Το διάστημα ανάμεσα στην επίσκεψη Κυριάκου Μητσοτάκη στο Μέγαρο των Ηλυσίων και στην αντίστοιχη επίσκεψη στην καγκελαρία λειτουργεί ήδη σαν ευκαιρία επώασης της τελικής θέσης της Ελλάδας στο -καίριο, αποφασιστικό- ζήτημα της διεκδίκησης δημοσιονομικού χώρου. Για την άσκηση (γνησίως) μεταμνημονιακής οικονομικής πολιτικής στην (υπό ενισχυμένη μεταμνημονιακή παρακολούθηση) ελληνική οικονομία. Αλλά και σαν ευκαιρία για να «ξανασυστηθεί» (κλέβουμε την έκφραση) η Ελλάδα στον ευρωπαϊκό περίγυρο, όπως αυτός είναι υπό διαμόρφωση, γράφει ο Α.Δ. Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Tου Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Το διάστημα ανάμεσα στην επίσκεψη Κυριάκου Μητσοτάκη στο Μέγαρο των Ηλυσίων και στην αντίστοιχη επίσκεψη στην καγκελαρία λειτουργεί ήδη σαν ευκαιρία επώασης της τελικής θέσης της Ελλάδας στο -καίριο, αποφασιστικό- ζήτημα της διεκδίκησης δημοσιονομικού χώρου. Για την άσκηση (γνησίως) μεταμνημονιακής οικονομικής πολιτικής στην (υπό ενισχυμένη μεταμνημονιακή παρακολούθηση) ελληνική οικονομία. Αλλά και σαν ευκαιρία για να «ξανασυστηθεί» (κλέβουμε την έκφραση) η Ελλάδα στον ευρωπαϊκό περίγυρο, όπως αυτός είναι υπό διαμόρφωση.
Ανεξαρτήτως του ποια διαχείριση εκτιμήσεων/αξιολογήσεων/ διαρροών έγινε μετά την επίσκεψη στο Παρίσι -σημείο των καιρών: η δημόσια συζήτηση περισσότερο στάθηκε σε ενδυματολογικές παρατηρήσεις, τη στιγμή που π.χ. η επιστροφή της Μετώπης του Παρθενώνα εν όψει του εορτασμού 200 ετών είχε μείζονα συμβολική βαρύτητα!- και ποια διαχείριση προοπτικών θα γίνει τώρα, μέχρι την επίσκεψη στο Βερολίνο -εκεί, αν το πράγμα πάει με την ίδια λογική, κινδυνεύει να επικεντρωθεί στο πώς θα φωτογραφηθεί ο Έλληνας πρωθυπουργός κοιτάζοντας προς την Πύλη του Βραδεμβούργου υπό το στοργικό βλέμμα της καγκελαρίου Μέρκελ, κατά το πρότυπο Αντ. Σαμαρά και ύστερα Αλ. Τσίπρα…- για την ώρα φαίνεται να έχει επιλεγεί μια προσέγγιση προσεκτική.
Δηλαδή να τίθεται/εξηγείται η ελληνική θέση για δημιουργία δημοσιονομικού χώρου, όμως όχι με τρόπο που να οδηγεί σ’ εκείνο που τόσες φορές άκουσαν Έλληνες πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών: «αυτή είναι υπόθεση του Eurogroup». Όμως υπήρξε και πρόσθετη διάσταση στη συνάντηση Μητσοτάκη-Μακρόν: μια αμοιβαία αναζήτηση συμπτώσεων στην ευρύτερη συζήτηση γύρω από το «Μέλλον της Ευρώπης», όπως είχαμε συνηθίσει να το λέμε το 2018. Η ελληνική πλευρά, προσερχόμενη στην υπόθεση του rescEU -δηλαδή των ευρωπαϊκών μηχανισμών πολιτικής προστασίας/έκτακτων αναγκών- με πρόσφατες τις ευρωπαϊκής κλίμακας εμπειρίες από τις μεγάλες πυρκαγιές (Μάτι, Εύβοια, αλλά και νωρίτερα Πορτογαλία, ακόμη και Σουηδία) και άλλες θεομηνίες/πλημμυρικά φαινόμενα (Μάνδρα, Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία) δίνει στήριξη στην ευρύτερη πρόθεση Μακρόν να μιλήσει για μια Ευρώπη προστασίας / «L’ Europe qui protege». Το γεγονός ότι στο πηδάλιο του rescEU βρισκόταν έως τώρα ο Κύπριος επίτροπος Χρήστος Στυλιανίδης βοήθησε στην εν λόγω προσέγγιση απόψεων. Όπως βοήθησε και η συνειδητοποίηση, από πλευράς του Έλληνα πρωθυπουργού, ότι όχι μόνον για τον Εμμ. Μακρόν αλλά και πολύ ευρύτερα στην Ε.