Γιατί κάποιες χώρες αναπτύσσονται και άλλες όχι; Πώς μπορεί να προβλέψει κανείς ποιες θα αναπτυχθούν στο μέλλον; Μετά την ύφεση, το επόμενο μεγάλο μυστήριο είναι η ανάπτυξη, θα μπορούσαμε να πούμε παραφράζοντας τη ρήση του δούκα Ουέλιγκτον για την ήττα και τη νίκη. Ένα νέο βιβλίο που κυκλοφορεί από τη διαΝΕΟσις, το «Πώς Πετυχαίνουν τα Έθνη» του Ρουσίρ Σάρμα, αντιμετωπίζει αυτό το γρίφο χωρίς περιττό δράμα, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Γιατί κάποιες χώρες αναπτύσσονται και άλλες όχι; Πώς μπορεί να προβλέψει κανείς ποιες θα αναπτυχθούν στο μέλλον; Μετά την ύφεση, το επόμενο μεγάλο μυστήριο είναι η ανάπτυξη, θα μπορούσαμε να πούμε παραφράζοντας τη ρήση του δούκα Ουέλιγκτον για την ήττα και τη νίκη. Ένα νέο βιβλίο που κυκλοφορεί από τη διαΝΕΟσις, το «Πώς Πετυχαίνουν τα Έθνη» του Ρουσίρ Σάρμα, αντιμετωπίζει αυτό το γρίφο χωρίς περιττό δράμα.
Ο οικονομικός αναλυτής της Morgan Stanley συμπυκνώνει τα βασικά του συμπεράσματα σε δέκα κανόνες. Δεν είναι ένας τυπικός δεκάλογος με ενστάσεις και συστάσεις για απόλυτη τάξη. Ο δέκατος, όμως, είναι εντελώς απροσδόκητος. Η κατάρα της δημοσιότητας, πώς παρουσιάζεται μια χώρα στα ξένα ΜΜΕ.
Μη βιαστείτε, θα ξαφνιαστείτε. Μια χώρα έχει καλύτερες προοπτικές όταν τα μέσα δεν ασχολούνται καθόλου μαζί της. Όταν φεύγει από το ραντάρ της δημοσιότητας, είναι πιο πιθανό να αποκτά ταυτότητα ποιότητας. Η ξεχασμένη δεν είναι χαμένη. Ίσως γίνει το επόμενο success story, λέει ο αναλυτής-αρθρογράφος και το συμπέρασμα δεν βγαίνει με το ζόρι. Αναφέρει τα αποτελέσματα πρωτογενούς έρευνας, διασταυρώνοντας στοιχεία, αλλά και παραδείγματα που δείχνουν γιατί (και) ο δέκατος κανόνας συνήθως λειτουργεί.
Ενδεχομένως, γιατί, όπως εξηγεί, υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ Γουόλ Στριτ και Μίντια Στριτ. Διαφορετική οπτική, άλλη του χρόνου λογική. Οι επενδυτές εστιάζουν στο μέλλον, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης περισσότερο στο παρόν, ενώ συχνά συνεχίζουν να ασχολούνται με ένα θέμα ή μια τάση αφότου έχει ξεπεραστεί. Προσοχή, κάνουν προβολές στο μέλλον, μα δεν σταθμίζουν επαρκώς τα γεγονότα. Όπως στην περίπτωση της Ιαπωνίας τη δεκαετία του ‘90. Παρότι η φούσκα έχανε αέρα από το 1990, όταν κατέρρευσε το χρηματιστήριο του Τόκιο, συμπαρασύροντας την κτηματαγορά, μεγάλο μέρος των διεθνών ΜΜΕ δεν πτοήθηκε. Έγραφε ό,τι και πριν από τη βουτιά των αγορών για την εν αναμονή παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη. Μάλιστα, τον Φεβρουάριο του 1992 το Τime στο πρωτοσέλιδό του προέβλεπε ότι το 2000 θα ξεπερνούσε τις ΗΠΑ. Κακό σημάδι των διεθνών ΜΜΕ η εύνοια, καλό η αδιαφορία, ώστε να ανακτήσει τη φόρμα της μια οικονομία.
Παρακαλώ σας, λησμονάτε τη χώρα μου. Έχει κουπί ακόμη στην ενδοχώρα μου...