Εξετάζοντας τα σχέδια προϋπολογισμού για το 2020 που έχουν καταθέσει στις Βρυξέλλες οι κυβερνήσεις, η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt συμπεραίνει ότι «η εποχή στην οποία κυριαρχούσε ο ύψιστος στόχος της δημοσιονομικής σταθεροποίησης φτάνει στο τέλος της... Ωστόσο, η δημοσιονομική στροφή αργεί να υλοποιηθεί» και η Γερμανία, που έχει περιθώρια για υψηλότερες δαπάνες, τηρεί ευλαβικά του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού την αρχή, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Εξετάζοντας τα σχέδια προϋπολογισμού για το 2020 που έχουν καταθέσει στις Βρυξέλλες οι κυβερνήσεις, η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt συμπεραίνει ότι «η εποχή στην οποία κυριαρχούσε ο ύψιστος στόχος της δημοσιονομικής σταθεροποίησης φτάνει στο τέλος της... Ωστόσο, η δημοσιονομική στροφή αργεί να υλοποιηθεί» και η Γερμανία, που έχει περιθώρια για υψηλότερες δαπάνες, τηρεί ευλαβικά του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού την αρχή.
Ο Μπέρναρντ ντε Μάντεβιλ και η γκρινιάρα κυψέλη του καιροφυλακτεί. Παρήλθε η βικτωριανή εποχή και δεν κινδυνεύει να καταδικαστεί για σκέψη ανεπίτρεπτη και σοκαριστική. «Μόνη η Αρετή, δεν εξασφαλίζει για τα Έθνη/Μεγαλοπρεπή ζωή. Εκείνοι που θα αναβιώσουν/Ένα Χρυσό Αιώνα πρέπει να είναι ελεύθεροι,/Τόσο για την Ασωτία όσο και για την τιμιότητα».
Ισχυρίστηκε, με έναν πνευματώδη τρόπο, πως αρετή είναι η ανηθικότητα. Υποστήριξε πως «οι έκλυτες σπατάλες των αμαρτωλών πλουσίων έδιναν δουλειά στους φτωχούς, ενώ δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα η φιλάργυρη χρηστότητα των ενάρετων τσιγκούνηδων. […] (Η) ιδιωτική ανηθικότητα μπορεί να καταλήξει σε δημόσιο καλό, ενώ η ιδιωτική αρετή ίσως αποβεί σε κοινωνικό βάρος». Για έναν κόσμο όμως, που χαρακτηριζόταν από προσήλωση στην εγκράτεια, η σκέψη ότι οι σπατάλες είναι εκείνες που δημιουργούν την απαραίτητη ζήτηση για να τεθεί ο τροχός της οικονομίας σε κίνηση, δεν μπορεί παρά να είναι καταδικαστέα ως ανήθικη και σατανική.
Το αλληγορικό ποίημα του Μάντεβιλ («Η γκρινιάρα κυψέλη ή οι απατεώνες που έγιναν τίμιοι») έχει περιλάβει ο Κέινς στη Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος, αναφερόμενος στις (ενδεχόμενες) συνέπειες της λιτότητας, που παραπέμπουν στο καλούμενο παράδοξο της φειδούς.
Μια πολιτική που φαίνεται με την πρώτη ματιά σωστή μετατρέπεται σε βασανιστική πορεία, ενώ χτυπούν τα καμπανάκια για νέα υπνοβασία. Η συγχρονισμένη επιβράδυνση σε Ανατολή και Δύση εύκολα δεν θα γυρίσει. Ακόμη κι αν δεν έρθει πάλι οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, κατά του Μέρβιν Κινγκ την κρίση, η μεγάλη στασιμότητα σε χλωρό κλαρί δεν θα μας αφήσει.