Πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πρώτη Γερμανίδα υπήκοος στο συγκεκριμένο πόστο εδώ και μισό αιώνα. Αλλά και η πρώτη πολιτικός που αναλαμβάνει αυτό το κορυφαίο αξίωμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση με ισχνή πλειοψηφία, τόσο μικρή που μετριέται στα δάχτυλα των δύο χεριών, γράφει η Μάρω Βακαλοπούλου.
Από την έντυπη έκδοση
Της Μάρως Βακαλοπούλου
Πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πρώτη Γερμανίδα υπήκοος στο συγκεκριμένο πόστο εδώ και μισό αιώνα. Αλλά και η πρώτη πολιτικός που αναλαμβάνει αυτό το κορυφαίο αξίωμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση με ισχνή πλειοψηφία, τόσο μικρή που μετριέται στα δάχτυλα των δύο χεριών.
Με μόλις εννέα ψήφους πάνω από το όριο, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μετά βίας κατάφερε να διαδεχτεί τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία της Κομισιόν. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούν πλέον να πάρουν μία βαθιά ανάσα ανακούφισης.
Έπειτα από επίπονες διαπραγματεύσεις, η στενή σύμμαχος της Μέρκελ αναδείχτηκε νικήτρια, έστω κι αν αυτή η νίκη έχει μια γλυκόπικρη γεύση και μπορεί να σημαίνει μεγάλες προκλήσεις για την επόμενη Επιτροπή.
Η ίδια δηλώνει ότι δεν γνωρίζει ποιος την ψήφισε. Και επιμένει ότι «η πλειοψηφία είναι πλειοψηφία στην πολιτική».
Αυτή η πλειοψηφία ωστόσο δεν αποκλείεται να τη φέρει σε πολύ δύσκολη θέση από τον Νοέμβριο, οπότε θα αναλάβει επισήμως καθήκοντα και θα κληθεί να περάσει οποιαδήποτε νέα νομοθεσία στο διχασμένο Ευρωκοινοβούλιο.
Το βέβαιο είναι ότι τη Φον ντερ Λάιεν δεν την ψήφισαν οι Πράσινοι, καθώς έκριναν πολύ αδύναμες τις δεσμεύσεις τόσο για την κλιματική αλλαγή όσο και για τη διάσωση των προσφύγων στη Μεσόγειο. Δεν την ψήφισαν ούτε οι Σοσιαλιστές, καθώς δεν έχουν ξεπεράσει ακόμη ότι παρακάμφθηκε ο δικός τους κορυφαίος υποψήφιος, ο Ολλανδός Φρανς Τίμερμανς.
Αντιμέτωπη με σθεναρές αντιδράσεις για τον διορισμό της, οι υποστηρικτές της, και η ίδια η Φον ντερ Λάιεν έπαιξε το χαρτί της «ισότητας των φύλων».
«Η Ευρώπη είναι γυναίκα» ήταν το πρώτο μήνυμα που έστειλε όταν προτάθηκε για τη θέση του Γιούνκερ. Σε αυτήν την έννοια του «συντηρητικού φεμινισμού» πόνταρε πολλά από την αρχή της πολιτικής της καριέρας.
Ως υπουργός Οικογενειακών Υποθέσεων κατάφερε να περάσει αυτό που πολλοί άλλοι δεν τολμούσαν στη Γερμανία: νόμους που καθιστούσαν σαφές ότι η ανατροφή ενός παιδιού είναι δουλειά του πατέρα όσο και της μητέρας.
Την εποχή εκείνη οι αλλαγές που προώθησε η Γερμανίδα υπουργός θεωρήθηκαν «επανάσταση». Κατάφερε όμως να ξεπεράσει την καταιγίδα, εν μέρει επειδή είχε ανέκαθεν την υποστήριξη της Μέρκελ. Μένει να φανεί ποιοι θα τη στηρίξουν στις καταιγίδες που θα έρθουν από το φθινόπωρο στις Βρυξέλλες.