Πλούσια η διεθνής ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών. Δεσπόζουν, βέβαια, το Brexit και η τουρκική εισβολή στη βόρεια Συρία, ωστόσο πληθώρα ειδήσεων δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά στον πλανήτη, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Πλούσια η διεθνής ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών. Δεσπόζουν, βέβαια, το Brexit και η τουρκική εισβολή στη βόρεια Συρία, ωστόσο πληθώρα ειδήσεων δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά στον πλανήτη...
Το Brexit παραμένει στον αέρα μετά την απόρριψη της συμφωνίας Τζόνσον από το βρετανικό Κοινοβούλιο, με άγνωστο αν θα υπάρξει τελικά «βελούδινο διαζύγιο» στις 31 του μήνα. Όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις των επόμενων ημερών, η πληγή που άνοιξε το δημοψήφισμα του 2016 δεν φαίνεται να κλείνει εύκολα...
Η εκεχειρία στη βόρεια Συρία παραμένει στον αέρα, στο ευμετάβλητο ούτως ή άλλως εύφλεκτο πεδίο της Μέσης Ανατολής. Επιπλέον, το προσφυγικό επανέρχεται δριμύτερο, με την Ε.Ε. και τη διεθνή κοινότητα ευρύτερα ανήμπορη να δώσει λύση.
Παράλληλα, από το Χονγκ Κονγκ μέχρι τον Λίβανο, την Καταλονία και τη Χιλή γινόμαστε μάρτυρες πρωτοφανών για τα τελευταία χρόνια βίαιων μαζικών διαδηλώσεων. Οι διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ συνεχίζονται με όλο και μεγαλύτερη ένταση επί τέσσερις μήνες, με το αρχικό αίτημα να μην περάσει ο νόμος περί απέλασης στην Κίνα να έχει μετατραπεί σε ένα ευρύ κίνημα αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Πεκίνου.
Στον Λίβανο, χώρα που συνορεύει με τη Συρία, ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους με αφορμή τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, ενώ στην Ισπανία η βαριά καταδίκη των αυτονομιστών ηγετών της Καταλονίας έχει ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, με τη Βαρκελώνη και τις άλλες καταλανικές πόλεις να φλέγονται επί μία εβδομάδα.
Στη μακρινή Χιλή, η σχεδιαζόμενη αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων του μετρό προκάλεσε πρωτοφανείς κινητοποιήσεις, με την κυβέρνηση να βγάζει τον στρατό στους δρόμους για πρώτη φορά από την εποχή της δικτατορίας Πινοσέτ. Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω επαπειλούμενης συγχρονισμένης ύφεσης της παγκόσμιας οικονομίας.
Τα ως άνω γεγονότα, αν και δείχνουν άσχετα μεταξύ τους και ότι οφείλονται σε τοπικά αίτια, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την πρωτοφανή λαϊκή δυσαρέσκεια και την αδυναμία των πολιτικών ελίτ να αντιμετωπίσουν τα καυτά προβλήματα της κοινωνίας. Η πορεία προς τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα κάθε άλλο παρά μοιάζει για «τέλος της ιστορίας»...