Το σημερινό σχόλιο της στήλης αφορά μια ακόμη ιστορία πολύχρονης καθημερινής τρέλας στον πολύπαθο τόπο μας. Μια ιστορία καθημερινής τρέλας που κρατά τριάντα… χρόνια και της οποίας ο γράφων έτυχε να είναι αυτόπτης μάρτυρας, λόγω οικογενειακής εμπλοκής…Στην ανατομία ενός ακόμη… εγκλήματος της αθάνατης ελληνικής γραφειοκρατίας είχαμε αναφερθεί ξανά σε βραχύβιο σχόλιο σε αυτήν εδώ την εφημερίδα («Ν» 05/04/2019), γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Το σημερινό σχόλιο της στήλης αφορά μια ακόμη ιστορία πολύχρονης καθημερινής τρέλας στον πολύπαθο τόπο μας. Μια ιστορία καθημερινής τρέλας που κρατά τριάντα… χρόνια και της οποίας ο γράφων έτυχε να είναι αυτόπτης μάρτυρας, λόγω οικογενειακής εμπλοκής…
Στην ανατομία ενός ακόμη… εγκλήματος της αθάνατης ελληνικής γραφειοκρατίας είχαμε αναφερθεί ξανά σε βραχύβιο σχόλιο σε αυτήν εδώ την εφημερίδα («Ν» 05/04/2019).
Αφορούσε το ευαγές ίδρυμα του ΔΟΑΤΑΠ, πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ, ένα… άβατο της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, ένα βιλαέτι το οποίο άγνωστο ποια συμφέροντα είναι αυτά που το έχουν οδηγήσει σε έναν πρωτοφανή παραλογισμό, που μπροστά τους ο Κάφκα ωχριά.
Το στόρι με δύο γραμμές: Συγγενικό μου πρόσωπο, κάτοχος μεταπτυχιακού πανεπιστημίου κράτους-μέλους της Ε.Ε., αναγνωρισμένου στη λίστα του ΔΟΑΤΑΠ, προσέφυγε για αναγνώριση, έχοντας παράλληλα γίνει αποδεκτό σε διδακτορικό πρόγραμμα επί πληρωμή ελληνικού πανεπιστημιακού ιδρύματος.
Καταρχήν ο εν λόγω οργανισμός δεν απαντά στα τηλέφωνα! Όπερ σημαίνει ότι ο κάθε ενδιαφερόμενος πρέπει να αφήνει δουλειές και υποχρεώσεις για να μάθει την τύχη του αιτήματος.
Μέσα σε ένα καθημερινό αλαλούμ οι ενδιαφερόμενοι προσπαθούν να μάθουν τι γίνεται, χωρίς ποτέ να λαμβάνουν συγκεκριμένη ημερομηνία! Οι απαρτιζόμενες από καθηγητές πανεπιστημίου επιτροπές, που είναι επιφορτισμένες με την αναγνώριση πτυχίων, έρχονται, αν έρχονται, μία φορά τον μήνα, μη υπογράφοντας πολλές φορές, λόγω φόρτου εργασίας, με δεκάδες φακέλους να συσσωρεύονται στα συρτάρια.
Η μη αναγνώριση, ή σωστότερα η μη καν απάντηση, εκτός από ψυχική ταλαιπωρία έχει και οικονομικό κόστος. Έξοδα για τους μη διαμένοντες στην Αθήνα που έρχονται αυτοπροσώπως, αφού η ηλεκτρονική αλληλογραφία και το τηλέφωνο είναι άγνωστα για το εν λόγω ίδρυμα, αλλά και επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού σε ιδιαίτερα χαλεπούς καιρούς, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με συγγενικό μου πρόσωπο, το οποίο δεν μπορεί να πληρωθεί, αν και προσφέρει ήδη ερευνητικό έργο.
Ο Συνήγορος του Πολίτη σηκώνει τα χέρια ψηλά, ενώ το υπουργείο Παιδείας απαξίωσε να απαντήσει στις συνεχείς οχλήσεις για το χάλι του ΔΟΑΤΑΠ.
Η ειρωνεία είναι ότι ο υποφαινόμενος είχε ζήσει ξανά την καφκική εμπειρία του ΔΙΚΑΤΣΑ και πριν από τριάντα χρόνια, όταν προσέφευγε και ο ίδιος για αναγνώριση του πανεπιστημιακού του πτυχίου… Σ’ αυτόν τον τόπο μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ…