Δεν τα ‘βαλε μόνο με το ΝΑΤΟ ο Εμανουέλ Μακρόν στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Economist, χαρακτηρίζοντας τη Βορειοατλαντική Συμμαχία «κλινικά νεκρή». Στην ίδια συνέντευξη ο Γάλλος πρόεδρος χαρακτήρισε τον ακρογωνιαίο λίθο του Συμφώνου Σταθερότητας, το όριο του 3% του ΑΕΠ όσον αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα, «συζήτηση ενός άλλου αιώνα», επαναφέροντας ξανά στο προσκήνιο μια ξεχασμένη αντιπαράθεση στους κόλπους της Ευρωζώνης, κάθε φορά που πυκνώνουν τα σύννεφα της ύφεσης. Η δήλωση του Μακρόν συνάντησε την άμεση αντίδραση όχι του Βερολίνου, όπως ενδεχομένως να περίμενε κανείς, αλλά του ίδιου του υπουργού του επί των Οικονομικών Μπρουνό Λεμέρ, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Δεν τα ‘βαλε μόνο με το ΝΑΤΟ ο Εμανουέλ Μακρόν στην πρόσφατη συνέντευξή του στον Economist, χαρακτηρίζοντας τη Βορειοατλαντική Συμμαχία «κλινικά νεκρή». Στην ίδια συνέντευξη ο Γάλλος πρόεδρος χαρακτήρισε τον ακρογωνιαίο λίθο του Συμφώνου Σταθερότητας, το όριο του 3% του ΑΕΠ όσον αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα, «συζήτηση ενός άλλου αιώνα», επαναφέροντας ξανά στο προσκήνιο μια ξεχασμένη αντιπαράθεση στους κόλπους της Ευρωζώνης, κάθε φορά που πυκνώνουν τα σύννεφα της ύφεσης. Η δήλωση του Μακρόν συνάντησε την άμεση αντίδραση όχι του Βερολίνου, όπως ενδεχομένως να περίμενε κανείς, αλλά του ίδιου του υπουργού του επί των Οικονομικών Μπρουνό Λεμέρ.
Ο Λεμέρ έσπευσε χθες να δηλώσει «σεβόμαστε τον κανόνα του 3%... σεβόμαστε τις δεσμεύσεις μας», διαφοροποιούμενος ριζικά από τις απόψεις του πολιτικού του προϊσταμένου.
Το περίφημο 3% ορίστηκε ως κατεύθυνση πριν από τη δημιουργία του ευρώ, προκειμένου υποτίθεται να εξασφαλίσει πως οι χώρες που θα εισέρχονταν στο κοινό νόμισμα δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να επιστρέψουν στις πολιτικές ανεξέλεγκτων ελλειμμάτων του παρελθόντος, που ενδεχομένως να υπονόμευαν τα πρώτα βήματα του νέου νομίσματος.
Αν έστω το 3% είχε κάποια λογική ως «κατεύθυνση», όταν ακόμη υπήρχαν χώρες με τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα, τι νόημα μπορεί να έχει είκοσι χρόνια μετά την καθιέρωση πλέον του ευρώ και μάλιστα σε περίοδο σκληρής λιτότητας για τους πολλούς; Γιατί 3% και όχι 2% ή 4%, μου είχε απαντήσει κάποτε σε σχετική ερώτηση, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, κεϊνσιανός οικονομολόγος.
Ο ίδιος ο άλλοτε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι είχε στις αρχές του 2000 χαρακτηρίσει το Σύμφωνο Σταθερότητας και το όριο του 3% «ηλίθια».
Δεν είναι όμως μόνο το 3% που προκαλεί «ήξεις αφήξεις» και μάλιστα από ανθρώπους μέσα στην ίδια κυβέρνηση.
Η αρχικά θετική αποδοχή της πρότασης του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Όλαφ Σολτς για πανευρωπαϊκή εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων ως απαραίτητο βήμα για την τραπεζική ενοποίηση, συνάντησε το «άδειασμα» πηγών του Βερολίνου, που δήλωσαν πως δεν έχει συζητηθεί σε κυβερνητικό επίπεδο τέτοιο θέμα.
Το ευρωπαϊκό αλαλούμ δεν είναι παρά μία ακόμη έκφραση της αδυναμίας των πολιτικών ηγεσιών να αντιμετωπίσουν την οικονομική καταιγίδα που έρχεται...