Την προηγούμενη επταετία η Ελλάδα εκμεταλλεύτηκε τα γεωπολιτικά προβλήματα των χωρών της Μεσογείου, βασικά σε Τουρκία, Αίγυπτο και γενικά στη βόρεια Αφρική, κατάφερε να επιτύχει στον τουρισμό αλλεπάλληλα ρεκόρ και είναι ένα βήμα πριν από την είσοδό της στους 10 κορυφαίους προορισμούς στον κόσμο, γράφει ο Πάνος Φ. Κακούρης.
Από την έντυπη έκδοση
Tου Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Την προηγούμενη επταετία η Ελλάδα εκμεταλλεύτηκε τα γεωπολιτικά προβλήματα των χωρών της Μεσογείου, βασικά σε Τουρκία, Αίγυπτο και γενικά στη βόρεια Αφρική, κατάφερε να επιτύχει στον τουρισμό αλλεπάλληλα ρεκόρ και είναι ένα βήμα πριν από την είσοδό της στους 10 κορυφαίους προορισμούς στον κόσμο.
Η τουριστική έκρηξη όλα αυτά τα χρόνια απάλυνε τις πληγές των μνημονίων για τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους του κλάδου, ενώ προσέλκυσε και σημαντικές επενδύσεις από κορυφαία διεθνή ξενοδοχειακά brands. Φέτος, η Ελλάδα δείχνει μεν να αντέχει και να διατηρεί τις δυνάμεις της, τόσο λόγω αφίξεων από το εξωτερικό, που παραμένουν υψηλές, όσο και λόγω του εσωτερικού τουρισμού.
Τον Αύγουστο οι πληρότητες έφτασαν στο 100%, αλλά δύσκολα θα καλύψουν τις απώλειες στις διανυκτερεύσεις για τα ξενοδοχεία, που υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν από την αρχή του χρόνου το 15%. Φαίνεται όμως πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι ανταγωνίστριες χώρες επιστρέφουν δυναμικά στον τουριστικό χάρτη και ξαναπαίρνουν μερίδιο από τους τουρίστες όλων των ηπείρων που κατευθύνονται στη Μεσόγειο.
Με το Brexit σε εξέλιξη και με άγνωστη κατάληξη, με τη Γερμανία να γνωρίζει την ύφεση και τον εμπορικό πόλεμο να μαίνεται, το πιθανότερο είναι ο συνολικός αριθμός των τουριστών να μειωθεί, παρά να αυξηθεί. Επίσης πιθανό σενάριο είναι οι ανταγωνίστριες χώρες να αυξήσουν το μερίδιό τους στους τουρίστες που έλκονται από τη Μεσόγειο. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο ελληνικός τουριστικός κλάδος, που «έπαιζε μπάλα» μόνος του, χωρίς αντίπαλο, τώρα καλείται να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό. Και θα είναι ένα δύσκολο στοίχημα, καθώς απαιτεί σχέδιο με μεσο-μακροπρόθεσμη στρατηγική, στην οποία, όμως, η Ελλάδα δεν διακρίνεται για τις επιτυχίες της.
Σε αυτό το σχέδιο θα πρέπει να οριστούν οι προτεραιότητες στον θεματικό τουρισμό, η ορθή αξιοποίηση των βραχυχρόνιων μισθώσεων, η αντιμετώπιση του υπερ-τουρισμού σε ορισμένες περιοχές, που αναγκαστικά υποβαθμίζει τις παροχές και τις μόνιμες ασθένειες της ελληνικής νοοτροπίας, μεταξύ των οποίων είναι η άναρχη έως αυθαίρετη δόμηση. Μόνο έτσι η συγκυριακή αύξηση του τουρισμού των τελευταίων ετών θα καταστεί μόνιμη.
Και υπάρχουν και οι λεπτομέρειες. Η περίπτωση της Σαμοθράκης εκνεύρισε χιλιάδες τουρίστες, οι οποίοι θα έχουν να λένε στους δικούς τους, όχι τα καλύτερα, για την Ελλάδα. Όπως επίσης και οι τρελοί λογαριασμοί που εκδίδουν ορισμένοι καταστηματάρχες σε… κουτόφραγκους και διαδίδονται με ταχύτητα μέσω των social media. Επίσης δεν ξέρω πόσο βοηθάει η πρωτοβουλία της ΑΑΔΕ «apodeixi please». Ναι μεν εκφράζει την αγωνία του ΥΠΟΙΚ για την πορεία των φορολογικών εσόδων, αλλά ο τουρίστας που την παραλαμβάνει, αυτομάτως σχηματίζει την εντύπωση ότι ήρθε σε κράτος φοροφυγάδων.