Η ιστορία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι γεμάτη με αντιπαραθέσεις και παλινδρομήσεις που αφορούν το δίλημμα «απομονωτισμός ή παρεμβατισμός», με αποκορύφωμα τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η ιστορία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι γεμάτη με αντιπαραθέσεις και παλινδρομήσεις που αφορούν το δίλημμα «απομονωτισμός ή παρεμβατισμός», με αποκορύφωμα τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Τζέιμς το 1915 έλαβε τη βρετανική υπηκοότητα κυρίως για να διαμαρτυρηθεί κατά της κυβέρνησης της χώρας του, η οποία επιλέγοντας την πολιτική του απομονωτισμού δεν είχε ακόμα συμμετάσχει στον πόλεμο. Αλλά, ακόμα και στις μέρες μετά την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, υπήρχαν πολλές πιέσεις, για να επιλέξουν οι ΗΠΑ ουδέτερες θέσεις. Κυρίως από μία Επιτροπή-μετεξέλιξη του λόμπι «Αμερική Πρώτα».
Να παρεμβαίνει ή να μην παρεμβαίνει, να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη Μέση Ανατολή ή να αφήνει αντιπροσώπους να κάνουν τη δουλειά την «καλή»;
Όλοι πυροβολούν τον «πιανίστα», που απέσυρε από τη βορειοανατολική Συρία τους στρατιώτες των ΗΠΑ. Όχι όμως και ο αρθρογράφος της «Guardian» Σάιμον Τζένκινς, που αν και επισημαίνει ότι «η εγκατάλειψη των Κούρδων είναι κορυφαίο δείγμα προδοσίας», εκτιμά ότι «ως κίνηση πραγματισμού είναι δύσκολο να κριθεί με αποκλειστικά αρνητικό τρόπο».
Ο πρόεδρος, που αλλάζει γνώμη από τη μια στιγμή στην άλλη, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, «έχει δίκιο στην απόφασή του... και πρέπει να γίνει το ίδιο και με αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις που παραμένουν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σαουδική Αραβία και στον Περσικό Κόλπο».
Η στρατιωτική εμπλοκή, κατά τον αρθρογράφο, έχει αποδειχθεί καταστροφική. «Αν υπήρχε κάποιος τρόπος μέσω του οποίου ο στρατός των ΗΠΑ να μπορούσε να συμβάλει άμεσα και αποτελεσματικά στην επίτευξη ειρήνης στην περιοχή, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Δεν υπήρχε όμως... Τίποτα στη σύγχρονη ιστορία της Μέσης Ανατολής -ούτε οι Ταλιμπάν ούτε ο Σαντάμ ούτε ο Άσαντ- δεν μπορεί να συγκριθεί με το μέγεθος του ατέλειωτου τρόμου που εξαπολύθηκε στην περιοχή από τους αμερικανικούς “πολέμους της 11ης Σεπτεμβρίου”. Αν ο Τραμπ κατορθώσει να δώσει τέλος σ’ αυτόν τον κύκλο, του αξίζουν τα σχετικά εύσημα».
Απόσυρση από τη Μέση Ανατολή, τώρα που γέμισε ο κουβάς και δεν έχει τελειωμό ο χαβάς;
Έχει κάτι από τη χάρη των πτωμάτων, όπως θα ‘λεγε και ο Τζέιμς, αυτή η λογική των δογμάτων.