσωπο, οπότε τα επιχειρήματά του θα μείνουν χωρίς εκπρόσωπο. Ακόμη και καλλιεργημένοι και διαβασμένοι ακολουθούν την πεπατημένη. Μ’ ένα σκούντηγμα, η χολή βγαίνει.
Μπορείς να επικρίνεις κάποιον για τη συμπεριφορά του, να δείξεις την έντονη ενόχλησή σου για τις απόψεις οιουδήποτε, να κρίνεις και να κατακρίνεις, χωρίς να αφήνεις υπονοούμενα για ψυχοπαθολογικά και να μοιράζεις παραπεμπτικά;
Ενήλικες είμαστε. Με λίγη αυτοσυγκράτηση μπορείς. Τη γλώσσα κατέχεις, που μεγαλύτερο όπλο δεν έχεις, στην ειρωνεία του φιλοσόφου της αγνοίας γιατί δεν προστρέχεις, που επιτρέπει, όχι απλώς να απορρίπτεις το ψευδές, αλλά να λες συχνά το αληθές;
Πώς ενδίδεις σε χαρακτηρισμούς, κραυγές και ύβρεις; Τα «likes» και τα οπαδικά είναι φίλε μου, δανεικά. Τι ψυχή έχουν τελικά; Γαργαλούν τα νευρικά.