Η φραστική ένταση στη Βουλή είναι στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, βεβαίως, βεβαίως. Και οι τόνοι θα ανέβουν και τα ντεσιμπέλ θεριεύουν και τα φαρμακερά ή η ευτελής συμπεριφορά την αίθουσα κυριεύουν, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η φραστική ένταση στη Βουλή είναι στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, βεβαίως, βεβαίως. Και οι τόνοι θα ανέβουν και τα ντεσιμπέλ θεριεύουν και τα φαρμακερά ή η ευτελής συμπεριφορά την αίθουσα κυριεύουν. Όμως, υπάρχει μια κόκκινη γραμμή. Ίσως και επειδή η μνήμη πονεί. Η κατάληξη που είχε η προδικτατορική οχλαγωγία στο Κοινοβούλιο, έκανε τα μεταπολιτευτικά κόμματα λίγο πιο προσεκτικά.
«Έκτροπα εν τω Κοινοβουλίω», όπως έχουν αποτυπωθεί στα ευρετήρια της Βιβλιοθήκης της Βουλής, δεν είχαμε, αλλά χαμηλά κατήλθαμε.
Δεν είδαμε, όπως ο πρόεδρος του Σώματος Δημήτρης Παπασπύρου τον Απρίλιο του 1966 «με θλίψιν ειλικρινή συμπλεκομένους και δαρομένους. Εγενικεύθη η συμπλοκή και μου εψιθύρισαν, ότι τα πράγματα είναι πολύ τεταμένα και εφοβήθην ότι ήτο ενδεχόμενον να μεταφερθεί η συμπλοκή και να γενικευθεί». Μα είδαμε αλληλοσφαζόμενους, σε προσωπικές αναφορές εκτρεπόμενους.
Δεν ακούσαμε Μπίρηδες να φωνάζουν απειλητικά «Θα σε δείρω Παπασπύρου, όπου να πας», μα διολισθήσαμε πάλι σε πεδία πολεμικά, πολύ φθηνά. «Παιδεραστία» και «ναρκεμπόριο» ο ένας, «δουλειές με τη χούντα η οικογένειά σου» ο άλλος, «τόσος είσαι» ο ένας, «λες σαχλαμάρες» ο άλλος, κυκλοφορείς με «ελικόπτερα», εσύ λιάζεσαι στα «κότερα», είσαι «μεσοτοιχία» με τον Χριστοφοράκο, κάπου τα χάνω σαν τον καρπαζοεισπράκτορα Τζανετάκο.
Ατάκα στην ατάκα, χαρακτηρισμό στον χαρακτηρισμό σκοντάφτεις σε γνωστές ιστορίες. Ποιοι ήταν οσίες; Το ‘89, το ‘90, το 2000 ή το 2004; Έχεις συνηθίσει πλέον τις κοινοβουλευτικές αψιμαχίες και λίγο απέχεις από το να συνταχθείς μ’ αυτό που έλεγε ο Σκωτσέζος συγγραφέας Ρόμπερτ Στίβενσον: «Όλοι ξέρουμε τι είναι το Κοινοβούλιο και όλοι ντρεπόμαστε γι’ αυτό».
Καλά, υπάρχει κι αυτός που για τις λογομαχίες καφενειακού επιπέδου δεν ντρέπεται, αλλά την έκπληξη καταδέχεται: «Oh mon Dieu!», τι παρακμή.
Τα έχει αυτά, κύριέ μου, η σκηνή. Ακόμη και άνδρες ειδικού βάρους υπέκυψαν στη στιγμή. Ακροπατώντας την κόκκινη γραμμή. Ήταν, όμως, πολιτικοί, με θαυμαστή ρητορική. Ακόμη και στο «δηλητήριο» διέκρινες πολιτική και πνευματικό κριτήριο.