Το πολιτικό κέντρο δεν πέθανε, οι πολίτες δεν γύρισαν την πλάτη στον «απρόσωπο», «απόμακρο» και «σκληρό» υπερεθνικό οργανισμό. Οι εθνικιστές δεν έφεραν σεισμό και το σκληρό Brexit δεν νίκησε όσο και εάν ο Φάρατζ πήρε την πρωτιά.Η Ευρώπη δεν έζησε το σενάριο τρόμου. Αλλά σίγουρα αλλάζει. Και αυτό δεν χρειάζεται να ανησυχεί, αλλά δεν μπορεί ούτε να αγνοείται. Τα παραδοσιακά κόμματα κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, βιώνουν μία βαθύτατη κρίση διαρκείας και θα πρέπει να ξαναψάξουν την ταυτότητά τους, τη συνάφειά τους με τις σημερινές προκλήσεις, τη θέση σε ένα κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο, που απαιτεί συνεργασίες, γράφει η Νατάσα Στασινού.
Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Το πολιτικό κέντρο δεν πέθανε, οι πολίτες δεν γύρισαν την πλάτη στον «απρόσωπο», «απόμακρο» και «σκληρό» υπερεθνικό οργανισμό. Οι εθνικιστές δεν έφεραν σεισμό και το σκληρό Brexit δεν νίκησε όσο και εάν ο Φάρατζ πήρε την πρωτιά.
Η Ευρώπη δεν έζησε το σενάριο τρόμου. Αλλά σίγουρα αλλάζει. Και αυτό δεν χρειάζεται να ανησυχεί, αλλά δεν μπορεί ούτε να αγνοείται. Τα παραδοσιακά κόμματα κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, βιώνουν μία βαθύτατη κρίση διαρκείας και θα πρέπει να ξαναψάξουν την ταυτότητά τους, τη συνάφειά τους με τις σημερινές προκλήσεις, τη θέση σε ένα κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο, που απαιτεί συνεργασίες.
Η δική τους οπισθοχώρηση όμως δεν ήταν αποτέλεσμα της εθνικιστικής επέλασης που πολλοί φοβόμασταν. Οι πολίτες δεν θέλησαν μόνο να τιμωρήσουν, ούτε στράφηκαν στα μαγικά τείχη των άκρων, που υπόσχονται να κρατήσουν μακριά πάσης φύσεως εχθρούς. Δεν αδιαφόρησαν, δεν έμειναν στον καναπέ.
Πήγαν στην κάλπη, έστειλαν το μήνυμα στα κόμματα που κυβερνούσαν επί δεκαετίες, αλλά και αναγνώρισαν λόγο και ρόλο σε Φιλελεύθερους και Πράσινους, που έβαλαν ζητήματα όπως η μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής και η προώθηση του επιχειρείν και της καινοτομίας ψηλά στην ατζέντα.
Το τελευταίο βαρόμετρο έδειχνε άλλωστε ότι η οικονομία, η ανεργία των νέων, ακόμη και η ανησυχία για την υπερθέρμανση του πλανήτη απασχολούσαν εντονότερα ή έστω εξίσου με το μεταναστευτικό.
Την υψηλότερη συμμετοχή σε ευρωκάλπη εδώ και δύο δεκαετίες και τη θετική αντί της τιμωρητικής ψήφου πιστώνονται σε μεγάλο βαθμό οι νέοι της Ευρώπης.
Ίσως γιατί γι’ αυτούς η Ε.Ε. δεν είναι μόνο γραφειοκράτες και άτεγκτες πολιτικές. Είναι το Socrates, το Erasmus, η δυνατότητα να ταξιδέψουν, να σπουδάσουν, να εργαστούν και να ζήσουν στα άλλα κράτη - μέλη, είναι το ένα βήμα προς τα εμπρός σε σχέση με το εθνικό πλαίσιο στη νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το περιβάλλον. Γι’ αυτούς η Ε.Ε. είναι οι ευκαιρίες της και όχι μόνο η λιτότητα, η εμμονή στους δημοσιονομικούς κανόνες.
Αυτοί οι νέοι είναι η ελπίδα της Κοινότητας. Ακόμη και στην πολύπαθη Ελλάδα ή στην παγιδευμένη Ιταλία, όπου στράφηκαν, σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, σε διπλάσιο ποσοστό στην ακροδεξιά από ό,τι ο γενικός πληθυσμός, οι νέοι είναι το γερό χαρτί. Ας μην το κάψουμε.