Η διακυβέρνηση ενός πλοίου θέλει δύναμη ψυχής

Του Καπτ Γεώργιου Τσουρή

Αποτελούσε και θα αποτελεί παράδοση στην ελληνική επικράτεια η ενασχόληση με τα του θαλασσίου εμπορίου παρόλο που παρατηρήθηκε μία κάμψη λόγω της φαινόμενης οικονομικής «ευμαρειας» της πατρίδας μας... σε ό,τι αφορά το εργατικό δυναμικό επανδρωσης των πλοίων. 

Είναι πολύ εύκολο για όσους έχουν σταδιοδρομήσει στην θάλασσα να παροτρύνουν νέους να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο μεταφέροντας τις εμπειρίες τους και όλα όσα πρέπει να ακολουθούνται, γραπτοί και άγραφοι νόμοι, χωρίς δισταγμό αλλά με ειλικρίνεια.

Για αυτούς που συνεχισαν και συνεχιζουν να ασχολούνται με την ναυτιλία, ο δρόμος αυτός μπορεί να μην είναι πάντοτε ανθόσπαρτος αλλα είναι σιγουρο πως όλα τα αγαθά «κόποις κτώνται» και οι καρποί αυτών ωριμαζουν με τον χρόνο και με τις εκάστοτε συγκυρίες , και όχι όποτε επιθυμεί κανείς ….

Είναι σίγουρα πιο εύκολο για όσους ζούν μέσα σε ένα ναυτικό, οικογενειακό η τοπικό, περιβάλλον να μπορέσουν να καταλάβουν και να εμβολιασθούν με το μεράκι της θάλασσας όταν βιώνουν την ζωή της ναυτικής οικογένειας και απομνημονεύουν τις ιστορίες και μοιράζονται τα βιώματα των οικίων τους, σε σχέση με εκείνους που απέχουν άθελα τους λόγω καταγωγής ή λόγω άλλων συγκυριών. 

Η διέξοδος στην θάλασσα είναι συνηφασμένη με μια επιτυχή καριέρα όχι μόνο επί του πλοίου αλλά και εις στην στεριά ακόμα και σε παραπλεύρους τομείς της ναυτιλίας, με την προυπόθεση ότι απαιτείται να συνυπάρχουν και τα απαιτούμενα προσόντα, έτσι ώστε η πορεία να μην είναι εφήμερη αλλά μακροχρόνια …. 

Είναι αποδεδειγμένο ότι εκτός της στελέχωση ναυτιλιακών εταιρειών, πολλοί αξιωματικοί έχουν επιλέξει και σταδιοδρομήσει σε υπηρεσίες δημοσίου φορέα, και ιδιωτικού εκτός ναυτιλίας, ακόμα και υποψηφίων εις την Ευροκοινοβούλιο…

Για όσους αποφασίσουν να γίνουν Πλοίαρχοι θα ητο συνετό να γνωρίζουν ότι, η καταξίωση του Έλληνα πλοιάρχου στην Ελληνική και παγκόσμια επικράτεια  οφείλεται σε πολλούς παράγοντες και όχι μόνο στην γνώση που αποκομίζει αποφοιτώντας επιτυχώς από Σχολές, παρακολουθώντας σεμινάρια  και αποκτώντας μεταπτυχιάκες επιπλέον γνώσεις . Είναι απλά ένας συνδιασμός όλων των παραπάνω που ομοπλέουν με ήθος, αγάπη στο πλοίο και αρχές αυτού, ειλικρίνια, πειθαρχία, αυτοσυγκράτηση, επιθυμία για περισσότερη γνώση, δικαιωσήνη, κύρος,υπομονή , επιμονή, κ.λπ. Πλοίαρχος  είναι ιδέα και όχι επάγγελμα εκπροσωπώντας τις αρχές αυτές και ανταποκρινόμενος στις υποχρεώσεις της θέσης του στο υπό την διακυβέρνηση του πλοίο. Η γνώση δεν σταματάει ποτέ απλά συνεχίζουμε να μελετάμε και να εφαρμόζουμε όσα διέπουν την ομαλή λειτουργία του πλοίου, την ασφάλεια πληρώματος και την ικανοποίηση όλων όσωνν εμπλέκονται στην οικονομική εκμετάλλευση πλοίου και φορτίου. 

Ο συνδυασμός της γνώσης που αποκομίζουμε από τα σχολεία  με την πρακτική εφαρμογή επι του πλοίου την άγγραφη γνώση που μας μετέφεραν οι παλαιώτεροι αποτελούν κληρονομιά που πρέπει να μεταφέρουμε σε νεώτερες γενεές για να νοιώθουμε υπερήφανοι που αποτελέσαμε και αποτελούμε ένα μικρό  δοκό στήριξης  στο οικοδόμημα της συνέχισης της ναυτικής – ναυτιλιακής μας παράδοσης. Ο σωστός Πλοίαρχος δεν αποζητά ακόλουθους και υπηρέτες απλα δημιουργεί Πλοιάρχους κατ’ εικόνα  και καθομοίωση...

Είναι σίγουρο πως η διαβίωση πάνω στο πλοίο δεν είναι και τόσο εύκολη, όταν εγκαλούνται να συνυπάρχουν δύο, τρείς διαφορετικές εθνικότητες, 20-24 διαφορετικοί χαρακτήρες και φυσικά η πολυποικιλότητα των οικογενεικών θεμάτων που απασχολούν όλους επί του πλοίου. 

Τά ανωτέρω επιβαρύνουν και οι παράγοντες της ελάχιστης παραμονής εις λιμένες προσέγγισης και οι ολοένα και αυξανόμενες απαιτήσεις διεθνών και τοπικών κανονισμών συμμόρφωσης πλοίου.

Όμως τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο και πραγματοποιήσιμο. Ο νέος που ονειρεύεται σταδιοδρομία στην θάλασσα πρέπει να έχει υπομονή και επιμονή και να αποβλέπει σε μακροχρόνια καταξίωση και επιτυχία.

Στο πρώτο ταξίδι ονομάζεται δόκιμος διότι δοκιμάζει αντοχές, περιβάλλον και εφαρμογή των όσων λίγων έχει διδαχθεί στην Ακαδημία.

Μαθαίνει να εργάζεται σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, όταν απαιτηθεί και με γνώμονα πάντοτε την προσωπική του ασφάλεια και την ασφάλεια των συναδέλφων επί του πλοίου. Δεν είναι τυχαίο που λέγεται ότι «και το περπάτημα στο πλοίο είναι και αυτό τεχνη..»

Μαθαίνει να υπακούει εις ανωτέρους και να εργάζεται ομαδικά... συλογικά...

Μαθαίνει να σέβεται τις ώρες ανάπαυσης ετέρων, λόγω του εργασιακού καθήκοντος της φυλακής - γέφυρα η μηχανοστάσιο... (ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε πλοίου).

Πολλές φορές εγκαλούμεθα να εργαστούμε πέραν του καθιερωμένου οκταώρου λόγω προετοιμασίας πλοίου ή λόγω συντήρησης τεχνικής φύσεως καθώς και πιθανότητα μηχανικής βλάβης... που δεν μπορεί να αναβληθεί (ιδιαίτερα εν πλώ...)

Βέβαια οι οικονομικές απολαβές και η γρήγορη επαγγελματική αποκατάσταση πρωτεύουν στα κίνητρα που ωθούν σήμερα τους νέους να ακολουθήσουν το ναυτικό επάγγελμα. Είναι τα ίδια που ωθούσαν και τις παλαιότερες γενιές, χωρίς να παραβλέψουμε βέβαια να αναφέρουμε ότι οι περισσότεροι από τους δασκάλους μας δεν είχαν άλλη επιλογή...

Οι Σειρήνες που προσπαθούν να αποτρέψουν ναυτική καριέρα η να την διακόψουν πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπαρχουν... έγκειται βέβαια εις την θέληση του καθενός να συνεχίσει το ταξίδι του, ζώντας σε ένα περιορισμένο, κατά έναν τρόπο περιβάλλον, αλλά μακροπρόθεσμα απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόπων του.

Εάν δεν αγαπήσεις αυτό που κάνεις δεν πρόκειται ποτέ να επιτύχεις. Η θάλασσα σε δαμάζει σαν χαρακτήρα, ανοίγει τους ορίζοντες όσων επιθυμούν να είναι δέκτες θετικών μηνυμάτων και αποτάσσουν την πιθανή εσωστρέφεια τους… γνωρίζεις άλλους τόπους, λαούς, συνήθειες και ιδαιτερότητες άλλων ανθρώπων κατά την επαγγελματική συνδιαλλαγή... Άλλα υιοθετείς και άλλα αποβάλεις...

Η διακυβέρνηση ενός πλοίου θέλει δύναμη ψυχής, γνώσεις, στιβαρότητα αλλά και συνάμα ανθρωπιά , ευγένεια, δικαοσύνη, αλληλεγγύη μεταξύ όλων -ανεξαρτήτως βαθμίδας στην ιεραρχία του πλοίου.

Το ναυτικό επάγγελμα είναι για δυνατούς και όχι ευκαιριακούς με δυσκολίες και κινδύνους, που υπάρχουν και σε όλα τα επαγγέλματα, αλλα πρωτίστως είναι μια συνεχείς πορεία όπου οι περισσότεροι ουδέποτε μεταννόησαν που την ακολούθησαν...