Μια εποχή φτάνει στο τέλος της όταν οι βασικές ψευδαισθήσεις της έχουν διαλυθεί. Ο Άρθουρ Μίλερ το έγραψε ως γενική αρχή.Πριν από τις 15 Σεπτεμβρίου του 2008, την ημέρα που η υπεραιωνόβια Lehman υπέβαλε αίτημα υπαγωγής στο κεφάλαιο 11 του πτωχευτικού κώδικα και πυροδότησε τη βαθύτερη οικονομική επιδείνωση μετά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λίγοι πίστευαν ότι οι αρχές θα επέτρεπαν σε έναν κολοσσό να καταρρεύσει, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μια εποχή φτάνει στο τέλος της όταν οι βασικές ψευδαισθήσεις της έχουν διαλυθεί. Ο Άρθουρ Μίλερ το έγραψε ως γενική αρχή.
Πριν από τις 15 Σεπτεμβρίου του 2008, την ημέρα που η υπεραιωνόβια Lehman υπέβαλε αίτημα υπαγωγής στο κεφάλαιο 11 του πτωχευτικού κώδικα και πυροδότησε τη βαθύτερη οικονομική επιδείνωση μετά τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λίγοι πίστευαν ότι οι αρχές θα επέτρεπαν σε έναν κολοσσό να καταρρεύσει. Στη δεκαετία που ακολούθησε, η φράση «too big to fail» έκανε μεγάλη καριέρα, έγινε τίτλος ενός bestseller και μιας ταινίας. Δεν θα περίμενε κανείς κάτι λιγότερο για τη μεγάλη χρεοκοπία. Η «πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει» ήταν «πολύ μεγάλη για να σωθεί» (εντάξει, δεν υπήρχε και βούληση πολιτική, ενώ έκανε τη δουλειά της και η διαπλοκή).
Ίσχυσε και στην περίπτωση της Τhomas Cook. Η εσφαλμένη πεποίθηση πως ήταν «too big too fail» ήταν που τη βρήκε εντελώς απροετοίμαστη μπροστά στο αίτημα της τελευταίας στιγμής των τραπεζών για πρόσθετα κεφάλαια 200 εκατ. λιρών και στην άρνηση του κράτους να υποδυθεί ξανά τον «λευκό ιππότη».
Εσφαλμένες πεποιθήσεις και κακές επιχειρηματικές κρίσεις. Με μια συγγνώμη του διευθύνοντος συμβούλου, η ιστορία τελειώνει. Για τους 22.000 ανθρώπους που εργάζονταν σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες και τους συνεργάτες του ομίλου ανά τον κόσμο.
Οι ρυθμιστικές αρχές και βουλευτές εξετάζουν τώρα το ενδεχόμενο να ξεκινήσουν έρευνες για τους οικονομικούς ελεγκτές, αλλά και τους επικεφαλής, που παρά τα παρατεταμένα προβλήματα επιβραβεύονταν για τη διαχείρισή τους την καλή. Τι έκαναν οι άνθρωποι;
Αυτό που τους επιτρέπεται. «Όποιος προσπαθεί να κατανοήσει την άνοδο και την πτώση πρέπει να χωνέψει το γεγονός ότι η παγκόσμια οικονομία είναι μια ζούγκλα: οι κατακτήσεις, οι καταστροφές και ο θόρυβος είναι μέρος της κανονικότητάς της». (Ρουσίρ Σάρμα, αναλυτής στη Μοrgan Stanley) Αυτή η κανονικότητα είναι που επέτρεψε στον Ντικ Φαλντ, το αφεντικό της Lehman, τον επονομαζόμενο «γορίλα», να διοικεί τη δική του εταιρεία παροχής συμβουλών, ειδικευμένη στις συγχωνεύσεις και τις εξαγορές. Τα αιλουροειδή έχουν πάντα χαρές.