Το μπλε χρώμα σε όλη την ελληνική επικράτεια, με μοναδική εξαίρεση την Κρήτη που παραμένει «πράσινο νησί», είναι φαινόμενο μοναδικό και πολιτικά εντυπωσιακό στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Ανάλογη, βεβαίως, θα ήταν η τηλεοπτική εικόνα και οι εντυπώσεις που θα παράγονταν και με το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Νοεμβρίου 1974, όταν στις εξαιρετικά ιδιαίτερες συνθήκες εκείνης της εποχής ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απέσπασε το 54% των ψήφων, αλλά τότε η τηλεόραση δεν είχε τις χάρες της σημερινής τεχνολογίας στη διάθεσή της, γράφει ο Δημήτρης Η. Χατζηδημητρίου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Το μπλε χρώμα σε όλη την ελληνική επικράτεια, με μοναδική εξαίρεση την Κρήτη που παραμένει «πράσινο νησί», είναι φαινόμενο μοναδικό και πολιτικά εντυπωσιακό στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Ανάλογη, βεβαίως, θα ήταν η τηλεοπτική εικόνα και οι εντυπώσεις που θα παράγονταν και με το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Νοεμβρίου 1974, όταν στις εξαιρετικά ιδιαίτερες συνθήκες εκείνης της εποχής ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απέσπασε το 54% των ψήφων, αλλά τότε η τηλεόραση δεν είχε τις χάρες της σημερινής τεχνολογίας στη διάθεσή της. Ο πολιτικός χάρτης τη δεύτερη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι δημιούργημα και φέρει την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του.
Είναι το αποτέλεσμα των λόγων και έργων των στελεχών και της ηγεσίας μιας πολιτικής παράταξης που βιάστηκαν να ανέλθουν στους κυβερνητικούς θώκους με οδηγό την έλλειψη γνώσης για το κυβερνάν και πυξίδα τις ιδεολογικές αυταπάτες τους για την Ελλάδα και τους αδυσώπητους καταναγκασμούς που επιβάλλουν ο ευρωπαϊκός και διεθνής συσχετισμός και οι δεσμεύσεις της χώρας. Με ιδεοληπτική μανία οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ στράφηκαν εναντίον επαγγελματικών-κοινωνικών ομάδων που θα μπορούσαν να ήταν πολιτικοί σύμμαχοί τους και συνοδοιπόροι σε αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και τις οδήγησαν σε οικονομικό μαρασμό και αφανισμό, για να έχουν μετά την ικανοποίηση να μοιράζουν επιδόματα πτωχοκομείου.
Με τη ρητορική τους, τα στελέχη και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εγκατέστησαν την εχθροπάθεια ως μόνιμο στοιχείο στον δημόσιο βίο, άνοιξαν κι όρθωσαν εκ νέου χαρακώματα στην κοινωνία, το «εμείς ή αυτοί» επανέφερε στην καθημερινότητα των Ελλήνων το φάσμα του διχασμού. Και μάλιστα, σε εποχές που η συστράτευση και η κοινή προσπάθεια ήταν προϋποθέσεις εκ των ων ουκ άνευ για την ασφαλή και γρήγορη έξοδο της χώρας από την κρίση, όπως ακριβώς συνέβη με την Πορτογαλία, την Κύπρο, την Ιρλανδία και την Ισπανία, όπου το πολιτικό προσωπικό διατήρησε ένα ελάχιστο συναίνεσης, υπηρετώντας μια εθνική υπόθεση.
Η αλαζονεία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, η ακηδία για τους θεσμούς, η εργαλειοποίηση νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας εισπράχθηκαν από μια πλειοψηφία πολιτών ως ύβρις και προσβολή της πολιτικής αισθητικής. Με την πολιτική πρακτική του ο ΣΥΡΙΖΑ απενοχοποίησε πλήρως τη Ν.Δ., ως έχουσα βασική ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας. Αυτή είναι η παρακαταθήκη τεσσάρων ετών κυβερνητικής εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολίτες, σε δύο Κυριακές, έκαναν τις επιλογές τους. Κι αυτές αποτυπώθηκαν εναργέστατα στον χάρτη της επικράτειας, αλλά η εντύπωση που προκαλείται αποκρύπτει το ζητούμενο. Η χώρα και η πολιτική ζωή δεν θα επανέλθουν στην κανονικότητα για όσο χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει η «άλλη επιλογή» του δικομματικού παιγνίου.