Το αναμενόμενο και προεξοφλημένο αποτέλεσμα της Κυριακής ερμηνεύεται ήδη από διάφορους επισπεύδοντες ως επιστροφή στην «κανονικότητα». Αν με τον όρο «κανονικότητα» εννοείται η επιστροφή σε συνήθειες και πρακτικές του πρόσφατου παρελθόντος, τότε είναι σαφές ότι η υπερδεκαετής κρίση δεν δίδαξε τίποτε και σε κανέναν. Η χώρα είναι, εκτός από οικονομικά, ηθικά και πολιτικά χρεοκοπημένη. Με αφετηρία τη συνομολόγηση του πρώτου Μνημονίου το 2010, εκδηλώθηκαν στον δημόσιο βίο συμπεριφορές και καταγράφηκαν περιστατικά, που μόνον με ψυχολογικούς όρους μπορεί να ερμηνευθούν, γράφει ο Δημήτρης Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δ.Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Το αναμενόμενο και προεξοφλημένο αποτέλεσμα της Κυριακής ερμηνεύεται ήδη από διάφορους επισπεύδοντες ως επιστροφή στην «κανονικότητα». Αν με τον όρο «κανονικότητα» εννοείται η επιστροφή σε συνήθειες και πρακτικές του πρόσφατου παρελθόντος, τότε είναι σαφές ότι η υπερδεκαετής κρίση δεν δίδαξε τίποτε και σε κανέναν. Η χώρα είναι, εκτός από οικονομικά, ηθικά και πολιτικά χρεοκοπημένη. Με αφετηρία τη συνομολόγηση του πρώτου Μνημονίου το 2010, εκδηλώθηκαν στον δημόσιο βίο συμπεριφορές και καταγράφηκαν περιστατικά, που μόνον με ψυχολογικούς όρους μπορεί να ερμηνευθούν.
Όχι αμελητέες ομάδες πολιτών έδειξαν να κινούνται στο όριο μιας ηθικής-συναισθηματικής παραφροσύνης κι αυτή η κοινωνιοπάθεια ανέδειξε τη βία -φυσική και λεκτική- σε τρόπο πολιτικής δράσης και συλλογικής έκφρασης, όπως αποτυπώθηκε στις δολοφονίες των εργαζομένων στη Marfin, του Παύλου Φύσσα, στο άντρο της ανομίας των Εξαρχείων, στους προπηλακισμούς πολιτικών. Υπό το κράτος αυτών των εμπειριών, ακούγεται ως εύλογη η προεκλογική απαίτηση, για «ισχυρή εντολή» και «ισχυρή κυβέρνηση», πλην όμως, η αξίωση για την επαναφορά της δημοκρατικής τάξης και της πολιτικής ευπρέπειας, για την εγκατάσταση μιας ισχυρής και αποτελεσματικής Δημοκρατίας, δεν είναι υπόθεση -αποκλειστικά- ενός ισχυρού ηγέτη, αλλά μέλημα και φροντίδα υπεύθυνων κι ενεργών πολιτών.
Η νέα κυβέρνηση θα κριθεί από την ικανότητά της να συναρθρώσει την οικονομική ανάταξη που υπόσχεται με την εμβάθυνση της δημοκρατίας και την αποκατάσταση ενός δημοκρατικού ήθους και πολιτισμού, στοιχεία που επλήγησαν βάναυσα την τελευταία περίοδο. Στη μακρά περίοδο της Μεταπολίτευσης, που τελειώνει οριστικά την Κυριακή, η Ελλάδα ευτύχησε να κυβερνηθεί και από ισχυρούς ηγέτες. Πολιτικές προσωπικότητες, που εξασφάλισαν τη συμμετοχή της στην επικράτεια της Δημοκρατίας και την εγκατέστησαν στον χώρο της ευημερίας, «κόβοντας δρόμο», για να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο και να καλύψουν την απόσταση που τη χώριζε από συμμάχους και εταίρους. Μια αποτελεσματική Δημοκρατία απαιτεί στρατευμένους πολίτες σε κοινές υποθέσεις, που υπηρετούν το γενικό καλό και το δημόσιο συμφέρον, όχι λαθρεπιβάτες και μακάριους ιδιώτες που από την άνεση του καναπέ τους κουνούν το δάχτυλο στους άλλους.
Υπ’ αυτήν την έννοια, η πολιτική δεν εξαντλείται στον σχολιασμό της πραγματικότητας και των οχληρών πλευρών της, αλλά είναι μια διαρκής διαδικασία που δημιουργεί και αναδημιουργεί την πραγματικότητα, σχεδιάζει και ανοίγει τις λεωφόρους του μέλλοντος. Η επιβεβαίωση της πολιτικής υπεροχής της Ν.Δ. στις κάλπες της Κυριακής μοιάζει ήδη ως «γεγονός συντελεσμένο». Το πραγματικό στοίχημα γι’ αυτήν είναι να υπερβεί τον γνωστό εαυτό της και να επιτύχει τη δημοκρατική κινητοποίηση, την υποστήριξη των πολλών στο σχέδιό της, ως στοιχείων αναγκαίων και ικανών να της δώσουν και την πολιτική ηγεμονία, σε μια περίοδο πολλαπλών προκλήσεων, εντός κι εκτός της χώρας. Αυτή είναι και η Λυδία λίθος των προσπαθειών της ηγεσίας της. Με την επίγνωση ότι το ποτάμι της Ιστορίας έχει κατεβάσει αναρίθμητους Γράκχους στις όχθες του.