Το σημείο της πτώσης του μεγαλύτερου μετεωρίτη που έπεσε ποτέ στην περιοχή των σημερινών Βρετανικών νησιών ανακάλυψαν επιστήμονες.
Το σημείο της πτώσης του μεγαλύτερου μετεωρίτη που έπεσε ποτέ στην περιοχή των σημερινών Βρετανικών νησιών ανακάλυψαν επιστήμονες.
Στοιχεία για τη συγκεκριμένη πτώση μετεωρίτη- η οποία εκτιμάται πως έλαβε χώρα πριν από 1,2 δισεκατομμύρια χρόνια- είχαν βρεθεί για πρώτη φορά το 2008, κοντά στο Ούλαπουλ της βορειοδυτικής Σκωτίας από επιστήμονες του Oxford University και του University of Aberdeen. To πάχος και ή έκταση του αποθέματος των μπάζων που βρέθηκαν υποδείκνυε πως ο κρατήρας- ο οποίος δημιουργήθηκε από ένα μετεωρίτη πλάτους που υπολογίζεται στο ένα χιλιόμετρο- ήταν κοντά στις ακτές, αλλά η ακριβής τοποθεσία του παρέμενε άγνωση.
Σε paper που δημοσιεύτηκε στο Journal of the Geological Society, ομάδα υπό τον Κεν Αμόρ του Τμήματος Γεωεπιστημών του Oxford University παρουσιάζεται πώς η θέση του κρατήρα εντοπίστηκε σε απόσταση 15-20 χλμ δυτικά ενός απομακρυσμένου σημείου των ακτών της Σκωτίας. Ο κρατήρας καλύπτεται τόσο από νερό όσο και από νεαρότερους βράχους στη Λεκάνη Μιντς.
«Το υλικό που ανασκάπτεται στην πτώση ενός γιγαντιαίου μετεωρίτη διατηρείται σπάνια στη Γη, επειδή διαβρώνεται ταχύτατα, οπότε πρόκειται για μια πραγματικά συναρπαστική ανακάλυψη. Είναι καθαρή τύχη που αυτός έπεσε σε ένα αρχαίο ρήγμα, όπου φρέσκα ιζήματα κάλυψαν γρήγορα τα μπάζα και τα διατήρησαν» λέει ο Κεν Άμορ. «Το επόμενο βήμα θα είναι μια λεπτομερής γεωφυσική έρευνα στην περιοχή- στόχο στη Λεκάνη Μιντς».
Χρησιμοποιώντας μια σειρά παρατηρήσεων επί του πεδίου, την κατανομή θραυσμάτων βράχων και τον προσανατολισμό μαγνητικών σωματιδίων, η ομάδα ήταν σε θέση να υπολογίσει την κατεύθυνση που πήρε το υλικό του μετεωρίτη σε πολλά σημεία, και υπολόγισε το πιθανό σημείο του κρατήρα.
«Θα ήταν ένα εντυπωσιακό θέαμα όταν ο μεγάλος αυτός μετεωρίτης έπεσε σε ένα άγονο τοπίο, εξαπλώνοντας σκόνη και βράχους σε μια μεγάλη έκταση» σημειώνει ο Άμορ.
Πριν από 1,2 δισεκατομμύρια χρόνια, η περισσότερη ζωή της Γης ήταν ακόμα στους ωκεανούς, και δεν υπήρχαν φυτά στην ξηρά. Η Σκωτία τότε βρισκόταν κοντά στον ισημερινό, σε ένα ημι-άνυδρο περιβάλλον. Το τοπίο θεωρείται πως ενδεχομένως να έμοιαζε με αυτό του Άρη όταν είχε ακόμα νερό στην επιφάνειά του.