Δεν πάει πολύς καιρός, με αφορμή τη λήξη της θητείας των δύο ανώτατων δικαστικών, που έγινε χαμός για το ποιος πρέπει να διορίσει τη νέα ηγεσία της Δικαιοσύνης. Η αλήθεια είναι ότι και μόνο η λέξη διορισμός στη μικρή μας Πολιτεία δεν σε καθησυχάζει για αξιοκρατία και ανεξαρτησία. Φέρνει στο νου ημέτερους και δεσμούς ιδιαίτερους, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δεν πάει πολύς καιρός, με αφορμή τη λήξη της θητείας των δύο ανώτατων δικαστικών, που έγινε χαμός για το ποιος πρέπει να διορίσει τη νέα ηγεσία της Δικαιοσύνης. Η αλήθεια είναι ότι και μόνο η λέξη διορισμός στη μικρή μας Πολιτεία δεν σε καθησυχάζει για αξιοκρατία και ανεξαρτησία. Φέρνει στο νου ημέτερους και δεσμούς ιδιαίτερους.
Τη λύση-απάντηση έδωσε τελικά χθες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Θα βασιστεί η κυβέρνηση για την επιλογή προέδρου και εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στα πρόσωπα που είχε εγκρίνει η Διάσκεψη των Προέδρων της προηγούμενης Βουλής ή θα ξεκινήσει εκ νέου τη διαδικασία από μηδενική βάση;
Ό,τι κι αν γίνει, το βασικό δεν θα αλλάξει. Η ηγεσία της Δικαιοσύνης διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Των εξουσιών η διάκριση, σε μια πρώτη ανάγνωση, δεν γνωρίζει και μεγάλη άνθηση.
Είναι, βλέπετε, και των (πρώην) δικαστικών η προθυμία να κατέβουν στης πολιτικής τα θρανία, που καλλιεργεί τη δυσπιστία.
Επαναλαμβανόμενη ιστορία; Κάποιοι επιχειρηματολογούν υπέρ της απευθείας ανάδειξης της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από τους ίδιους τους δικαστές, κάμποσοι με την ευρύτατη συναίνεση της Βουλής, άλλοι με συνδυασμό των δύο, ενώ υπάρχουν και αυτοί που ευνοούν τον διορισμό με βάση την επετηρίδα.
Αν και το τελευταίο φαίνεται να διαλύει την αμφιβολία, δεν το λες και αποθέωση της ορθής διαδικασίας. Όσον αφορά το πρώτο, για πλήρως αυτονομημένη εξουσία ετέθη εκτός Αναθεώρησης συζήτησης. Τα κόμματα δεν ήθελαν, δεν τόλμησαν, πάντως δεν προχώρησαν. Από μία άποψη, καλά έκαναν, γιατί κάθε εξουσία πρέπει να πηγάζει από τον λαό και να μην είναι ανέλεγκτη. Στην περίπτωση της δικαστικής εξουσίας άμεση σύνδεση με τον λαό δεν υπάρχει. Ευρέθη έμμεση με άλλης εξουσίας την παρέμβαση.
Η δημοσιότητα -των αποφάσεων και τα ονόματα των δικαστών, που τις έλαβαν- είναι στην πραγματικότητα, όπως έγραφε ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης, ο μόνος ουσιαστικός έλεγχος που έχουμε ως κοινωνία πάνω στη δικαστική εξουσία.