Για περισσότερα από 15 χρόνια, μια φτωχοσυνοικία της πόλης Ναγκπούρ της κεντρικής Ινδίας, ελεγχόταν από τον Ακού Γιαντάβ, που ανήκει σε «υψηλή» κάστα, σκότωνε, βίαζε και λήστευε χωρίς η αστυνομία να κάνει τίποτα. Ολοι τον έτρεμαν, εκτός την οικογένεια του Μαντουκάρ και της Αλκά Ναραγιάνε, που έστειλαν και τα πέντε παιδιά τους στο σχολείο. Σε μια γειτονιά όπου οι περισσότεροι είναι αναλφάβητοι, αυτό ήταν μία ηρωική πράξη. Και οι γκάνγκστερ προτίμησαν να μείνουν μακριά τους.
Μια από τις κόρες, η Ούσα, σπούδασε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Μια ημέρα του 2004, ενώ γύριζε στο σπίτι της, είδε τη συμμορία του Γιαντάβ να επιτίθεται στους γείτονες. Την προειδοποίησαν να μην πάει στην αστυνομία. Και η Ούσα, που ήταν τότε 25 ετών, έκανε ακριβώς αυτό. Τότε, ο Ακού Γιαντάβ και 40 δικοί του πολιόρκησαν το σπίτι της. Ο αρχηγός απείλησε ότι θα παραμορφώσει το πρόσωπό της, θα τη βιάσει, θα τη σκοτώσει. Εκείνη κάλεσε την αστυνομία, η οποία φυσικά δεν ήλθε. Τότε άνοιξε το υγραέριο, πήρε ένα σπίρτο και απείλησε ότι αν η συμμορία εισβάλει στο σπίτι, θα τους τινάξει όλους στον αέρα. Οι γκάνγκστερ έκαναν πίσω.
Οι γείτονες, βλέποντας ότι κάποιος τόλμησε να τα βάλει με τον Ακού Γιαντάβ, βγήκαν στους δρόμους. Σε λίγη ώρα, το πλήθος έκαψε το σπίτι του γκάνγκστερ, κι εκείνος κατέφυγε στην αστυνομία για προστασία.
Στις 13 Αυγούστου του 2004, ο τοπικός δικαστής επρόκειτο να εξετάσει αίτηση του Γιαντάβ να αφεθεί ελεύθερος, και όλα έδειχναν ότι θα την έκανε δεκτή. Εκατοντάδες γυναίκες συγκεντρώθηκαν τότε έξω από το δικαστήριο. Οταν εμφανίστηκε ο Γιαντάβ, είδε μια γυναίκα που είχε βιάσει και την απείλησε. Οι συγκεντρωμένες γυναίκες κινήθηκαν εναντίον του. Πρώτα του έκοψαν το πέος. Οι τοίχοι του δικαστηρίου είναι ακόμη γεμάτοι με αίμα.
Η αστυνομία συνέλαβε αρκετές γυναίκες, μεταξύ των οποίων και την Ούσα, και απήγγειλε εναντίον τους κατηγορία για φόνο. Εκατοντάδες γυναίκες από τη φτωχοσυνοικία κατέθεσαν τότε ότι έλαβαν όλες μέρος στο φόνο, ελπίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό δεν θα καταδικαστεί καμιά τους.
Η Ούσα αφέθηκε ελεύθερη με εγγύηση, αλλά οι αστυνομικοί δεν την αφήνουν ήσυχη.
Η Ούσα Ναραγιάνε αποτελεί το σύμβολο της διαφοράς που μπορεί να κάνει η εκπαίδευση, τονίζει ο Νίκολας Κριστόφ στην International Herald Tribune.
Πηγή: International Herald Tribune, ΑΠΕ-ΜΠΕ
* Ο φόνος δικαιολογείται από κάποιο σύστημα εκπαίδευσης; Σε μία ιστορία φρίκης γίνονται συμψηφισμοί εγκλημάτων;