Η πλαστική σακούλα έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πλέον «μισητά» πράγματα στον πλανήτη. Σε κάποιες χώρες έχει απαγορευθεί πλήρως η χρήση της και σε άλλες χρεώνεται για να αποθαρρυνθούν οι καταναλωτές από το να την επιλέγουν. Ωστόσο ο άνθρωπος που την εφηύρε είχε κάτι πολύ διαφορετικό στο μυαλό του. Ήθελε να... σώσει τον πλανήτη.
Η πλαστική σακούλα έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πλέον «μισητά» πράγματα στον πλανήτη. Σε κάποιες χώρες έχει απαγορευθεί πλήρως η χρήση της και σε άλλες χρεώνεται για να αποθαρρυνθούν οι καταναλωτές από το να την επιλέγουν. Ωστόσο ο άνθρωπος που την εφηύρε είχε κάτι πολύ διαφορετικό στο μυαλό του. Ήθελε να... σώσει τον πλανήτη.
Σήμερα η πλαστική ρύπανση είναι ένα από τα πλέον σοβαρά προβλήματα, που αντιμετωπίζουμε. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με τις πλαστικές σακούλες αυτές καθεαυτές, αλλά με το γεγονός ότι εμείς τις μετατρέψαμε σε μίας χρήσης, με αποτέλεσμα να τις υπερκαταναλώνουμε, χωρίς να προορίζονται για κάτι τέτοιο. Όσο για το πώς καταλήγουν στο βυθό και τις ακτές είναι θέμα ανευθυνότητας.
Εφευρέτης των πλαστικών σακούλων είναι ο Σουηδός μηχανικός Στεν Γκούσταφ Τούλιν. Τις έφτιαξε το 1959 έχοντας κατά νου κάτι ανθεκτικό που θα μπορούν οι άνθρωποι να το χρησιμοποιούν ξανά και ξανά ώστε να μην χρειάζεται να χρησιμοποιούν συνεχώς χαρτοσακούλες για τη δημιουργία των οποίων χάνονται πολλά δένδρα. «Δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ότι οι άνθρωποι θα τις παίρνουν και θα τις πετάνε ύστερα από μία χρήση» δήλωσε σε ρεπορτάζ του BBC ο γιος του.
Ειδικοί εξηγούν στο ίδιο ρεπορτάζ πως η κατασκευή της χάρτινης σακούλας απαιτεί περισσότερη ενέργεια και νερό, ενώ οι συγκεκριμένες σακούλες τείνουν να είναι βαρύτερες, γεγονός που καθιστά πιο ακριβή και την μεταφορά τους. Όσο για τις σακούλες από βαμβάκι (μία καλλιέργεια που επίσης απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού) χρειάζεται να χρησιμοποιηθούν τουλάχιστον 131 φορές ώστε το περιβαλλοντικό τους αποτύπωμα να είναι ισοδύναμο εκείνου μίας πλαστικής σακούλας, που ανακυκλώνεται.
Πηγή: BBC