Ο Μπόρις Τζόνσον ενδεχομένως να είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Βρετανίας που χρησιμοποίησε τη λέξη «dude» (φίλε) δημοσίως. Το έκανε στην πρώτη του ομιλία μετά τη νίκη του στη μάχη για την προεδρία των Τόρις και την είσοδο στο Νο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ και επιλέγοντας την αμερικανική αργκό, αποκάλυψε τι περίπου πρέπει να περιμένουν οι Βρετανοί και ο υπόλοιπος κόσμος από τη θητεία του, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Nατάσας Στασινού
[email protected]
Ο Μπόρις Τζόνσον ενδεχομένως να είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Βρετανίας που χρησιμοποίησε τη λέξη «dude» (φίλε) δημοσίως. Το έκανε στην πρώτη του ομιλία μετά τη νίκη του στη μάχη για την προεδρία των Τόρις και την είσοδο στο Νο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ και επιλέγοντας την αμερικανική αργκό, αποκάλυψε τι περίπου πρέπει να περιμένουν οι Βρετανοί και ο υπόλοιπος κόσμος από τη θητεία του.
Προσπάθησε ακόμη και να μιμηθεί την προφορά των Καλιφορνέζων εκφέροντας τη λέξη, όπως σχολίασε η WSJ, προσθέτοντας ότι πρόκειται για μία λέξη που συνήθως στέλνει το μήνυμα στο ακροατήριο ότι ο ομιλητής δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά. Το πρόβλημα είναι ότι για μεγάλο διάστημα τόσο στο Λονδίνο όσο και στις Βρυξέλλες κανείς δεν έπαιρνε τον Τζόνσον σοβαρά. Ήταν ο γραφικός πολιτικός, που υποπίπτει σε αλλεπάλληλες γκάφες και αρέσκεται σε κορόνες για την ηρωική έξοδο από την Ε.Ε., ενώ το καλοκαίρι του 2016 είχε και ο ίδιος δείξει να αιφνιδιάζεται με την απόφαση των Βρετανών να ακολουθήσουν την προτροπή του για έξοδο.
Όσο και εάν θέλει να στείλει το μήνυμα πως βαδίζει στα βήματα του Τσόρτσιλ, για τους άλλους είναι ένας νέος Τραμπ. Σκληροί χαρακτηρισμοί, όπως «κλόουν», «ανίδεος», «ναρκισσιστής» είναι συχνοί στα διεθνή μέσα.
Αυτό ωστόσο δεν αλλάζει το γεγονός ότι οι Συντηρητικοί τον εμπιστεύθηκαν να ηγηθεί του κόμματος και της χώρας στην πιο κρίσιμη στιγμή της και ότι μεγάλη μερίδα των Βρετανών βλέπει σε αυτόν έναν νέου τύπου ηγέτη, που θα χαρίσει στη χώρα την παλιά της αίγλη. Όσο πιο καυστικές οι επιθέσεις εναντίον του, τόσο ανεβαίνει και η δημοτικότητά του. Όταν η κριτική φτάνει στα όρια «υστερίας», γίνεται όπλο στα χέρια αυτού που βρίσκεται στο στόχαστρο, το έχουμε μάθει πια καλά.
Ο ίδιος απαντά με βολές κατά των «συστημικών» μέσων. Έχει άλλωστε πείσει, όπως και ο Αμερικανός μετρ της trash TV, που διεκδικεί δεύτερη θητεία στον Λευκό Οίκο, ότι αν και γέννημα θρέμμα του κατεστημένου είναι... «αντισυστημικός». Τη συνταγή αυτή την έχουν δοκιμάσει (και συχνά μετανιώσει) τα τελευταία χρόνια διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Στην περίπτωση των Βρετανών όμως η «επανάσταση» δεν θα στοιχίσει μόνο στη Βρετανία, αλλά συνολικά στην Ευρώπη. Ένα Brexit χωρίς συμφωνία, το οποίο φαντάζει ολοένα και πιο πιθανό, θα πληγώσει βαθύτατα και τους 27, «συρρικνώνοντας» απότομα οικονομίες, αλλά και τη φωνή των Ευρωπαίων στην παγκόσμια σκηνή. Μπορεί να αποτραπεί; Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και οι ιδέες εξαντλούνται. Η προοπτική ενός δεύτερου δημοψηφίσματος δεν έχει εντελώς πεθάνει. Αυτή ωστόσο απαιτεί μία άλλη «επανάσταση» τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στους κόλπους της βρετανικής Βουλής.