Το έργο του Άρθουρ Σνίτσλερ «Ο κύκλος του έρωτα» παρουσιάζεται στo Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, έως τις 9 Ιουνίου, σε σκηνοθεσία» Θωμά Μοσχόπουλου [λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32].
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Το έργο του Άρθουρ Σνίτσλερ «Ο κύκλος του έρωτα» παρουσιάζεται στo Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, έως τις 9 Ιουνίου, σε σκηνοθεσία» Θωμά Μοσχόπουλου [λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32].
Μια κωμωδία αποπλανήσεων; Ένα ερωτικό παιχνίδι; Από την αποπλάνηση, στην ερωτική συνεύρεση και τον αποχωρισμό μια ανάσα μόνο.
Δέκα ζευγάρια σε μια σκυταλοδρομία σεξουαλικών συναντήσεων. Δέκα ζευγάρια στη Βιέννη, παλεύουν με τα όρια που θέτουν η κοινωνική θέση, ο πλούτος και η ερωτική και συζυγική πίστη. Όλα ξεκινούν από μια φτωχή πόρνη και καταλήγουν πάλι σ’ αυτήν. Κάθε διαδοχική σκηνή παίρνει ένα δραματικό πρόσωπο από την προηγούμενη και το εισάγει στην επόμενη εικόνα. Μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, όλοι οι χαρακτήρες είναι ασαφώς συνδεδεμένοι μεταξύ τους.
Η αιώνια εναλλαγή συντρόφων, είτε αποτυπώνει τη σεξουαλική υποκρισία της Βιέννης του 19ου αι. είτε την ασέξουαλ εξάπλωση στο εδώ και το τώρα. Το σεξ ή το «α-σεξ» είναι το βρώμικο μυστικό. Σήμερα, δεν σοκάρει η ερωτική επιθυμία αλλά η έλλειψή της.
Οι δομές μιας ολόκληρης κοινωνίας που «εκπορνεύεται», ναρκισσεύεται, ερωτοτροπεί, κομπάζει και ηθικολογεί ακτινογραφώντας τη «νόσο» της, μέσα από το πρίσμα της ερωτικής επιθυμίας.
Πέρα από το χιούμορ, όμως, και τη φαινομενική ηδονοβλεπτική ελαφράδα που πρωτοδιαβάζει κανείς στο έργο, το επόμενο επίπεδο είναι πιο αγωνιώδες. Πόσο είναι δυνατόν να υπάρξει «πραγματική ικανοποίηση» μέσα από τον έλεγχο και την υποταγή; Μπορεί η κοινωνική υποκρισία των δυτικών κοινωνιών να αντέξει την ηδονή ως ένα μη εμπορεύσιμο και ανταλλάξιμο σε όλα τα επίπεδα προϊόν; Μπορεί ο άνθρωπος να αναλάβει το τίμημα της ικανοποίησής του ως προϊόν ελευθερίας και ευθύνης ή είναι η ερωτική συμπεριφορά ένα παιχνίδι ρόλων που κρατάει όσο μια πρόσκαιρη μέθη;
Το έργο φαίνεται να διατηρεί αναλλοίωτη την γαργαλιστική επικινδυνότητά του, παρότι οι κοινωνικές μάσκες έχουν φαινομενικά αλλάξει μορφή.
Στο ιδιότυπο αυτό γαϊτανάκι σχέσεων, η ηθοποιός Σίσσυ Τουμάση υποδύεται μια καμαριέρα. Μιλήσαμε μαζί της.
Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου;
«Το έργο είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του -“Ο κύκλος του έρωτα”. Ο κύκλος που κάνουμε γύρω από τον εαυτό μας, κυνηγώντας την ικανοποίηση του ανικανοποίητου που εδρεύει μέσα μας. Η απεγνωσμένη προσπάθεια των ανθρώπων να επιβεβαιωθούν μέσω του έρωτα και να νιώσουν ζωντανοί».
Ποια κεντρικά θέματα διαπραγματεύεται στον πυρήνα του;
«Το έργο κινείται γύρω από το σεξ και τον έρωτα. Ο έρωτας ως κινητήριος δύναμη που δίνει νόημα στην ύπαρξή μας και λειτουργεί ως όπλο απέναντι στη γνώση της θνησιμότητάς μας. Ο συγγραφέας, μέσω του έρωτα, μιλάει για τα στερεότυπα, τον φόβο, τη μοναξιά, την απελπισία».
Μιλήστε μας για τη δική σας συμμετοχή στην παράσταση.
«Υποδύομαι την καμαριέρα, μια κοπέλα που έχει στόχο την επιβίωση και τίποτα άλλο. Χρησιμοποιεί το σεξ για να χειριστεί τον άλλον και ξέρει καλά να παίζει τον ρόλο που οι άλλοι θέλουν. Δηλαδή, τη μικρή και αθώα που παρασύρεται και δεν γνωρίζει τίποτα -στην πραγματικότητα, όμως, αυτή παρασύρει τους άλλους για να πετύχει τον στόχο της. Ξέρει τη θέση της, τον στόχο της και τον τρόπο να το πετύχει. Κι ο δικός μου ρόλος είναι ένα στερεότυπο, η καμαριέρα που κάνει σεξ με το αφεντικό της, με έναν τρόπο σαν να είναι κι αυτό μέσα στα καθήκοντά της. Τραγικό. Αλλά κάνει τα πάντα για να επιβιώσει».
Κάποιο σχόλιο για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Θωμά Μοσχόπουλου;
«Ο Θωμάς έχει μια πολύ καθαρή ματιά και αντιμετώπισε το έργο χωρίς σκηνοθετίλες, αναδεικνύοντάς το με αυτόν τον τρόπο. Είδε το έργο με απενοχοποίηση και χιούμορ -τα οποία θεωρώ βασικά συστατικά για μια παράσταση. Το ίδιο το έργο είναι δύσκολο -μιας και μιλάμε για μεμονωμένες σκηνές ανάμεσα σε δυο άτομα, και το ότι κατάφερε να κάνει αυτό το υλικό έναν οργανισμό και να μας ενώσει, για μένα είναι θαυμαστό».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο ή περιγράψτε μας μια σκηνή του έργου. Ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Ο ύπνος μας κάνει όλους ίδιους όπως κι ο αδελφός του, ο θάνατος”».
Ένα κυρίαρχο συναίσθημα, μια κυρίαρχη σκέψη από την επαφή σας με το έργο;
«Τι χαζοί που είμαστε οι άνθρωποι και πόσο ίδιοι. Απελπισμένοι στον πυρήνα μας».
Κάτι που σας φτιάχνει τη διάθεση;
«Ο ουρανός».
Κάτι που τη χαλά;
«Η μιζέρια και η αγένεια».
Μια αγωνία σας;
«Ο χρόνος. Ότι δεν θα προλάβω».
Μια ευχή σας;
«Να προλάβω».
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος, μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου, σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού, κοστούμια: Κλαιρ Μπρέσγουελ, φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος, διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Διακουμοπούλου, βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης.
Παίζουν: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Αυγουστίνος Κούμουλος, Άννα Μάσχα, Κίττυ Παϊταζόγλου, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Σίσσυ Τουμάση, Κώστας Φιλίππογλου, Χάρης Φραγκούλης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος.