Δύσκολα θα συναντήσει κανείς εμπειρία πιο συναρπαστική -αλλά και διδακτική συνάμα- από το να παρατηρεί ένα μικρό, πολύ μικρό παιδί να μεγαλώνει. Εκεί λίγο μετά τον ένα χρόνο όπου αρχίζει να γίνεται άνθρωπος, να πειραματίζεται με τις πρώτες λέξεις, να μαθαίνει το πώς αποφεύγονται οι κακοτοπιές, πώς ανεβαίνει κανείς ένα σκαλοπάτι, άντε κι ένα δεύτερο, πώς (ακόμη πιο σημαντικό...) κατεβαίνει το ίδιο σκαλοπάτι, στην αρχή με την όπισθεν, πάντως χωρίς να κουτρουβαλάει, γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Tου Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Δύσκολα θα συναντήσει κανείς εμπειρία πιο συναρπαστική -αλλά και διδακτική συνάμα- από το να παρατηρεί ένα μικρό, πολύ μικρό παιδί να μεγαλώνει. Εκεί λίγο μετά τον ένα χρόνο όπου αρχίζει να γίνεται άνθρωπος, να πειραματίζεται με τις πρώτες λέξεις, να μαθαίνει το πώς αποφεύγονται οι κακοτοπιές, πώς ανεβαίνει κανείς ένα σκαλοπάτι, άντε κι ένα δεύτερο, πώς (ακόμη πιο σημαντικό...) κατεβαίνει το ίδιο σκαλοπάτι, στην αρχή με την όπισθεν, πάντως χωρίς να κουτρουβαλάει. Με άλλα λόγια, μαθαίνει/συνειδητοποιεί ότι υπάρχει ο μεγάλος έξω κόσμος, ότι έχει τις ευκαιρίες αλλά και τις κακοτοπιές του, ότι υπάρχουν κανόνες, που είναι καλό να ακολουθούνται, γιατί αλλιώς... εκδικούνται.
Κάτι από αυτό βλέπει κανείς και στα πρώτα βήματα συλλογικών εγχειρημάτων - για παράδειγμα στη διεκδίκηση της πρακτικής πλευράς της διακυβέρνησης.
Αν πάμε λίγα μόλις χρόνια πίσω, θα δούμε τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -προτού «απογειωθεί» και κυριαρχήσει η προβολή εαυτού του Γιάνη (με ένα «ν») Βαρουφάκη- δηλαδή τότε που επιχειρήθηκε να γίνει αντιληπτό πώς λειτουργούσε «η Ευρώπη». Όχι μόνο αυτό, αλλά και να δοθεί προς την εγχώρια κοινή γνώμη μια εικόνα τού τι επιχειρούνταν ως διαπραγμάτευση (επί ημέρων των πρώτων non-papers με πρωτοβουλία Θόδωρου Μιχόπουλου), ώστε να διαμορφωθεί κάποιου είδους εσωτερική ισορροπία (και να προκύψει κάτι σαν αληθινή διαπραγμάτευση).
Ανάλογα είχαν συμβεί -ουδέν καινόν υπό τον ήλιον- και όταν είχε αναλάβει, μετά το Ζάππειο-2, η κυβέρνηση Σαμαρά/Στουρνάρα καθώς προσγειωνόταν στα δύσκολα. Αλλά και όταν, το 2016, άρχισε μετά την προσάραξη του καλοκαιρού του 2015 η ουσιαστική διακυβέρνηση...
Ήταν μια διαδικασία εκμάθησης, αναγνώρισης του έξω κόσμου που έχει τους δικούς του κανόνες - οι οποίοι αποδεικνύονται ανυποχώρητοι (=κουτρουβάλημα, άμα επιχειρείς να δοκιμάσεις «το δικό σου») στην πράξη. Αλλά μη μένουμε στα πίσω κάθε φορά: το σήμερα είναι που μετράει!
