Καθήλωσε και πάλι με τα λόγια του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όλους τους παριστάμενους στο Ζάππειο, στο περιθώριο της παρουσίασης του πρώτου του παπουτσιού από τον αμερικανικό κολοσσό, Nike.
Καθήλωσε και πάλι με τα λόγια του, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όλους τους παριστάμενους στο Ζάππειο, στο περιθώριο της παρουσίασης του πρώτου του παπουτσιού από τον αμερικανικό κολοσσό, Nike.
Ο MVP της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ μίλησε στους εκπροσώπους του Τύπου, για την Εθνική, τους στόχους του στο μέλλον, αλλά και για την οικογένειά του.
Στο σημείο που συγκλόνισε ήταν όταν ρωτήθηκε για τα παιδικά του χρόνια κι εκείνος απάντησε με ένα περιστατικό ενός οπαδού που τον σταμάτησε στο δρόμο:
«Πάνω απ' όλα σκέφτομαι την οικογένειά μου. Ακόμη και όταν παίζω μπάσκετ δεν παίζω για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, παίζω για τη μητέρα μου, τ΄ αδέλφια μου, αλλά και για τον πατέρα μου που έχει φύγει από τη ζωή. Αισθάνομαι περήφανος που βρίσκομαι εδώ και θα ήθελα να σας εξομολογηθώ ένα περιστατικό που έγινε χθες όταν επέστρεφα σπίτι μου.
Με σταμάτησε ένας απλός φίλαθλος και μου είπε: "'Γιάννη, σ' αγαπάμε γιατί είσαι αληθινός, αλλά κι αυτοί που δεν σε αγαπούσαν τώρα σε αγαπούν". Θέλω τα παιδιά μου να μιλούν ελληνικά, το ξέρω ότι το πιθανότερο είναι να γεννηθούν στις ΗΠΑ, αλλά θα τα μάθω να μιλούν τη γλώσσα μας.»
Αναφερόμενος στην Εθνική, εξέφρασε για μία ακόμη φορά την επιθυμία του να ενισχύσει την «γαλανόλευκη» στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας: «Είμαι πολύ χαρούμενος που θα πάμε στο Παγκόσμιο. Έχω μιλήσει ήδη με αρκετούς συμπαίκτες μου για την διοργάνωση. Δεν πιστεύω ότι θα έχω πρόβλημα με τους κανονισμούς, καθώς η άποψή μου είναι ότι το μπάσκετ είναι ένα. Δεν ξέρω σε ποια θέση θα αγωνίζομαι, είναι θέμα του προπονητή, αυτά θα τα δούμε μέσα στο γήπεδο.»
Ερωτηθείς για το ξέσπασμά του μετά την ανάδειξή του σε πολυτιμότερο παίκτης της regular season του ΝΒΑ, ο Greek Freak είπε: «Έλεγα στους δικούς μου πριν ανέβω ότι θα προσπαθούσα να μην κλάψω. Γενικά δεν κλαίω εύκολα. Εκτός από τότε που πέθανε ο πατέρας μου. Όταν ανέβηκα για να παραλάβω το βραβείο είδα τη ζωή μου σαν να περνάει μπροστά μου σαν φιλμ από ταινία και δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Πραγματικά ένιωσα τόσο όμορφα και τόσο περήφανα εκεί πάνω.»