Ε., το μεγάλο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής και των συνεπειών της «είναι εδώ για να μείνει». Και δεν είναι -με τίποτε!- ζήτημα πολιτικών δημοσίων σχέσεων. Είναι κεντρικό ζήτημα πολιτικής: η δι-Ευρωπαϊκή άνοδος των Πρασίνων το αποδεικνύει…
Όμως η στροφή προς το κοινωνικό είναι κάτι που και στον Εμ. Μακρόν συναντάται αλλά και ακόμη ευρύτερα ξαναξυπνάει. Θα το βρει μπροστά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης και στο Βερολίνο. Όπου και στη συντηρητικότερη πτέρυγα των Χριστιανοδημοκρατών (τους Χριστιανοκοινωνιστές/CSU, συμμάχους του CDU της Άγκελα Μέρκελ) συνειδητοποιείται ότι χωρίς δική τους κοινωνική στροφή ο καλπασμός του «γνησιότερου» συντηρητισμού της AfD στη Γερμανία, των αντιστοίχων πολιτικών παρατάξεων σε Κεντρευρώπη ή και την Ιταλία δεν θα ανακοπεί: ακόμη και ο Χορστ Ζέεχοφερ του CSU απηύθυνε πρόσφατα κοινωνικό κάλεσμα…
… Ενώ π.χ. νοτιότερα, στην Ιταλία, ως βασική προϋπόθεση αν είναι να στηθεί συνασπισμός ανάσχεσης του φαινομένου Σαλβίνι τέθηκε από το PD/Δημοκρατικό Κόμμα ακριβώς η έμφαση στα κοινωνικά ζητήματα.
Η αναζήτηση του δυσπροσδιόριστου κοινωνικού προσώπου μιας Ευρώπης που υπερτεχνοκρατικοποιήθηκε απασχολεί πολύ τις ηγεσίες νέας εποχής. Εκείνες προσπάθησε να αντιπροσωπεύσει ο Εμ. Μακρόν, αλλά και οι Πράσινοι - όσο κι αν αυτοί έχουν δυσπροσδιόριστο πολιτικό στίγμα. Πάντως, στις αψιμαχίες που ήδη εντείνονται σε Βρυξέλλες/Στρασβούργο για τις σφαίρες επιρροής και τις συναινέσεις στη νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αυτή η προβληματική θα παίξει ρόλο. Όπως και η ευθέως περιβαλλοντική διάσταση, όπου ήταν ενδιαφέρον ότι ο Μητσοτάκης προσήλθε αρωγός και σε αυτήν τη γεφυροποιητική προσέγγιση Μακρόν. Με την επιλογή Μαργαρίτη Σχοινά για τη θέση επιτρόπου στις Βρυξέλλες, ο Μητσοτάκης μπορεί να έχει «εκ των έσω» αίσθηση της εσωτερικής κουζίνας, που θα επιχειρηθεί να λειτουργήσει στην Επιτροπή Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν (της οποίας, άλλωστε, ο Μακρόν μπορεί να θεωρεί εαυτόν κεντρικό αρχιτέκτονα). Μένει να αποδείξει ότι και οι υπόλοιποι «Ευρωπαϊκοί επιτελείς» του στο Μαξίμου έχουν αντίστοιχη διορατικότητα. Πάντως, ένα άλλο σημείο όπου η πρώτη συνάντηση Μητσοτάκη-Μακρόν έχει αναφορές στη μελλοντική Ευρώπη της Φον ντερ Λάιεν αφορά την ευρωπαϊκή αμυντική συνεργασία. Εδώ, η προσοχή της κοινής γνώμης στην Ελλάδα στράφηκε σε μια λογική «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία», με προστατευτικές ασπίδες, φρεγάτες FTI/Bel@harra και «Ευρωπαϊκά FMS».
Ενώ παίζονται πολύ βαρύτερα πράγματα. Ευρω-μέλλοντος.