Αυτήν λοιπόν τη φορά, στα πρώτα βήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπου η περπατησιά πάει να ανοίξει γρήγορα και η μιντιακή υποδοχή είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή -μάλιστα με μια τάση πλειοδοσίας προσδοκιών, η οποία έρχεται να «κουμπώσει» στη δημοσιονομική πλειοδοσία που άφησε πίσω η προεκλογική πολύμηνη εμπειρία- αξίζει, θαρρούμε, να επισημανθεί η τάση του κεντρικού υπεύθυνου των χειρισμών, του Χρήστου Σκαϊκούρα, να «αρχίσει να μαζεύει» τις προσδοκίες. Βέβαια δεν είναι εύκολο να συμμαζευτεί η διάχυτη σχεδόν βεβαιότητα ότι οι «εταίροι» της Ελλάδας οφείλουν να δώσουν, οπότε και... θα δώσουν εύκολα/ευθύγραμμα διέξοδο στο αίτημα για ευρύτερο δημοσιονομικό χώρο - ο οποίος, π.χ. στη ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου ή/και στην κατάθεση του προϋπολογισμού 2020, θα «φιλοξενήσει» την εκπλήρωση των διαρθρωτικών/φορολογικών εξαγγελιών του «δεύτερου πακέτου».
Μετά δηλαδή τη «θετική κωλοτούμπα» (κατά τη διατύπωση του ιδίου) Κυριάκου Μητσοτάκη με την πρόταξη της άμεσης/ευρύχωρης μείωσης ΕΝΦΙΑ και τη βελτίωση των όρων των (μέχρις) 120 δόσεων στο «πρώτο πακέτο». Αντίστοιχα, επιδιώχθηκε να μπει ένα κάποιο χαλινάρι στη σχεδόν βεβαιότητα με την οποία διακινήθηκε στο ξεκίνημα η ιδέα της ως (περίπου αυτονόητης) αποδοχής εκ μέρους των «εταίρων» τού να μετρήσει δημοσιονομικά η επιστροφή των κερδών απο ANFAs και SMPs, τη στιγμή που οι ως άνω «εταίροι» συνιστούσαν άκρα επιφυλακτικότητα στις σχετικές συζητήσεις.
Να μας συμπαθάνε, δε, οι σημερινοί χειριστές, αλλά αντίστοιχη επιφυλακτικότητα έχει συσταθεί να υπάρξει και στην προαναγγελία προσδοκιών για τα ταξίδια Κυριάκου Μητσοτάκη σε Βερολίνο, Παρίσι, Χάγη: η τάση τού «ο δικός μας θα καθαρίσει» που πήγε να επικρατήσει ήταν η απόλυτη συνταγή κουτρουβαλήματος.
Και δεν σταματούμε στην αντίστοιχη προαναγγελία τού πού θα διαμορφωθεί -και πότε...- η πολυπόθητη ανάπτυξη του 3% και 4%.
Συγκριτικά μικρής σημασίας, κι αυτή όμως διδακτική, η άλλη υπόθεση: του ξηλώματος, με ηθικοπλαστική/φωτογραφική τροπολογία, από την Επιτροπή Ανταγωνισμού της κ. Βασιλικής Θάνου για λόγους πολιτικής ένταξης.
Υπόθεση η οποία... αγνόησε επιμελώς και την πείρα από το βαθύ παρελθόν (ας θυμηθούμε το ξήλωμα διοικητών κάποιων τραπεζών όταν είχε αναλάβει η πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη...) αλλά και από τη διεκδίκηση, οσάκις ξηλώνεται κάποιος νομοθετικά, των οικονομικών ωφελημάτων. (Τι εννοούμε; Ότι όποιος ξηλώνεται, προσφεύγει. Και συνήθως δικαιώνεται. Και εισπράττει αναδρομικά. Ενδεχομένως γίνεται και σύμβολο...).
Ως διατελέσασα πρόεδρος του Α.Π., άρα προηγουμένως ανώτατη δικαστικός, η κ. Θάνου ασφαλώς και μπορούσε να τοποθετηθεί. Κανείς δεν πρόσεξε την ουσία - ότι ήταν παντάπασιν εκτός του αντικειμένου της η Επιτροπή Ανταγωνισμού! Και μείναμε να συζητάμε για συνταγματικότητες ή μη και για αναδρομική ισχύ των σχετικών διατάξεων. Και για ευρωπαϊκές εμπλοκές.
Ο έξω κόσμος υπάρχει.